Η επιστροφή του Παύλου Πολάκη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και αφού πρώτα ο Αλέξης Τσίπρας είχε αρχίσει τα μισόλογα και τα «να το ξαναδούμε ρε παιδιά», «ένα λάθος έκανε», «είναι γενναίος» κλπ. δεν έκλεισε μόνο με κάπως μπουφόνικο τρόπο ένα κομματικό σίριαλ του οποίου το τέλος γραφόταν και ξαναγραφόταν επί μέρες και εβδομάδες· επιβεβαίωσε και το πολιτικό αξίωμα ότι ο κ. Τσίπρας και ο κ. Πολάκης, παρά τις όποιες επικοινωνιακές προσπάθειες να φανούν διαφορετικοί, εδώ και χρόνια είναι ένα, δύο ενσαρκώσεις του ίδιου ακριβώς πνεύματος.

Ουσιαστικά ο ένας συμπληρώνει μαεστρικά τον άλλον.

Ας κάνουμε μια βουτιά στον καιρό της πανδημίας που έκλεισε και τρία χρόνια στη χώρα μας.

Ο κ. Τσίπρας έλεγε στην αρχή ότι τα εμβόλια κατά του κορονοϊού δεν υπάρχουν και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μας έριχνε στάχτη στα μάτια. Μόλις εμφανίστηκαν τα εμβόλια, ήρθε ο κ. Πολάκης τα έβγαλε περίπου άχρηστα, λέγοντας ακόμα και από το βήμα της Βουλής ότι δεν είναι δοκιμασμένα.

Ευρύτερα, κάθε φορά που ο κ. Τσίπρας υπονοούσε ότι όποιος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι μεταξύ παιδεραστή, λωποδύτη και δολοφόνου, ο Πολάκης, ως αυθεντικός ερμηνευτής του, άφηνε στην άκρη τις πολλές ευγένειες και έλεγε σταράτα και λεβέντικα αυτό που περιέγραφε -πιο ήπια- ο αρχηγός.

Οταν ο κ. Τσίπρας βγήκε την Τρίτη στο Mega και προσπάθησε να γίνει, έστω για μια ώρα, έστω στα ψέματα, «κάτι σαν κεντρώος» και μετριοπαθής, ο Πολάκης τον ακολούθησε. Στην επιστολή απολογίας έστειλε στο κόμμα και τον πρόεδρο ήταν ένας Παύλος Πολάκης κόσμιος και πολιτισμένος. Ακόμη και για ρεφορμιστή θα μπορούσες να τον υποψιαστείς — ότι θέλει να μολύνει τον ΣΥΡΙΖΑ με αστική ευγένεια.

Το έργο της μεθοδευμένης επιστροφής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Πολάκη, του παραστρατημένου αδελφού ή του άσωτου υιού (διαλέγετε ό,τι θέλετε), δεν είναι απλώς μια δικαίωση για τον αψύ Σφακιανό· είναι και μια πράξη αυτοτογνωσίας για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. Και μια παραδοχή πως ό,τι κι αν λένε οι επικοινωνιολόγοι που εργάζονται για σένα, ποτέ δεν μπορείς να αρνηθείς αυτό που πραγματικά είσαι.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας έδειχνε να πλησιάζει, με διστακτικά έστω βήματα, στον αποκλεισμό του ασυγκράτητου βουλευτή Χανίων από τα ψηφοδέλτια. Από νωρίς όμως, προτού δηλαδή η τραγωδία των Τεμπών αλλάξει ως τομή την ατζέντα και το πολιτικό σκηνικό, είχε φανεί το μούδιασμα στην Κουμουνδούρου από την αντίδραση στα social media υπέρ του Πολάκη: όχι μόνο από τα έξαλλα τρολ αλλά και από τα δικά τους στελέχη και τους διαμορφωτές της (συριζαϊκής) κοινής γνώμης.

Στο σπουδαίο μυθιστόρημα «Φράνκενσταϊν» της Μαίρης Σέλεϊ –που σήμερα αποτελεί αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού για τα όρια της σύγχρονης επιστήμης– το δημιούργημα σπεύδει να εκδικηθεί τον δημιουργό του. Στον ΣΥΡΙΖΑ έκριναν σωστά ότι ο κ. Πολάκης και η αντίληψη που λέει πως όποιος βρίζει πιο χυδαία δικαιούται να διώκει τους αντιπάλους του με δικούς του δικαστές και φοροελεγκτές, δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να αυτονομηθεί από το κόμμα. Γιατί πολύ απλά είναι η ταυτότητά του.

Συνειδητοποίησαν επομένως, μετά από ώριμη σκέψη, ότι δεν μπορούν παραμονές εκλογών να τα βάλουν, ούτε με το πρόσωπο, ούτε με τη νοοτροπία που όλοι μαζί εξέθρεψαν στην πολιτική ζωή μετά το 2010. Μια αντίληψη που, παρά τα πολλά στραβά της Μεταπολίτευσης, δεν την είχαμε ξαναδεί σε πρώτο πλάνο, πριν από την εποχή της απογείωσης του ΣΥΡΙΖΑ, του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής.

Τώρα το μόνο που μένει είναι να δούμε παρέα, τον πρόεδρο Αλέξη και τον πιστό του Παύλο, να τρώνε ξανά σε ένα ταβερνάκι στα Λεγρενά. Το καλοκαίρι του 2023 ανοίγεται μπροστά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News