Οι παρέες κάθε φύλου έχουν δικά τους θέματα που συζητούν και ξανασυζητούν, χωρίς να κουράζονται. Κάνουν μικροδιαλείμματα και ξαναγυρίζουν στην κλασική ατζέντα.

Μολονότι πολλά κυκλοφορούν στο άλλο φύλο για αυτές τις συζητήσεις και τη θεματολογία τους, στην πραγματικότητα υπάρχει άγνοια, αφού κάθε φορά που κάποιος «ξωτικός» είναι παρών, οι κουβέντες μοιραία αλλάζουν, οι απόψεις φιλτράρονται, οι λέξεις και τα αστεία ευπρεπίζονται.

Δεν σκοπεύω να αποκαλύψω λεπτομέρειες για συζητήσεις που γίνονται στις αντροπαρέες (κάθε είδους και ηλικίας), εντούτοις δεν είναι και κρυφό ότι το σεξ και το άλλο φύλο βρίσκονται στο Τop 3, όπως κι οι σχετικές εκμυστηρεύσεις –συχνά υπερβολικές– κατά τα πρότυπα κυνηγών και ψαράδων. Κάποιες φορές υπάρχει κάποιος που μιλάει για κάποιον άλλον, που ξέρει κάποιον τρίτο, ο οποίος κάπου, κάποτε έχει στριμώξει κάποια, που κάποιες φορές τον απέκρουσε και κάποιες άλλες όχι.

Οι περισσότεροι έχουμε τύχει σε τέτοιες παρέες. Σε αρκετές περιπτώσεις επικρατεί βουβαμάρα, πολλοί χαμογελούν ανόητα, άλλοι κοιτάζονται αμήχανα, κάποιοι τσεκάρουν το κινητό ή πάνε στην τουαλέτα. Ελάχιστοι αντιδρούν ανοίγοντας κουβέντα. Οταν οι συζητήσεις αυτές γίνονται μεταξύ συναδέλφων, μπορεί να υπάρχει δικαιολογία «δεν ήθελα να κοντράρω τον διευθυντή / προϊστάμενο / συνάδελφο». Ποτέ δεν λείπουν οι δικαιολογίες.

Υπάρχουν και περιπτώσεις που παρέες σχηματίζονται τυχαία: στο κουρείο, το γήπεδο, την ουρά. Εκεί τα πράγματα είναι πιο άγρια, συχνά εξιστορούνται με κομπασμό και περίσσεια τεστοστερόνης φάσεις στριμώγματος θηλυκών, υπάρχουν θυμός κι οργή για καταγγελίες γυναικών περί κακοποίησης που κλείνουν με τη γνωστή επωδό «ναι, δεν τα ήθελε…». Από προσωπική εμπειρία, ο αντίλογος στις περιπτώσεις αυτές είναι πιο έντονος, οι αναφορές σε αδελφές και μητέρες, κόρες και συζύγους είναι στην πρώτη γραμμή, οι προτάσεις για αντίποινα περιλαμβάνουν πιστόλι στον κρόταφο.

Δεν είμαι της άποψης ότι αν στα παραπάνω παραδείγματα υπήρχαν από τους παρόντες πιο πολλές κι άμεσες αντιδράσεις τα πράγματα θα ήταν καλά, ούτε θα γίνουν, φοβάμαι, μόνο με τη διαπαιδαγώγηση αγοριών και κοριτσιών. Για να αντιμετωπισθεί το μεγάλο θέμα, πρέπει να αλλάξουν πολλά, κι όχι μόνο η ατομική στάση των δύο φύλων. Χρειάζεται νομικό πλαίσιο, σαφές και σύγχρονο, που να προστατεύει το θύμα, να τιμωρεί τη συμπεριφορά του θύτη – τις ψευδείς καταγγελίες, να σέβεται το τεκμήριο αθωότητας. Να αποτρέπει την μακροημέρευση κλειστών κυκλωμάτων εξουσίας σε σχήματα και οργανισμούς που εξ ορισμού έχουν να κάνουν με νέους και να προβλέπουν τρόπους τακτικού ελέγχου. Κι άλλα πολλά, που πρέπει να γίνουν χωρίς καθυστέρηση.

Μέχρι τότε έχουμε όλοι υποχρέωση να ακούμε προσεκτικά, απέχοντας από αναθέματα και βιαστικές λύσεις, τύπου να συγχωρέσει ο ένας τον άλλον και να προχωρήσουμε μπροστά. Κάθε συγχώρεση προϋποθέτει το επώδυνο πρόβλημα να γίνει φανερό, να σπάσει η κρούστα, να αναληφθεί κι αναγνωριστεί προσωπική ευθύνη. Αλλιώς πρόκειται για κουκούλωμα. Κι η εμπειρία από τέτοια στάση μόνο ενθαρρυντική δεν είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News