«…δεν έχει». Αυτές οι δυο λέξεις και μόνο τελικά πρέπει να κρατηθούν από το γνωστό απόφθεγμα για τη Χαλι-κιδική. Σαν τη Χαλι-κιδική δεν έχει, που και υποδομές δεν έχει και κρατικό έλεγχο και πολιτική προστασία δεν έχει και αισθητική δεν έχει. Όλα αυτά και πολλά άλλα, που «… δεν έχει», περίτρανα αποδείχτηκαν προχθές, μόλις σε ένα δεκάλεπτο ισχυρής θεομηνίας.

Σε έναν τόπο ευλογημένο, που αντιστοιχεί σε δέκα και βάλε νησιά από άποψη έλξης και κίνησης, ο homo rooms-to-let-ius και ο homo meremetius μόνο σαδιστικά και βίαια φέρθηκαν για πάνω από σαράντα χρόνια, όπως άλλωστε σε όλες τις ομορφιές δίπλα στις τερατόμορφες ελληνικές πόλεις. Οι Θεσσαλονικείς το ξεκίνησαν αλλά και οι Χαλι-κιδικιώτες μπήκαν αμέσως στο νόημα — οι πολεοδομίες και οι δήμαρχοι ήταν από πάντα μέσα. Χωράφια και ελαιώνες κόπηκαν σα πίτσες με 300 τμ το τεμάχιο και εξ αδιαιρέτου ικανοποίησαν το προαιώνιο «εξοχικό» απωθημένο, έστω με λαμαρίνες και προκάτ.

Από κορυφογραμμές των ορεινών ευδιάκριτο είναι ακόμη το φεστιβάλ ξεχερσώματος, που επίμονα προηγήθηκε, μην αφήνοντας μπαΐρι για μπαΐρι πρωτοκυματικό. Διότι μπουζούκια και Χαλι-κιδική, αν δεν είσαι πρώτο τραπέζι πίστα, άστο. Και ναι, ανερυθρίαστα αποδείχθηκε εγγράφως πως τα πρωτοκυματικά φιλέτα ήταν ιδιοκτησίες με τίτλους, χοτζέτια και χρυσόβουλα.

Σχεδιάστηκαν –λέμε τώρα—εν τω άμα και οι δρόμοι ΙΧ. Χώμα και γαρμπίλι, να «αξιοποιούν» οι αγαρμπύλοι. Αν δεν κατεβάσεις μακάμπριο στο μπιτς και τη ζάντα για λεζάντα, ουδέν χαΐρι στο μπαΐρι ενώ δια νόμου οφείλαμε να απαγορευθεί παντού η στάση και η στάθμευση εκτός ειδικών χώρων πάρκιγκ έξω από οικισμούς.

Και μετά ήρθαν τα παραδοσιακά φυτά και δένδρα της Χαλι-κιδικής: οι φοίνικες και τα γκαζόν, διότι είναι ιστορικά εξακριβωμένο πως στις στάνες και στα μαντριά παλιά γκαζόν είχανε ενώ οι φοίνικες ευδοκιμούσαν πλάι στο ξαπλωστρώδες κύμα, ειδικά με electro dance υπόκρουση ή Μαζονάκη: έτσι θα ξεκινά για τον ιστορικό του μέλλοντος η περίοδος της εμφάνισης του homo beachobarus.

Κι έρχεται ξάφνου ένα δεκάλεπτο και χαλάει τη συνταγή και νεκρούς και τραυματίες αφήνει στο διάβα του. Ρημάδια έγιναν ματαιόδοξα στέγαστρα και ομπρέλες, ελαφρές κατασκευές, σκίαστρα και ημιδιάφανα α λα φερετζέ πέπλα ξαπλώστρας. Ναι, η κλιματική αλλαγή είναι εδώ αλλά πριν από αυτή προηγήθηκε η ανθρώπινη απληστία. Αν σου έχει δοθεί η παραδεισένια χαρά της φύσης δίπλα σου και συ ασελγείς, μέγιστη ύβρη διαπράττεις.

Προφητικά και σπαραχτικά είχε από χρόνια μάλλον προβλέψει την κατάληξη, για όσες και όσους περπατήσαμε τα ξεχασμένα αρχαία τσαΐρια, η λαϊκή μούσα της πραγματικής Χαλκιδικής, με τη φωνή της αξεπέραστης Ξανθίππης Καραθανάση:

«Ξένος εδώ, ξένος εκεί, όπου και αν πάγω ξένος,

αν πάγω και στη μάνα μου, παραβαρώ ο καημένος…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News