Περιμένουν λέγοντας διάφορα αστεία για να ξεγελάσουν τον χρόνο αναμονής, μέχρι να ακουστεί το δικό τους όνομα και τότε… Τι χαρά! Τι στρίμωγμα σε εκείνο το τόσο δα δωματιάκι της πρώτης ματιάς! Και από εκείνη τη στιγμή σε πόσα μάτια θα καθρεπτίζει το μωρό τα τεράστια κατορθώματά του! Ολα «τεράστια» και όλα «μοναδικά» θα τα νιώθουν η μαμά, ο μπαμπάς! Ολα «τεράστια» θα τα αναμεταδίδουν σε γιαγιάδες και παππούδες! Για μερικά μωρά ο κόσμος, με το που γεννιούνται, ανθίζει θαυμαστικά! Για μερικά όμως άλλα, βρέχει ασταμάτητα ερωτηματικά. Με ερωτηματικά θα παλεύουν μια ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από αυτή.

Στη χώρα μας υπάρχουν 82 ιδρύματα, ήτοι δομές παιδικής προστασίας, στα 27 των οποίων έχει την πλήρη κηδεμονία το κράτος μας, όπως το ΠΙΚΠΑ ή μερική όπως το «Μητέρα» και 55 ιδιωτικά, όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού», η «Κιβωτός του κόσμου» κ.λπ. Οποιος ενδιαφερόταν μέχρι προσφάτως να γίνει γονέας, υιοθετώντας ένα παιδί ή προσφέροντας ως ανάδοχος, έπρεπε να οπλιστεί με υπομονή και επιμονή για χρόνια και χρόνια αναμονής και προσμονής. Δοκιμασία άνευ λόγου. Αλήθεια με βγάζει εκτός εαυτού το ότι χαραμίζουμε, σπαταλάμε σε βλακώδη γραφειοκρατία, τέτοια μεγαλειώδη αισθήματα πολιτών.

Αρκεί να σας πω, για να αντιληφθείτε τα της «βλακώδους» γραφειοκρατίας, ότι οι πολίτες θα έπρεπε να περιφερθούν, σε ένα-ένα ίδρυμα ξεχωριστά, για να κάνουν αιτήσεις σε ένα-ένα, άρα να περιμένουν, ασυντόνιστα τους χρόνους εκάστου ιδρύματος και να γνωρίζονται με αρμόδιους και αρμόδιους περιφέροντας το θέμα τους. Με ματώνει ότι 1.900 παιδιά ζητούν γονείς, ενώ αντίστοιχα 2.070 αιτήσεις μελλοντικών γονέων λίμναζαν, λίμναζαν, λίμναζαν. Βέβαια, το ξέρω ότι είναι λίγο «ιντριγκαδόρικα» τα δυο νούμερα που αντιπαραθέτω δίπλα-δίπλα, καθώς ο εκάστοτε μέλλων γονέας, αυτό που ονειρεύεται είναι ό,τι ακριβώς και ο φυσικός γονέας, «Γερό να είναι και ό,τι θέλει ας είναι!».

Στις 82 δομές παιδικής προστασίας δεν προστατεύονται μόνο «υγιέστατα» παιδιά και το 50% είναι πάνω από 12 ετών, άρα οι ευθύνες ενός παιδιού στην εφηβεία σίγουρα φοβίζουν πολλούς. Αλλά πόσες «αρρώστιες» θεραπεύει η αγκαλιά, πόσες «ελλείψεις» αποκαθιστά η αγάπη, πόσους θυμούς κατευνάζει η αφοσίωση, το σταθερό περιβάλλον, πόσα θαύματα ανασταίνει το φιλί, ο έπαινος! Πόσο διαφέρει ένα παιδί που εισπράττει γλυκόλογα και «Μπράβο!» από ένα παιδί που κοιτάζει το ταβάνι και περιμένει στο διηνεκές το άγνωστο, το τίποτα, τον πυροβολεί καθημερινά ένα «ίσως», το ακυρώνει ότι κάποιοι το εγκατέλειψαν, άρα «δεν με αγάπησε κανείς!».

Πόσο ηρωικοί οι αρμόδιοι, οι του προσωπικού, οι λειτουργοί των εκάστοτε δομών που προσφέρουν υπηρεσίες! Μόνο θαυμασμό έχω στην καρδιά μου για όλους αυτούς και αντίστοιχα μόνο θυμό και απαίτηση για τιμωρία για όποιον δεν στέκεται σωστός απέναντι στην ευθύνη του λειτουργήματος. Αλλά ό,τι και να κάνουν, όσο και να θέλουν από ψυχής και καθήκοντος, τίποτα δεν αντικαθιστά το σταθερό περιβάλλον μιας οικογένειας, πόσο μάλλον, μιας κατ’ επιλογήν οικογένειας, των σπλάχνων μιας γυναίκας που ζητάνε επιτακτικά να χαρίσει αγάπη, χάδι, να γευτεί το μεγαλείο της μητρότητας, το μεγαλείο της πατρότητας. Οχι αναγκαστικά ζευγαριών, αλλά και μονογονεϊκών περιπτώσεων.

