Γενικά είναι κακό ένας πολιτικός να κάνει λάθη. Αλλά είναι ακόμα χειρότερο να μην κάνει τίποτα. Διότι η πολιτική είναι ένας χώρος δαρβινικός που μάλιστα λειτουργεί με όρους show business. Πρέπει να προσαρμόζεσαι, να ξεχωρίζεις, να έχεις λόγο ύπαρξης, ακόμα και αν αυτός είναι τα λάθη ή οι υπερβολές σου. Και αυτό είναι το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα εδώ και πολύ καιρό. Δεν παράγει πολιτικά γεγονότα –ήταν πρόβλημά του προεκλογικά, όταν το μόνο πολιτικό συμβάν που κατάφερε να δημιουργήσει ήταν η περίφημη «μάχη του ΣΚΑΪ», είναι πρόβλημά του και τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και γι’ αυτό αποφάσισε να οπλίσει κανόνι για να σκοτώσει κουνούπι, ανακοινώνοντας στη συζήτηση για τον Πτωχευτικό Κώδικα πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών, κάτι που σπάνια έχει γίνει στη Μεταπολίτευση. Δεν του φταίει φυσικά ο Χρήστος Σταϊκούρας, απλώς προσπαθεί να κάνει κάτι.
Ο κ. Τσίπρας το μαρτύρησε ο ίδιος. Στόχος του δεν ήταν ο υπουργός Οικονομικών και ο «νόμος-έκτρωμα» όπως τον χαρακτήρισε –άλλωστε και ο ΕΝΦΙΑ ήταν «νόμος παράλογος που δεν διορθώνεται, καταργείται», αλλά μια χαρά τον κράτησε πέντε χρόνια. Στόχος του ήταν να στήσει μια μονομαχία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. «Να ξεκινήσει άμεσα η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή. Να αναγκαστεί να έρθει στο κοινοβούλιο και ο κ. Μητσοτάκης, που κρύβεται», είπε στην ομιλία του στην Ολομέλεια ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον Πρωθυπουργό για την απουσία του από τη συζήτηση.
Εχει μια ειρωνεία αυτή η εμμονή του κ. Τσίπρα με την απουσία-παρουσία του κ. Μητσοτάκη στο κοινοβούλιο. Οχι μόνο επειδή επέλεξε να αγνοήσει ότι ο Πρωθυπουργός ήταν τη συγκεκριμένη ημέρα ανάμεσα σε δύο εθνικές Συμπληγάδες, το «Oruc Reis» και την έκρηξη της επιδημίας του κορονοϊού, οπότε δικαιολογείται να μην παρίσταται σε μια συζήτηση ενός νομοσχεδίου σημαντικού μεν, αλλά σίγουρα λιγότερο απαιτητικού από την δίδυμη κρίση των Ελληνοτουρκικών και της Covid-19. Αλλά επειδή ξέχασε τα δικά του.
Ξέχασε ο κ. Τσίπρας όταν εμφανιζόταν στη Βουλή ως Πρωθυπουργός για μια συζήτηση σύστασης Προκαταρκτικής για τους Παναγιώτη Κουρουμπλή, Ανδρέα Ξανθό και Παύλο Πολάκη, και έλεγε ανερυθρίαστα στην Εθνική Αντιπροσωπεία: «προβληματίστηκα αν αξίζει να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου» και «έχει νόημα να χάνουμε τον χρόνο μας;», ενώ χλεύαζε και τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τα όσα είχε πει: «Μας κοιμίσατε επί 35 λεπτά». Ετσι, «τιμούσε» το κοινοβούλιο με την παρουσία του ο κ. Τσίπρας. Υπαινισσόμενος ότι κάνει αγγαρεία.
Αλλά ας επιστρέψουμε στο υπαρξιακό πολιτικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα.
Τι επιδιώκει με την πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών; Το είπε. Να έρθει ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή να τα πούνε. Οχι βέβαια μόνο για τον Πτωχευτικό και τον κ. Σταϊκούρα, αλλά και για την πανδημία, την οικονομία, το «Oruc Reis», τις ΑΟΖ, τις Πρέσπες και –γιατί όχι; κέφι να υπάρχει– τις καταλήψεις, τα παιδάκια στη ΓΑΔΑ, τον Μπογδάνο, τον Ζακ Κωστόπουλο, τον Πορτοσάλτε.
Το άσχημο για τον κ. Τσίπρα είναι ότι πια ετεροπροσδιορίζεται. Μοιάζει να επιβιώνει ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και να πασχίζει να ξεχωρίσει στο σανίδι της πολιτικής σκηνής, όχι πια κομίζοντας κάτι το νέο –αυτό, αν υποθέσουμε ότι το πρέσβευε κάποτε, χάθηκε στις αυταπάτες της ΠΦΑ– αλλά αποκλειστικά ως ένας μαχητικός αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη.
Και αν ο κ. Μητσοτάκης δεν ψάχνει για αντίπαλο; Αν σε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες απαιτείται συνεννόηση και όχι κοκορομαχία; Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε κενό και αυτό δείχνουν και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των τελευταίων δημοσκοπήσεων που από τη μια κρατάνε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 20% αλλά παράλληλα εμφανίζουν ρωγμές στο προφίλ του αρχηγού του.
Για κακή του τύχη, ο κ. Τσίπρας αντλεί πολιτικό οξυγόνο όσο συστήνεται ως το αντίπαλον δέος του Πρωθυπουργού, ο οποίος όμως δεν ασχολείται μαζί του –οπότε σιγά το δέος. Και καθώς δεν ασχολείται ο κ. Μητσοτάκης –δεν προλαβαίνει, έχει σοβαρότερες δουλειές ο άνθρωπος– ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον φέρνει με το στανιό στη Βουλή για να καβγαδίσουν. Για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή του. Δικαίωμά του. Αλλά αυτό δεν παύει να είναι υπαρξιακό πρόβλημα του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ…
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News