Εκτός από το θεσμική τάξη και το δέον γενέσθαι, στη ζωή αλλά και στην πολιτική, υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο, αυτό της απλής προσδοκίας για την πτώση του αντιπάλου σου ή εκείνου που θεωρείς ότι σου στέρησε μια θέση —ή ένα αξίωμα.

Οσο πιο υψηλή είναι η θέση ή το αξίωμα, τόσο εντονότερο είναι συνήθως το προσωπικό στοιχείο. Την τελευταία εβδομάδα ο αντιπολιτευόμενος Τύπος προέβαλε —εκλαϊκεύοντας και κάποια σημεία— τη δήλωση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου ο οποίος καλούσε επί της ουσίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παραιτηθεί, στη σκιά της περιβόητης πια υπόθεσης των υποκλοπών.

Η προσέγγιση ήταν ασφαλώς θεσμική, αναφορικά με το ακανθώδες θέμα των παρακολουθήσεων από την εποπτευόμενη από το Μέγαρο Μαξίμου Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, ωστόσο πολιτικοί παρατηρητές -αλλά και απλοί πολίτες- δεν μπορεί να μην θυμούνται ότι ήταν ο κ. Μητσοτάκης που ούτε ψήφισε τον κ. Παυλόπουλο για το αξίωμα του ΠτΔ το 2015 (σε αντίθεση με την υπόλοιπη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά), ούτε και τον πρότεινε για ανανέωση της θητείας του το 2020.

Απολύτως θεσμική ήταν και η τελευταία προσέγγιση προβεβλημένου συνταγματολόγου, του περιβάλλοντος Ανδρουλάκη, (και δεν πρόκειται φυσικά για τον Ευάγγελο Βενιζέλο) ο οποίος ζήτησε επίσης την παραίτηση του Πρωθυπουργού συνδέοντάς τον πολιτικά με την ΕΥΠ. Ωστόσο και σε αυτή την περίπτωση πολιτικοί παρατηρητές δεν ενθυμούνται να έκρινε, το διάστημα 2015-2019, ότι η προηγούμενη κυβέρνηση παραβίασε το θεσμικά ανεκτό (όπως πχ με την παγίδευση του δικαστικού του ΣτΕ με «ροζ σκάνδαλο» και υποκλοπές για τις τηλεοπτικές άδειες του Νίκου Παππά ή τα μεγάλα κεφάλαια του δημοψηφίσματος και της υπόθεσης Novartis-Παπαγγελόπουλου) ώστε να ζητήσει την παραίτηση του κ. Τσίπρα.

Θυμούνται από την άλλη πλευρά ότι το όνομα του είχε συζητηθεί έντονα για τη διαδοχή του κ. Παυλόπουλου στη θέση του ΠτΔ, αλλά και ότι ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε τελικά την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ο αντιπολιτευόμενος Τύπος και τα μέσα ενημέρωσης που κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησαν τις τελευταίες εβδομάδες ως σημείο συγκέντρωσης. Το έναυσμα ήταν ασφαλώς η πολύ σοβαρή υπόθεση των υποκλοπών από την εποπτευόμενη από το Μέγαρο Μαξίμου ΕΥΠ, σε συνδυασμό με την επένδυση στην πιθανότητα πρόωρης πτώσης της κυβέρνησης. Στο σημείο αυτό «συγκεντρώθηκαν» και πρόσωπα τα οποία με την ακραία στάση τους περισσότερο βοήθησαν παρά έβλαψαν τον κ. Μητσοτάκη στην όντως πιο δύσκολη στιγμή τις πρωθυπουργικής του θητείας.

Εμφανίστηκαν επίσης πρόσωπα που διετέλεσαν υπουργοί της ΝΔ κατά τη δεκαετία του 2000, προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς που προέβλεψαν την άμεση επιστροφή του κ. Τσίπρα στην εξουσία καθώς και καθηγητές πανεπιστημίου και πρώην δημοσκόποι. Ολοι ζήτησαν την παραίτηση του Πρωθυπουργού.

Η υπόθεση των υποκλοπών αποτέλεσε την αφορμή για να εκτοξευθούν ύβρεις (όπως συνέβη άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια, εν είδει αντιπολίτευσης, από τον ΣΥΡΙΖΑ), να διατυπωθούν θεσμικού περιεχομένου και σοβαρά επιχειρήματα αλλά και να εκφραστεί προσωπική πικρία.

Ωστόσο το προσωπικό στοιχείο έχει σε ορισμένες περιπτώσεις την τάση να αποδυναμώνει τα επιχειρήματα, όσο θεσμικά κι αν είναι. Ιδίως όταν τηρούνται «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Το αντιλαμβάνεται ο καθένας, ακόμη κι αν δεν «πιάνει πουλιά στον αέρα», όπως ειπώθηκε κάποτε για τον κ. Τσίπρα. Από τον οποίο δεν ζητήθηκε ποτέ -από τα συγκεκριμένα πρόσωπα- να παραιτηθεί, ό,τι κι αν έκανε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News