Εκανε την πατροπαράδοτη τουρνέ που κάνουν οι περισσότεροι εξ Ελλάδος αξιωματούχοι όταν επισκέπτονται πρώτη φορά (και όχι μόνο) την Κύπρο:

Φυλακισμένα Μνήματα. Τις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, όπου οι Βρετανοί έθαψαν αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα, 1955-1959, που οι ίδιοι εκτέλεσαν. Ξεναγήθηκε από τον υπεύθυνο του χώρου, παλαίμαχο φωτορεπόρτερ Στέλιο Παπαστυλιανού, που, όπως γράφει ο «Φιλελεύθερος» Κύπρου, του έκανε ταχύρρυθμο μάθημα ιστορίας.

Τύμβος Μακεδονίτισσας, στρατιωτικό νεκροταφείο Ελλαδιτών και Κυπρίων πεσόντων, όπου  μάλιστα καταρρίφθηκε το 1974 από φίλια πυρά μεταγωγικό που μετέφερε έλληνες καταδρομείς για την υπεράσπιση της νήσου.

Πράσινη Γραμμή, νεκρή ζώνη (φωτογραφία) και φυλάκια.

Ολα σε ένα snapshot. Με voice-over, άλλως σπικάζ. Αλλά πολύ καλά οργανωμένα και προσεκτικά, για να αποφευχθεί τυχόν αυτογκόλ.

Με ενόχλησε όμως πολύ η τυποποιημένη δήλωση «θεώρησα καθήκον μου η πρώτη επίσκεψή μου να είναι στην Κύπρο». Τα πρώτα λόγια που είπε επισκεπτόμενος το νησί ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης.

Το λένε σχεδόν όλα τα θεσμικά, πολιτειακά πρόσωπα που πάνε από την Αθήνα στη Λευκωσία. Ιδιαιτέρως με απωθεί το γεγονός ότι το λένε! Υπογραμμίζοντας, όπως ο Κασσελάκης, ότι το θεωρούν καθήκον τους. Κάτι που, αν μελετά κάποιος την πολιτική διάλεκτο, ισοδυναμεί με έμμεση (αλλά απολύτως συνειδητή) «προτροπή» προς έπαινο.

Εξίσου, αν όχι και περισσότερο, με ενοχλεί που υπάρχει μια βολική ασάφεια γύρω από την έννοια του καθήκοντος. Στα δικά μου αυτιά και πιστεύω το «καθήκον» δικαιώνεται στην πράξη. Και σίγουρα δεν μένει μόνο στον έπαινο ή και στη βεβαιότητα ότι, όπως θα έλεγε ένας γονιός, «εγώ, παιδί μου, θα είμαι πάντα μαζί σου».

Οχι! Για μένα, ο καλύτερος γονιός, δάσκαλος ή φίλος είναι εκείνος που θα σου υποδεικνύει και τα λάθη σου και θα σε βοηθήσει, αν το θέλεις ή αν καταλαβαίνεις ότι σφάλλεις, να τα διορθώσεις κιόλας.

Αυτό ναι, το ονομάζω καθήκον. Και δεν διατυμπανίζεται. Ούτε και προαναγγέλλεται. Σίγουρα θα σου στέκεται στα δύσκολα. Οχι όμως στα όποια στραβοπατήματά σου. Αυτό το κάνουν οι γονείς, που κατά κανόνα χαλάνε τα παιδιά τους.

Παραθέτω και μιαν άλλη άποψη, πιο βαθιά, στο Twitter –τροφή για σκέψη για την επίσκεψη Κασσελάκη– από τον πολιτικό επιστήμονα, αρθρογράφο και συγγραφέα Λευτέρη Κουσούλη, που δεν μασάει ποτέ τα λόγια του:

«Ο νέος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε στην Κύπρο τα γνωστά στερεότυπα. Το Κυπριακό είναι μια υπόθεση που έχει χαθεί. Κανείς δεν έχει το θάρρος της αποδοχής της πραγματικότητας. Μόνο η αλήθεια δυναμώνει τους λαούς και μόνο η αλήθεια τους κρατάει ελεύθερους».

Σε συνέντευξή του στο κρατικό Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε συγγνώμη για την ατυχή χρήση του όρου «κρατίδιο» για το κατεχόμενο από τους Τούρκους κομμάτι στην Κύπρο. Παραδέχτηκε ότι μαθαίνει, και αυτό είναι προς τιμήν του. Γιατί ξεκίνησε με πολλή φόρα. Κάτι που σε κάνει στον κατήφορο να κατρακυλάς. Και στ’ ανηφόρι να μην μπορείς.

Επίμετρο, άσχετο με τα προηγούμενα. Ακούω και διαβάζω πολλούς να χαρακτηρίζουν τον Κασσελάκη, Mr Bean, εννοώντας κάτι κακό, κάτι γελοίο. Προσβάλλουν καταρχάς τον συγκεκριμένο ήρωα του μέγα Ρόουαν Ατκινσον, ο οποίος μέσα στην πολλή και δήθεν αφέλειά του είναι και ιδιοφυής και ξύπνιος. Επίσης, είναι ενοχλητικό που μερικοί αποκαλούν απαξιωτικά τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Καραγκιόζη. Δείχνουν ότι σίγουρα δεν ξέρουν καθόλου τον λαϊκό μας ήρωα, και οπωσδήποτε δεν γνωρίζουμε ακόμα το νέο kid in town.

Ας κριθεί από τις πράξεις και τα λόγια του. Αυστηρά και πολιτισμένα. Κι ας ασχοληθούμε, επιτέλους, και με τους «σπόνσορες και προστάτες» του που κατέχουν… στρατηγικά πόστα μέσα στο κόμμα! Καταλαβαινόμαστε, νομίζω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News