Την Κατερίνα Ντούσκα, την τραγουδίστρια που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον με το «Better love» δεν τη γνώριζα, και δεν ήμουν νομίζω ο μόνος. Έμαθα το όνομά της όταν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά της, και την άκουσα για πρώτη φορά στα βιντεάκια που βρήκα στο YouTube. Ωραία φωνή, με προσωπικότητα, αν και για το είδος μουσικής που εκπροσωπεί δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω. Ας περιμένουμε εξάλλου να ακούσουμε το τραγούδι της, η επίσημη παρουσίαση του οποίου θα γίνει στις 7 Μαρτίου. Το οποίο τραγούδι θα είναι, αν ισχύουν αυτά που γράφονται, indie/pop, μια εναλλακτική πρόταση. Ας είναι και indie/καραγκούνα, καλή μουσική να είναι, και να πάρει και μια καλή θέση η εκπρόσωπός μας (κατά προτίμηση την πρώτη) ώστε να μην πάνε στράφι οι κόποι της.

Ομως, ας σταθούμε λίγο στο εναλλακτικό της επιλογής, όπως το πλάσαρε γεμάτη υπερηφάνεια η ΕΡΤ με την επίσημη ανακοίνωση της συμμετοχής μας. Η Κατερίνα Ντούσκα, διαβάσαμε, είναι «ερμηνεύτρια με ιδιαίτερο ηχόχρωμα, το οποίο αναδεικνύεται από τις συνθέσεις και τους στίχους που η ίδια υπογράφει. Εκπροσωπεί, επίσης, ένα σύγχρονο μουσικό ρεύμα που δεν αναπαράγει βιομηχανικά στερεότυπα. Αντίθετα, αφομοιώνει, με προσωπικό τρόπο, τις επιδράσεις των διαφορετικών κοινωνιών, στις οποίες μεγάλωσε και διακρίνεται». Ομολογώ πως δεν κατάλαβα τι εννοούν με την εμφανώς υποτιμητική αναφορά σε μουσικά «βιομηχανικά στερεότυπα». Δηλαδή τι; Η Ντούσκα δεν είναι Μαντόνα; Δεν είναι Lady Gaga; Δεν είναι Μάιλι Σάιρους και Κέιτι Πέρι; Φυσικά και δεν είναι. Αλλά και αν ήταν, θα ντρεπόμασταν για λογαριασμό της; Θα είχαμε πρόβλημα;

Πιθανώς θα είχαμε, όπως φαίνεται από τον κομπλεξικό τρόπο με τον οποίο επιχειρήσαμε ήδη από το πρώτο δελτίο Τύπου να διαχωρίσουμε τη θέση μας εμείς οι ποιοτικοί από τους άλλους, τους light, τους ελαφριούς του διαγωνισμού, πριν καν να ακουστεί το τραγούδι μας ώστε να επιβεβαιωθεί πως πράγματι είμαστε σε άλλο επίπεδο. Το κόμπλεξ μας και μόνο αυτό δείχνουμε με τις αναφορές μας σε multi ethnic επιρροές και σε ψαγμένα μουσικά ρεύματα, ειδικά όταν δεν συμμετέχουμε σε ένα avant garde φεστιβάλ, αλλά στη Γιουροβίζιον. Ομως, το να πηγαίνεις στη Γιουροβίζιον παίζοντάς το κουλτουριάρης, είναι σαν να παίρνεις μέρος στον διαγωνισμό «Μις βρεμένο μπικίνι» με μοναδικό προσόν σου το μεταπτυχιακό σου στη διαχείριση φυσικών πόρων.

Μας είναι τελικά αδύνατον να αποδεχτούμε πως αυτή η πολυαγαπημένη και πολυμίσητη την ίδια στιγμή Γιουροβίζιον είναι μια ανέμελη μουσική γιορτή. Ενα πανηγύρι που και θα χορέψεις και θα τραγουδήσεις στίχους που δεν θα είναι επιπέδου Μπομπ Ντίλαν (Νομπέλ Λογοτεχνίας 2016). Που θα φορέσεις ένα αστείο καπέλο και θα συμπεριφερθείς όπως συμπεριφέρονται οι groupies. Που στη φωτισμένη σαν σε τσίρκο σκηνή θα φανεί και λίγο μπούτι, και λίγο στήθος. Που τα κορίτσια θα ερωτευτούν τον Γεωργιανό Σάκη Ρουβά, έχει – δεν έχει φωνή. Που τέλος πάντων, δεν συμμετέχουμε ούτε για να κάνουμε μαθήματα ποιότητας, ούτε για να διαφημίσουμε τη μουσική παράδοσή μας, ούτε για να αλλάξουμε τον ρου της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Συμμετέχουμε για τη χαρά του πάρτι. Πάρτι είναι και για να πετύχει ένα πάρτι πρέπει να πηγαίνεις με κέφι.

Πού να το βρούμε όμως εμείς το κέφι; Πάντα με μια γκρίνια, με ένα σφίξιμο, με μια ξινίλα συμμετέχουμε στον διαγωνισμό. Αναποφάσιστοι ανάμεσα στο πόσο λαϊκοί και πόσο αριστοκράτες, πόσο σαχλοί και πόσο διανοούμενοι, πόσο «στρασάτοι» και πόσο κουστουμαρισμένοι πρέπει να είμαστε. Ισως επειδή την ποπ μουσική στην Ελλάδα την αντιμετωπίζουμε υποτιμητικά. Πότε δεν την αγαπήσαμε και δεν την καταλάβαμε – ας πούμε και πως δεν την έχουμε στην κουλτούρα μας. Ομως η Γιουροβίζον είναι κυρίως ποπ. Και, όσο και αν κατά περιόδους και άλλες χώρες επιχειρούν να αποτάξουν το ποπ από πάνω τους και να βγουν στη σκηνή πιο σοβαρές, πιο διαβασμένες και ευαισθητοποιημένες, περισσότερο για να διαμαρτυρηθούν για τις κοινωνικές αδικίες παρά για να ψυχαγωγήσουν το κοινό, οι μεγαλύτερες επιτυχίες του διαγωνισμού, οι περισσότερες πρωτιές στην ιστορία του, στην ποπ ακουμπάνε: Από το «Waterloo» των ΑΒΒΑ και το «Save your kisses for me» των «Brotherhood of man» ως το «Fairytale» του Αλεξάντερ Ρίμπακ ως το περσινό «Toy» της Netta. Δεν είναι ντροπή η ποπ, δεν λερώνει, μουσική είναι και αυτή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News