Την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι ένας σύλλογος Αιτωλοακαρνάνων της πρωτεύουσας έκανε χοροεσπερίδα σε μαγαζί κάπου στην Αθήνα. Μαζεύτηκαν καμιά τρακοσαριά νοματαίοι, έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν, το διασκέδασαν δεόντως τέλος πάντων. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι το ίδιο έκαναν και κάτι Κρητικοί σε άλλο πολιτιστικό κέντρο, με λυράρηδες και χορευτικά συγκροτήματα. Και να οι χαιρετούρες, τα φιλιά, οι χαρές και οι αγκαλιές των συμπατριωτών που ζουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα της Αθήνας και σμίγουν μόνο σε τέτοιους χορούς και τον Αύγουστο στα χωριά τους. Αφήστε που ύστερα από δύο ώρες έπεσε και το τσιγάρο σύννεφο, σιγά μην μπει η αστυνομία σε χορό των ηρωικών Κρητικών ή Αιτωλοακαρνάνων να κάνει τσαμπουκάδες.

Κατά τα λοιπά, μονοπωλεί το ενδιαφέρον της δημόσιας συζήτησης το κουταλάκι της Θείας Μετάληψης. Απλώς ο σκοταδισμός των ρασοφόρων μας και η αφέλεια των πιστών μας είναι ο εύκολος και προφανής στόχος για τους ορθολογιστές αυτής της κοινωνίας. Μεταξύ μας, πιο εύκολα τα βάζεις με τον δέσποτα που τα γένια του γεμίζουν την οθόνη της τηλεόρασης, απ’ όσο τα βάζεις με τον απόγονο των πεσόντων του Αρκαδίου ή των ηρώων της εξόδου του Μεσολογγίου. Τον μεν τον προφυλάσσει η θεία χάρις, τους δε τους κάνουν άτρωτους τα επιτεύγματα των προπαππούδων τους. Και είναι ευκολότερο, διότι ο μεν πρώτος απαντά στις επικρίσεις σου με κάτι βιβλικές ρήσεις που δεν καταλαβαίνει κανείς, ο δεύτερος όμως, αν του τα παραπρήξεις, δεν το χει σε τίποτα να σηκώσει τη χερούκλα του και να σου δώσει μια κατραπακιά να δεις τον ουρανό σφοντύλι.

Ζούμε μια βαθιά σουρεαλιστική κατάσταση. Πιτσιρικάς μού έλεγε ότι το Σαββατοκύριακο που πέρασε είχε κλείσει με την παρέα του στην Αννα Βίσση. Μαζεύτηκαν έξω από το μαγαζί περί τα 1.500 άτομα για να μπουν μέσα, αλλά η διεύθυνση του μαγαζιού τους ενημέρωσε ότι η τραγουδίστρια έπαθε έναν ελαφρύ ίλιγγο και ματαιώθηκε η βραδιά. Προφανώς η γυναίκα σκέφτηκε ότι καλύτερα ήταν να αποφύγει την επιτυχία της για ένα βράδυ, παρά να βρεθεί ανάμεσα σε 1.500 τέτοιες μέρες. Και πάνω που εξήρα τη σοφία της Αννας, ο νεαρός ανασήκωσε τους ώμους και μου εξήγησε ότι πήγε με την παρέα του σε ένα παραδίπλα κλαμπ, όπου έμειναν όρθιοι ο ένας κολλημένος δίπλα στον άλλον μέσα σε ένα κατάμεστο μαγαζί, να χορεύουν ως τις πέντε το πρωί.

Σκασίλα τους των πιτσιρικάδων για τον κορονοϊό. Κάτι ακούνε, κάτι διαβάζουν εκεί στα κινητά τους, αλλά η συντριπτική πλειονότητα των νεαρών ηλικιών δεν διαθέτει την παραμικρή συνειδητοποίηση για το θέμα. Ξέρουν φυσικά οι νέοι ότι υπάρχει πρόβλημα σε όλον τον πλανήτη, αλλά δεν τους αφορά. Αντιμετωπίζουν τους μεγαλύτερους που τους προειδοποιούν ακριβώς όπως τις μανάδες τους που τους λένε να φορέσουν πουλόβερ βγαίνοντας απ’ το σπίτι. Φυσικά, δεν βλέπουν τηλεόραση για να τρομοκρατηθούν, να και μια φορά που είναι κακό πράγμα να μην παρακολουθούμε αυτά τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων. Κι αν κάποιος από την παρέα (ψυλλιασμένος απ’ τους γονείς του) πει καμιά κουβέντα, του απαντούν πως ο ιός δεν χτυπά τις νέες ηλικίες. Καμία συνείδηση ότι μπορεί εξαιτίας τους να πεθάνουν οι παππουδογιαγιάδες τους ή ακόμα και να νοσήσουν βαριά οι γονείς τους, καμία επίγνωση ότι ενδέχεται αύριο το πρωί να βρεθούν σε κατ’ οίκον περιορισμό για δύο εβδομάδες.

Δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό, πάντως στην ελληνική κοινωνία υπάρχει η μάζα των τρομοκρατημένων και η μάζα των ευτυχισμένων. Ο κορονοϊός φέρνει πάλι στην επιφάνεια το χάσμα ανάμεσα στα μορφωτικά επίπεδα. Με τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά τους να μην καθορίζονται από τα πτυχία που έχει ο καθένας στα συρτάρια του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News