Πέθανε, ανακοίνωσαν, ο Κώστας Βουτσάς. Η πρώτη σκέψη; Αφού πέθανε ο Κώστας Βουτσάς, άρα είναι απολύτως πλέον βέβαιο ότι θα πεθάνουμε όλοι. Αστειεύομαι, αλλά στην αυθόρμητη, πρώτη σκέψη ενυπάρχει μεγάλη αλήθεια. Ο λαοφιλής ηθοποιός είναι καταγεγραμμένος ως ταλεντάρα ζωής, παιχταράς ζωής, λάτρης ζωής. Συνώνυμο ζωής ζωένιας.

«Το θέμα είναι μην πεθάνεις… πριν πεθάνεις». Αν αυτό είναι το θέμα… Τότε ο αγαπημένος μας λύσσαξε από ζωή! Είναι όμως και με κάτι άλλο καταγεγραμμένος μέσα μου. Πιο πολύ από τις ένα σωρό ατάκες του, όπως εκείνο το «Εχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;»… Πιο πολύ από την καταπληκτική μίμηση του «Κωνσταντινουπολίτη» με το παχύ «Λου»… Πιο πάνω από το «μανούΛα», όπως αστεία το πρόφερε και το κοπιάρισε ο γιος μου και με αποκαλεί έτσι (Γεια σου Αριστειδάκο!)… Πιο πολύ από ρόλους και ρόλους… Πόσοι ρόλοι; Αδίκως μετράτε ρόλους. Ο εξής ένας!

Ρόλος, «Κώστας Βουτσάς»… Και ένα διαχρονικό, «Φσιτ! Μπόινκ!».

Ποτέ δεν εμβάθυνα την περίφημη ατάκα του. Πόση, διάολε, ανάλυση να χωράει ένα «Φσιτ! Μπόινκ!»; Σιγά τη «φιλοσοφία»!

Ξέρετε όμως τι συνειδητοποίησα με την αναγγελία του θανάτου του; Το «Φσιτ! Μπόινκ» είναι το παιδί μέσα μας. Μερικοί «ωραίοι», αληθινά ωραίοι, και επί της ουσίας σοβαροί, του επιτρέπουν να ξεμυτίζει και να αλωνίζει τον τόπο τους! Είναι μια πτυχή που οι περισσότεροι κρύβουν, φυλάνε, υποτιμούν, δεσμεύουν, απαγορεύουν. Η αθωότητα, η μαλαγανιά, το παιχνίδι, η σουρεάλ μαγεία των παιδιών….

«Μυρίζει περίεργα! Μυρίζει δεινόσαυρος», όπως λέει ο εγγονός μου και είναι σίγουρος ότι μυρίζει δεινόσαυρος. Είναι η βεβαιότητα, ότι δήθεν πολλά ξέρεις, αλλά συγχρόνως και η γλώσσα, που κοροϊδευτικά βγάζεις στον εαυτό σου, ότι δεν ξέρεις τίποτα. Και μπορείς να ρωτάς, λίγο για να μάθεις και άλλο τόσο για να τραβήξεις την προσοχή, να επιβεβαιώσεις ότι σε αγαπάνε.

Είναι ένα εσωτερικό «Τα πάντα ρει». Είναι η συνεχής αναζήτηση. Η αταξία. Είναι το μυαλό που ταξιδεύει χωρίς σύνορα. Είναι το χεράκι που απλώνετε στο «Μη!» υπολογίζοντας, ότι λίγο θα καεί. Είναι ένα ερεθιστικό, θελκτικό «έτοιμος για όλα», χωρίς όμως να το κάνεις θέμα. Είναι ροή. Παιδιά… Μπορείτε να σκεφτείτε τον Βουτσά ακίνητο; Υπάρχει παιδί που να υπάκουσε στο «Μην κουνιέσαι»;

Υπάρχει παιδί που να σιώπησε στο «Μην ακούσω κιχ!» των μεγάλων; Φέρτε τον στη σκέψη σας με εκείνα τα μικρά, χαρακτηριστικά πηδηματάκια του εν στάση, φέρτε το σκανδαλιάρικο βλέμμα του, φέρτε τη ζωή του όλη… Παιδί. Αεικίνητο, ανήσυχο, γλυκοάτακτο, τζαναμπέτικο… Σωστά αναθρεμμένο παιδί, άρα και φιλότιμο, όχι τεμπέλικο, υπεύθυνο.

Ο Κώστας Βουτσάς δεν είχε πλάκα. Ηταν ένας βαθιά πονηρεμένος απονήρευτος άνθρωπος με τη δοσολογία υπευθυνότητας και σοβαρότητας που αξίζει στην εφήμερη ζωή μας και η συνειδησιακή αναφορά στον εαυτό μας. Ενας μετρ δοσολογίας. Eνα, όσο έπρεπε, όσο μας αξίζει όλους, παιδί. Κι έτσι τον κλαίμε. Αλί στον άνθρωπο που φίμωσε το παιδί μέσα του…

ΥΓ.: Και κάτι ακόμα για τον Κώστα Βουτσά. Τον αγαπούσαν πολύ οι γυναίκες με τις οποίες είχε χωρίσει, κι ας είχαν χωρίσει. Για σκέψου το περισσότερο αυτό… Μπορείς να πεις «παιδί» έναν τέτοιο άνδρα; Με τίποτα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News