Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μιλούσαμε για την Ελένη Αντωνιάδου, η οποία δήλωνε ερευνήτρια της ΝΑSA και έφτασε να γίνει μέχρι και κούκλα Barbie – πρότυπο για τα κορίτσια. Ένας θρίαμβος που κατέληξε στην απόλυτη πανωλεθρία, μιας και αποκαλύφτηκε ότι το βιογραφικό της, όπως εκείνη το πλάσαρε και το διέδιδε, ήταν στηριγμένο σε μια φαντασίωση, η οποία απέχει έτη φωτός απ’ την πραγματικότητα.

Και να, που τώρα, μιλάμε ξανά για ένα παρόμοιο βιογραφικό. Ο Αντώνης Διαματάρης, παραιτήθηκε από υφυπουργός Εξωτερικών, επειδή φέρεται ότι δεν είχε το μεταπτυχιακό του πανεπιστημίου Κολούμπια, το οποίο το βιογραφικό του έφερε ως προσόν.

Μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν, αποκαλύπτει ότι πριν την διδα Αντωνιάδου και τον κ. Διαματάρη, κι άλλοι έχουν υποπέσει στο ίδιο «αμάρτημα» κι έχουν γίνει θέμα σχολιασμού και δημόσιας κατακραυγής. Όσο όμως κι αν τους δείχνουμε με το δάχτυλο, επειδή οι υποθέσεις τους βγαίνουν προς τα έξω και σχολιάζονται, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το «αμάρτημα» το οποίο διαπράττουν, είναι πολύ συχνό φαινόμενο, και το συναντάμε κατά κόρον. Πολύ πιθανόν, να το έχουμε κάνει κι εμείς οι ίδιοι.

Οι παραλλαγές του «αμαρτήματος» πολλές. Ξεκινούν από μια υπερβολική παρουσίαση ενός πραγματικού στοιχείου, το να παραφουσκώσουμε για παράδειγμα κάτι που όντως κάναμε, και φτάνουν μέχρι την εισαγωγή φανταστικών προσόντων και εμπειρίας που κατέχουμε μόνο στα όνειρα μας. Aλλοι βάζουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά, άλλοι, πιο μετριόφρονες κατά ένα σουρεαλιστικό τρόπο, βάζουν ένα ταπεινό σεμινάριο που ουδέποτε παρακολούθησαν. Oπως κι αν γίνει όμως, η νοοτροπία παραμένει ίδια. Πηγάζει απ’ τον ίδιο πειρασμό, απ’ τα ίδια κόμπλεξ και τις ίδιες καταστάσεις, που την δημιουργούν και την ανατροφοδοτούν εδώ και πολλά χρόνια.

Το έχω φιλοσοφήσει πολλές φορές, το γιατί αυτής της ανειλικρίνειας, που μεταφράζεται σε ένα βιογραφικό με ψευδή στοιχεία και υπερβολές. Το ότι επιδιώκουμε, μέσω αυτού, να πετύχουμε κάτι, είναι η προφανής απάντηση, η οποία όμως δεν αρκεί για να εξηγήσει το γιατί. Πίσω του κρύβονται ένα σωρό πράγματα, πιο βαθιά και πολύπλοκα από την ανάγκη για επιτυχία.

Η απόφαση ενός ανθρώπου να γράψει ψευδή στοιχεία στο βιογραφικό του, είναι παράγωγο του αξιώματος «ό,τι δηλώσεις, είσαι» το οποίο διαποτίζει την ελληνική πραγματικότητα, σπανίως διασταυρώνεται και ακόμα πιο σπάνια, τιμωρείται. Είναι αποτέλεσμα ενός αεριτζίδικου τρόπου σκέψης, κι ενός ακόμα πιο αεριτζίδικου τρόπου λειτουργίας των θεσμών, που αφήνει ανοιχτά παραθυράκια για να μπαινοβγαίνεις οπότε γουστάρεις, ανενόχλητος, χωρίς να πολυνοιάζεσαι για τις συνέπειες.

Το κάνεις με ευκολία, αφού το κάνουν κι άλλοι, κι αφού οι πιθανότητες να αποκαλυφτεί το ψέμα, η ανακρίβεια και η υπερβολή σου, είναι ελάχιστες. Αν δεν είσαι και κάποιος με δημόσιο λόγο και θέση εξουσίας, να σκαλίζουν τα όσα λες και υποστηρίζεις, ακόμα λιγότερες οι πιθανότητες να σε τσακώσουν.

Οι ανακρίβειες στα βιογραφικά προκύπτουν και μέσα από το κόμπλεξ κατωτερότητας, από το οποίο διαποτιζόμαστε, σε σχέση με το τί εστί πετυχημένος άνθρωπος. Υποθέτω ότι η εμμονή του έλληνα γονιού για τα πτυχία, και η θεοποίησή τους μέσα στο ελληνικό σπίτι, έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης. Πετυχημένος άνθρωπος, κατά τον Eλληνα, είναι εκείνος που συγκεντρώνει χαρτιά στο συρτάρι του. Πτυχία, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, τα πάντα όλα. Oσο πιο πολλά, τόσο το καλύτερο.

«Κοίτα τον Γιωργάκη, τέλειωσε πανεπιστήμιο, τέλειωσε και μεταπτυχιακό, εσύ μόνο κιθάρες ξέρεις να γρατζουνάς » λέει η μάνα στον γιο, κοιτάζοντάς τον με το δηλητηριώδες, μαμαδίσιο βλέμμα της. Πολύ θέλει να φαντασιωθεί ο γιος ότι έχει μεταπτυχιακό σαν τον Γιωργάκη; Με λίγο θράσος, θα το γράψει και στο βιογραφικό του, και θα γίνει ο Γιωργάκης που πάντα ήθελε η μαμά του.

ΥΓ. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News