Οταν άκουσα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει «παρών» στις αμυντικές δαπάνες (και τον Μητσοτάκη να τους χλευάζει γι αυτό) ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα. Με την χώρα να έχει βρεθεί δυο-τρεις φορές στο χείλος του πολέμου και τον Ερντογάν να επιχειρεί άγριο bullying εναντίον μας, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς από κόμμα που έχει ασκήσει εξουσία είναι να μην συναινέσει σε περαιτέρω ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων.

Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διακρίνεται για την συνέπεια των θέσεων του επί του θέματος. Το 2012-15 που ήταν μείζων αντιπολίτευση, καταψήφιζε τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την άμυνα. Πέρυσι τα υπερψήφισε. Φέτος είπε «παρών». Με τον ίδιο αρχηγό όλα αυτά. Το πιο ασυνάρτητο είναι το ανάποδο άλμα του από το πέρυσι στο φέτος, καθώς ο Τσίπρας απαιτεί από τον Μητσοτάκη μια πιο τσαμπουκαλεμένη πολιτική έναντι της Τουρκίας.

Και η Φώφη Γεννηματά άλλαξε θέση μέσα σε δώδεκα μήνες. Πέρυσι καταψήφισε τα κονδύλια για την άμυνα, φέτος τα υπερψήφισε. Αλλά αυτή τουλάχιστον μοιάζει να πηγαίνει με την κανονική φορά των πραγμάτων. Ο Τσίπρας το ‘χει πάρει ανάποδα. Οσο αγριεύουν τα πράγματα με τους απέναντι, τόσο περισσότερο αποστασιοποιείται από πολιτικές ενίσχυσης του ένοπλου τμήματος της χώρας.

Σκέφτηκα βέβαια ότι αυτό το εξαιρετικά σοβαρό συριζαϊκό «παρών», θα διαθέτει μια κάποια στοιχειώδη αιτιολόγηση. Ρηχή και προσχηματική ίσως, ιδεολογικά στρεβλή, αλλά τέλος πάντων θα πατά σε κάποια λογικοφανή βάση. Αναζήτησα το λοιπόν τις ομιλίες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή ή δηλώσεις τους σε μέσα ενημέρωσης, ψάχνοντας το «γιατί» αυτού του ακατανόητου αριστερού «παρών». Βρήκα δυο-τρεις σκόρπιες δικαιολογίες εδώ κι εκεί.

Ο αναπληρωτής τομεάρχης Αμυνας του κόμματος Γιώργος Τσίπρας, είπε στην Βουλή επί λέξει. «Δεν θα καταψηφίσουμε λόγω της συγκυρίας των νέων συνθηκών τις αμυντικές δαπάνες του υπουργείου Άμυνας, αλλά και δεν θα τις υπερψηφίσουμε, γιατί δεν σας έχουμε καμία εμπιστοσύνη για το πώς θα διαχειριστείτε τη διαδικασία».

Και ο τομεάρχης Θοδωρής Δρίτσας δήλωσε (στο CNN Greece). «Η κυβέρνηση επιχειρεί μια “διπλωματία των εξοπλισμών”, πότε με τις ΗΠΑ, πότε με τη Γαλλία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανάγκες δεν έχει μόνο η Αμυνα, αλλά και η Υγεία και η Παιδεία. Δεν πρόκειται να δώσουμε λευκή επιταγή για κούρσα εξοπλισμών».

Ο δε Νάσος Ηλιόπουλος συμπλήρωσε. «Πίσω από την αύξηση των αμυντικών δαπανών κρύβουν ότι οι κυβερνητικές επιλογές δεν ανταποκρίνονται στον σχεδιασμό καΙ τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων. Επιπλέον, δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη για το πώς θα γίνει η διαχείριση των κονδυλίων».