Αν μου ζητήσετε να καταγράψω μερικές κατάρες που σέρνει ετούτη η χώρα, πρώτη πρώτη θα βάλω τη γραφειοκρατία και μάλιστα σαν εύφορη γη για αλισβερίσι, για διαφθορά. Μόνο η ηλεκτρονική διακυβέρνηση μπορεί να την πατάξει. Ενα άλλο είναι η ασυνέχεια του κράτους, καθώς ο εκάστοτε υπουργός αγωνίζεται στη θητεία του να αφήσει κάτι, που ο επόμενος βάζει αυτομάτως σκοπό να τα ακυρώσει. Τα έχουμε δει στην Παιδεία… Τα έχουμε δει σε ένα σωρό. Υπάρχουν βέβαια και λαμπρές εξαιρέσεις. Οπως η Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, που έρχεται στο μυαλό μου ως εξαίρεση. Εχω ξαναγράψει για αυτή τη νεαρά, μορφωμένη, πανεπιστημιακό, επιτυχημένη γυναίκα, που αφοσιώθηκε στην πολιτική και προσφέρει με μεθοδικότητα, βαθιά μελέτη για το εκάστοτε θέμα, εργατικότητα και αποφασιστικές κινήσεις με αποτελέσματα. Το ότι στην περίοδο του κορονοϊού –που ακόμα διανύουμε– δεν ζήσαμε δράματα στις δομές σημαίνει, για κάθε νοήμονα άνθρωπο, πολλά.

Η αρχή για επιτέλους γρήγορους ρυθμούς στις υιοθεσίες και τις αναδοχές, έγινε από τη νομοθέτηση της υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ κυρίας Φωτίου. Και είναι το πρώτο που αναφέρει η κυρία Μιχαηλίδου, δείχνοντας το πολιτικό ήθος της. Ηταν μια αρχή, ήμισυ του παντός, που ωστόσο έμεινε στην αρχή, δεν έτρεξε να γίνει πράξη. Ητοι, σημειώστε ακόμα μια «κατάρα». Η υφυπουργός Δ.Μ. πήρε το θέμα επάνω της, ως προσωπικό της στοίχημα, όπως ένα σωρό άλλα που δεν είναι αρκούντως «φασαριόζικα», ούτε βέβαια αρκούντως δυσάρεστα για να διατυμπανίσουν με θέρμη τα ΜΜΕ. Είναι «απελπιστικά» ευχάριστα, αισιόδοξα, υποσχόμενα!

Τι να μεταδώσεις; Ασφαλώς κάνω μπλακ χιούμορ. Λοιπόν, αναγνώστες μου, για να μη μακρηγορώ. Κάθε παιδί έχει πλέον μια καρτέλα στην οποία είναι καταγεγραμμένο το κάθε τι που αφορά το παιδί και την προσωπική του ιστορία ζωής, κατάσταση υγείας κ.λπ. Ενα κοινό αρχείο. Οι γονείς που θέλουν να υιοθετήσουν δεν χρειάζεται να ξοδέψουν δυνάμεις ως δρομείς μεγάλων αποστάσεων περιφερόμενοι από ίδρυμα σε ίδρυμα. Συμπληρώνουν μια αίτηση και μόνο, για όλες τις δομές, εκφράζοντας την επιθυμία τους να υιοθετήσουν ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς. (Και η αναδοχή είναι τεράστιο θέμα και μεγάλη αναγκαιότητα. Θα μιλήσουμε εκτενέστερα σε άλλο κείμενο επ’ αυτού). Από ‘κεί και πέρα, για έξι μήνες γίνεται κοινωνική έρευνα για το αν αξίζει να δοθεί η έγκριση ή όχι, αν οι γονείς ή ο γονέας έχουν τη φερεγγυότητα για κάτι τόσο ιερό.

Εξι μήνες όλοι και όλοι, όχι οι γελοίες αναμονές που οδηγούσαν γονείς ακόμα και σε παράνομες υιοθεσίες και εγκληματικά, αφερέγγυα κυκλώματα και εξαναγκασμούς γυναικών-ζόμπι σε προσοδοφόρες γέννες. Μετά την έγκριση, ακολουθεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα από αρμόδιους… Δεν είναι εύκολο πράγμα να προκύψεις γονιός από τη μια στιγμή στην άλλη… Κάτι που ήδη η αρμόδια υφυπουργός φρόντισε με μεγάλη υπευθυνότητα, ώστε να εκπαιδευτούν κατάλληλα οι εκπαιδευτικοί επ’ αυτού. Γι’ αυτό τονίζω τη «μεθοδικότητα» της όλης προσπάθειας και τη «συνέχεια». Πλέον, αγαπητοί μου, μια υιοθεσία είναι θέμα ενός χρόνου. Χίλια εννιακόσια παιδιά ζητούν γονείς. Δύο χιλιάδες εβδομήντα πολίτες επιζητούν από ψυχής να γίνουν γονείς. Ξέρω, ξέρω, ότι το νούμερό μου είναι ιντριγκαδόρικο παρακάμπτοντας αγκυλώσεις, προκαταλήψεις, φόβους για παιδιά που με όποια διάθεση ίσως παραμείνουν «αζήτητα»… Φαντάσου όμως, έστω ως όνειρο, να περισσεύανε γονείς! Για ό,τι σας πληροφόρησα με το κείμενό μου, ίσως δεν ενημερωνόσασταν ποτέ από την τηλεόραση… Ισως, άντε, μια είδηση του τέλους… Είδατε πουθενά την είδηση; Επιτρέψτε μου, με τη δική μου αξιακή σειρά προτεραιότητας, να μεταδώσω τα πιο, πιο, πιο, ευχάριστα νέα!

Υπάρχει πιο ιερό από την υιοθεσία; Από την αναδοχή; Από ανθρώπους που προσφέρουν μια αγκαλιά-λιμάνι για βαρκούλες τσακισμένες από θυελλώδεις ανέμους με την άφιξή τους στη ζωή;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News