Ισως συνέβη και σε εσάς, ιδίως όσοι ζείτε σε μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα, το παράξενο που συνέβη σε μένα τις ημέρες της καραντίνας: γνώρισα τη γειτονιά μου.

Τι κι αν έχω περάσει 40 χρόνια εκεί, τώρα τη γνώρισα σε βάθος. Την περπάτησα, την εξερεύνησα, ανακάλυψα σημεία που αγνοούσα την ύπαρξη τους. Είδα τις ασχήμιες της, τα κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια, το σκουπιδαριό και τη βρώμα, τις κακομούτσουνες προσόψεις κτιρίων, απόλαυσα όμως και τα όμορφα σημεία της. Κάτι μικρά πάρκα, πηγές πρασίνου και σκιάς, τέλεια για να πιεις τον καφέ σου τα απογεύματα που δεν ήξερες πού αλλού να πας, κάτι πεζόδρομους και κάτι πανέμορφα προσφυγικά διώροφα που γλίτωσαν την αντιπαροχή και δεν είχα ποτέ το χρόνο, την ευκαιρία ή την όρεξη να τα χαζέψω.

Δύσκολη η συνθήκη που ζήσαμε, να φύγει και να μην ξανάρθει, αλλά είχε και κάποια καλά. Συστηθήκαμε ξανά με τις γειτονιές μας, τις ζήσαμε και τις γεμίσαμε ζωή. Πόσες παιδικές φωνές τα απογεύματα, πόσα ποδήλατα και πατίνια και κούκλες και αυτοκινητάκια! Είχα να δω τόσα παιδιά να παίζουν στο δρόμο από τη δεκαετία του ’90.

Συστηθήκαμε και με τους γείτονες, αυτούς τους άγνωστους-γνωστούς μας. Ανάσταση στα μπαλκόνια, οβελίες στις ταράτσες, καθημερινές περαντζάδες στα ίδια σημεία, όλα αυτά γέννησαν φιλικά βλέμματα, καλημέρες και καλησπέρες, κουβέντες, χαμόγελα και αστεία. «Πώς τα πάτε; Την παλεύετε;», «Παλεύουμε σκέτο. Ποιος θα προλάβει την τηλεόραση και τον καναπέ». Συντονιστήκαμε όλοι στον ίδιο ρυθμό και το ίδιο έργο, ήρθαμε πιο κοντά, παρά τις αποστάσεις που κρατούσαν τα σώματα.

Ξέρετε και τι άλλο διαπίστωσα στην καραντίνα; Οι γειτονιές της πόλης έχουν δύναμη και αυτάρκεια. Αυτούς τους δύο μήνες του περιορισμού, στάθηκαν ικανές να καλύψουν τις ανάγκες μας σε έναν αξιοσημείωτο βαθμό. Και οι ανάγκες, βέβαια, περιορίστηκαν. Η καταναλωτική μανία αποδυναμώθηκε, δίνοντας τη θέση της σε μια πιο ισορροπημένη καταναλωτική συμπεριφορά. Και αν εξαιρέσουμε τον πανικό στην αρχή της καραντίνας, που άδειασε ράφια στα σούπερ μάρκετ, εκείνο που έμεινε μετά ήταν μια μετρημένη κατανάλωση. Αγοράζαμε τα απαραίτητα από την γκάμα των προϊόντων που διαθέτει η τοπική αγορά.

Δώσαμε πνοή στις γειτονιές μας αυτό τον καιρό, τις ζωντανέψαμε. Αφήσαμε τα αμάξια και ανεβήκαμε στα ποδήλατα. Τρέξαμε γύρω από τα σπίτια μας. Μπήκαμε στο μικρό μαγαζί με τα παραδοσιακά προϊόντα, που μέχρι τώρα το σνομπάραμε ή δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε. Ανακαλύψαμε ότι ο ψιλικατζής του πάνω τετραγώνου έχει και παιδικά παραμύθια και ότι το τυροπιτάδικο στη γωνία κάνει πιο ωραίο καφέ από τη γνωστή αλυσίδα, την οποία στα τυφλά επισκεπτόμασταν τα πρωινά εκείνης της αλλοτινής, διαφορετικής ζωής.

Η γειτονιά μας αγκάλιασε, μας παρηγόρησε, μας ψυχαγώγησε. Η γειτονιά έκρυψε και τις παγαποντιές μας, εκείνο το «SMS νούμερο 2» που δεν οδήγησε στο σούπερ μάρκετ, αλλά στο σπίτι του κολλητού μας στο απάνω τετράγωνο. «Κατέβα ρε να πιούμε έναν καφέ! ». «Στέλνω SMS κι έρχομαι! ».

Στηρίξτε τη γειτονιά σας, τόσα χρόνια το λέμε και το φωνάζουμε, να που τώρα η γειτονιά στήριξε εμάς. Στάθηκε αντάξια των απαιτήσεων και των προσδοκιών, απέδειξε ότι μπορεί να μας τα παρέχει όλα. Κι αν υποθέσουμε ότι ήταν και όλα τα μαγαζιά ανοιχτά, ελάχιστα θα ήταν εκείνα που δεν θα μπορούσε να μας προσφέρει η ταπεινή γειτονιά μας. Ελπίζω να μην το ξεχάσουμε τώρα, που ο περιορισμός κινήσεων έληξε και μπορούμε να κινηθούμε ξανά, εμείς και τα πορτοφόλια μας, μέσα στην πόλη.

ΥΓ. Εμαθα και όλες τις οδούς! Τώρα πια, άμα με ρωτήσει οδηγός, μπορώ να του πω πού βρίσκεται μέχρι και το πιο κρυφό δρομάκι στα πέριξ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News