Ηταν 96 χρόνων. Και έφυγε. Ηταν όμως η Ειρήνη Παπά. Η ζωντανή Καρυάτιδα, όπως την είχαν βαφτίσει, μια θεά της υποκριτικής τέχνης, μία από τους μεγάλους. Ενας άνθρωπος από εκείνους που, όταν αποχωρούν από τη ματαιότητα της σάρκας, στέκεσαι και τους βλέπεις να υψώνονται στην αιωνιότητα. Και νιώθεις την ανάγκη να γράψεις ένα RIP για αυτούς στα κοινωνικά δίκτυα, αναρτώντας μια φωτογραφία τους.

Γέμισαν με εικόνες της οι διαδικτυακοί τοίχοι, γέμισαν με μικρούς επικήδειους ύστατου αποχαιρετισμού και θαυμασμού προς το πρόσωπό της. Πάντα παρατηρώ πώς επιλέγουν οι πολλοί να θυμούνται αυτούς τους λίγους, τους σπουδαίους. Περιδιαβάζουν το Διαδίκτυο προς αναζήτηση της κατάλληλης φωτογραφίας, εκείνης που θα συνοδεύσει την ανάρτηση-φόρο τιμής. Και η εικόνα της νιότης του σπουδαίου προσώπου κερδίζει σε αυτή την αθέατη διαδικασία επιλογής. Ειδικά αν το πρόσωπο είναι γυναικείο.

Η αψεγάδιαστη νεότητα, το σφρίγος της άγουρης ομορφιάς ανεβαίνει στο βάθρο. Μια εικοσάρα και τριαντάρα Ειρήνη Παπά κατακλύζει τα κοινωνικά δίκτυα από την ημέρα που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου της. Τα RIP συνοδεύονται από επιφωνήματα θαυμασμού για την ομορφιά της, αλλά είναι προφανές ότι, υποσυνείδητα, αναφέρονται στη νεανική ομορφιά της. Της τρίτης, το πολύ τέταρτης δεκαετίας της ζωής της.

Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό της δυναμικής της Ειρήνης Παπά, τίποτα πιο ενδεικτικό της αφοπλιστικής προσωπικότητάς της, από τις εικόνες της ωριμότητάς της. Εκείνες που πολύ λίγοι επέλεξαν για να βάλουν φόντο στο RIP τους. Η δωρική παρουσία της, πλαισιωμένη από τα σημάδια του χρόνου, το διαπεραστικό βλέμμα της με τη σοφία της ζωής περασμένη μέσα του σαν μαγικό φίλτρο, σε καρφώνει όταν την αντικρίζεις στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες. Εκεί δεν είναι απλώς όμορφη, είναι συγκλονιστική.

Το ωραίο κεφάλι της. Λυπάμαι που το λέω, αλλά γύρω από αυτό περιστράφηκε ένα μεγάλο κομμάτι του αποχαιρετισμού μας. Γύρω από το ωραίο κεφάλι της είχε δει η ίδια να μαίνεται και ένας πόλεμος της κριτικής, όσο ενσάρκωνε ακόμα ρόλους. Το 1979 ο Δημήτρης Χορν είχε εισηγηθεί να μην της επιτραπεί να παίξει την Κλεοπάτρα στο Ηρώδειο (σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη), και ότι αν υπήρχε ένας λόγος για να της δοθεί αυτός ο χώρος, θα ήταν για να δείχνουν σε μια οθόνη το ωραίο κεφάλι της.

Στο εξωτερικό την αναγνώριζαν ως μεγάλη τραγωδό, αλλά εδώ έπρεπε να πει ο Μάρλον Μπράντο (σε μια συνέντευξη Τύπου όταν είχε επισκεφτεί την Ελλάδα) ότι η Ειρήνη Παπά είναι η πιο σπουδαία διεθνής τραγωδός, για να πάψουν κριτικοί και Τύπος να βλέπουν μόνο ένα ωραίο κεφάλι επάνω της.

Γενικά, το παρουσιαστικό της Ειρήνης Παπά στάθηκε προνόμιο και αγκάθι μαζί, στην πορεία της εξέλιξής της. Και να που και τώρα έρχεται, με έναν άλλο τρόπο, να τη στοιχειώσει. Το ωραίο κεφάλι της έντυσε την εικόνα του επικήδειου λόγου μας. Φυσικά σταθήκαμε και στην αξία της ως ηθοποιού, φυσικά εγκωμιάσαμε και την προσωπικότητά της, αλλά όλα έγιναν με το όμορφο, νεανικό παρουσιαστικό της από δίπλα.

Το είχε πει σε συνέντευξή της στο «Ενώπιος Ενωπίω», το 1995: «Εγώ θα γεράσω άνετα και ωραία χωρίς ντροπή. Δεν επιτρέπουν στη γυναίκα να γεράσει. Ως πόθος η γυναίκα είναι η 19χρονη που μοσχοβολάει λουλούδια. Η φύση δίνει ορμές μέχρι να πεθάνεις. Δεν επιτρέπεται σε εμάς που κάνουμε αυτή την δουλειά να γεράσουμε και είναι άγριο για μια γυναίκα. Θα ήθελα να με αγαπάνε όπως είμαι».

ΥΓ. Την αγαπήσαμε όπως είναι, άραγε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News