Μάλιστα. Καταλάβατε εσείς; Εγώ όχι. Λέξεις η μια πίσω από την άλλη, που δεν καταλήγουν ούτε σε συγκροτημένη άρνηση, ούτε σε συγκεκριμένη αντιπρόταση. Οπότε υποχρεωτικώς πάμε πιο πίσω, σαν τον ψυχαναλυτή που ψαχουλεύει τα πρώιμα χρόνια του ασθενούς, μπας και κατανοήσει τις μανίες της ωριμότητας του.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας μεγάλωσε ως Κνίτης γράφοντας με σπρέι στα κατειλημμένα σχολεία «λεφτά για την Παιδεία και όχι για το ΝΑΤΟ». Κανονικά, με μια πρωθυπουργική θητεία ανάμεσα στις χίμαιρες της νεότητας και στο σκληρό σήμερα, θα ‘πρεπε να ‘χει ξεπεράσει τα νεανικά του γραφτά στους τοίχους. Μάταιος κόπος, πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

Τι τα θέτε; Η Αριστερά ποτέ δεν συμπάθησε τις ένοπλες δυνάμεις, διότι πάντα φοβόταν ότι δεν θα τις δει στα σύνορα αλλά στην πλατεία Συντάγματος. Η μόνη περίοδος που από σπόντα δεν τις κατέκρινε ήταν όταν, αγαπώντας τον Πάνο Καμένο, έβλεπε με μια κάποια συμπάθεια και το πολεμικό παιχνίδι που του ‘χε εκχωρήσει για να παίζει. Όμως πάντα, στο πίσω μέρος του μαρξιστικού της μυαλού υπήρχε αυτή η άτιμη σύγκριση παλαιάς κοπής. «Με τα λεφτά ενός F-16, πόσα νοσοκομεία, σχολεία και πολιτιστικά κέντρα θα φτιάχναμε;». Ξέρετε πόσα τέτοια κείμενα υπάρχουν στην «Αυγή» και στον «Ριζοσπάστη»; Απλώς τώρα, στη θέση των F-16 βάζουν τα Rafale.

Το «δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην διαχείριση των κονδυλίων, γι’ αυτό δεν τα υπερψηφίζουμε», ως πολιτικό επιχείρημα είναι εμποτισμένο στην φαιδρότητα. Υπονοούν ότι ο Μητσοτάκης είτε θα αγοράσει λάθος όπλα (ενώ ο Δρίτσας και ο Γιώργος Τσίπρας ξέρουν ποια είναι τα σωστά), είτε ότι τα κονδύλια αυτά θα μετατραπούν σε μίζες, το αγαπημένο αντιπολιτευτικό τους θέμα. Ενώ αν δεν αγοράσουμε τίποτα αποκλείεται να γίνουν λάθος αγορές κι αν παρ’ ελπίδα καταργούνταν εντελώς το υπουργείο Αμυνας θα τελειώναμε οριστικά και με τις μίζες. Μα είναι τόσο απλό!.

Ας μην το κουράζουμε. Η Αριστερά απεχθάνεται τις εθνικές αντιπαραθέσεις και τους εθνικούς πολέμους. Αν το ένα συνθετικό της λέξης οποιουδήποτε αγώνα δεν είναι απαξάπαντος το «απελευθερωτικό», κάτι της μυρίζει άσχημα. Το σκέτο «εθνικό» την πειράζει, της φέρνει στον νου αναμνήσεις από συγκρούσεις εθνικισμών και αδηφάγων εθνικών τάξεων για τον διαμοιρασμό των ζωνών επιρροής και κερδών, με το προλεταριάτο να γίνεται κρέας στα κανόνια τους.

Μπορεί να είμαστε στο 2020, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να σιγοσφυρίζουν τον Πέτρο, τον Γιόχαν, τον Φραντς, που έφτιαχναν εκείνα τα τανκς στο τραστ του Μπράουν, του Φίσερ, του Κραφτ. Αφήστε που όταν ο Μητσοτάκης έκλεισε με τα όπλα τον Εβρο, είδαν την δημοτικότητα του να εκτοξεύεται. Ε, δεν θα υπερψηφίσουν και την αγορά του σχοινιού που θα τους κρεμάσει στις εκλογές, όπως θα ‘λεγε και ο Βλαδίμηρος (Ιλιτς Λένιν).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News