«Βαριά τραυματισμένο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο το 15χρονο αγόρι που ξυλοκοπήθηκε άγρια από τον πατέρα και τον θείο του όταν τους αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος». Το περιστατικό διεξήχθη σε ένα χωριό. Ο νέος παραπαίοντας αιμόφυρτος έφτασε στην πλατεία του χωριού. Η κάθε «πλατεία» ως κεντρική σκηνή αρχαίου δράματος. Εκεί, όλα, μάτια! Εκεί τα σφυρίγματα, εκεί τα υπονοούμενα, εκεί τα κλεισίματα του πονηρεμένου ματιού, εκεί, εν προκειμένω, και η σωτηρία: «Γρήγορα ασθενοφόρο».

Το Χαμόγελο του Παιδιού αναφέρει ότι δέχτηκε τηλέφωνα για το συγκεκριμένο περιστατικό την Παρασκευή 28/6. Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτό ως τον απόλυτο φορέα αλλά, διαβάστε και κάτι άλλο, το Χαμόγελο αναφέρει ότι είχε στηρίξει ολιστικά την οικογένεια για το διάστημα 2009-2012. Επιπλέον συμπληρώνει ότι το 2012 είχε λάβει καταγγελίες για έντονη παραμέληση ανηλίκου. Θεέ μου! Το παιδί τότε ήταν τριών ετών. Δηλαδή συνέχισε να ζει επί χρόνια και χρόνια και χρόνια… Ολη τη ζωή του! Σε ένα τέτοιο κακοποιητικό, τρομαχτικό περιβάλλον;

Αυτό τον καιρό διαβάζω τα δυο βιβλία του Sam Albatros. Το πρώτο του το «Ελαττωματικό Αγόρι» και το δεύτερο «Μπαμπά, θέλω να ντρέπεσαι για μένα». Σας προτρέπω να τα διαβάσετε. Γραφή διαβολικά ευφυής, συγγραφική ταλεντάρα, χιούμορ ανατριχιαστικό… Πλην… Κάτω από κάθε λέξη, αδιανόητος ο πόνος ψυχής, το σακάτεμα της προσωπικότητας, το λιώσιμο της αξιοπρέπειας. Και με τον Sam, μια επαρχιακή πόλη, μα ο πατέρας του γιατρός. Οπως προφέρουν το «γιατρός» σε επαρχιακές πόλεις ανεβάζοντας την αξία αναγνώρισης σε δυσθεώρητα ύψη. Πώς εκθέτεις βρε γιε έναν γιατρό πατέρα έτσι; Τι είσαι εσύ, ρε; Τι χορός και ρεζιλίκια; Ποδόσφαιρο θα κάνεις, καράτε ναι! Και ξύλο, ξύλο, ξύλο.

Γιατί όλα αυτά; Πόσους αιώνες αυτά; Σε πόσες χώρες του χάρτη; Κι ενώ νομίζεις ότι κάποια σπουδαία βήματα έγιναν, γίνονται…Κι ενώ μακαρίζεις ότι γεννήθηκες σε σωστή μεριά του παγκόσμιου χάρτη… Σε άλλα μέρη μέχρι και λιθοβολούνε. Πόση δουλειά ακόμα έχει η κοινωνία; Πόσων ζωές θα αναβάλουμε, θα ακυρώσουμε;

Αγαπητέ, Sam Albatros, χαρά (μαύρη χαρά) σ΄αυτόν που μεταστρέφει πληγές σε τέχνη. Μεγάλη παρηγορία. Διέξοδος (ως έξοδος κινδύνου) η παρατηρητικότητα στον άνθρωπο. Φτάνεις μέχρι και να παρατηρείς τον δράστη. Να τον φτύνει το μέσα σου «Κακομοίρη» εναλλάξ με «Κτήνος», αυτόν, που σε βασανίζει. Αλλά αυτά είναι «φιλοσοφίες». Αυτά έρχονται αργότερα γιατί πρέπει κάπως και να ζήσεις. Προσέξατε το «κάπως»; Έρχονται μαζί με αντικαταθλιπτικά. Έρχονται, φεύγουν, ξαναέρχονται. Κάθε που μετράς χρόνια δωρισμένα. Σε ποιόν, μωρέ; Τόσο κακοποίηση σε ψυχή και σώμα… Το σώμα μας, άλλωστε, είναι το τετράδιο που γράφει η ψυχής μας…. 

Τις τελευταίες μέρες διάβαζα την κριτική βουλευτών της ΝΔ για τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφύλων. Επιτέθηκαν προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί έτσι τους έκλεψαν, λέει, ψήφους ακροδεξιοί. Αρα; Βουρ για ακροδεξιούς; Εβαλαν στο στόχαστρο την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έβαλαν και συνεργάτες του Πρωθυπουργού όπως π.χ τον Ακη Σκέρτσο από τους πιο χρήσιμους, εγκρατείς, σοβαρούς. Αναστατώθηκε, ταράχτηκε μέχρι και ο Νικήτας Κακλαμάνης μαζί με άλλους. Τι εξαιρετικό εκείνο που είχε μεταφέρει (κάποιος άλλος ήταν ο εμπνευστής του) ο Ακη Σκέρτσος σε κάποιο κείμενό του στο FB  επιχειρηματολογώντας «Άσε με να παντρευτώ αυτόν που αγαπώ για να μην παντρευτώ την κόρη σου».

Εγώ θα συμπλήρωνα —για μερικούς μερικούς— ώστε να μην συνεχίσω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι με περνάτε για straight. Αενάως φοβού τους κρυφούς. Αλλά όλα αυτά… Αυτά που γράφω δηλαδή εν θερμώ, είναι φιλοσοφίες. Το στομάχι μου έφαγε μπουνιά: «Ενας 15χρονος μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο. Τον χτυπούσε ο πατέρας και ο θείος του όταν αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος». Τι απέραντο κρίμα! Ας συνεχίσουμε τα βήματα. Η αποδοχή είναι το ιερό ζητούμενο μιας πολιτισμένης κοινωνίας.  

Υ.Γ Οφείλω να καταθέσω στον δημόσιο διάλογο (έχω ήδη αρθρογραφήσει επ΄αυτού αναλυτικότερα) ότι ήμουν υπέρ του γάμου των ομοφύλων και της υιοθεσίας αλλά κατά της χρήσης παρένθετης μητέρας ακόμα και των ετερόφυλων ζευγαριών.      

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News