Η διαγραφή ενός πρώην Πρωθυπουργού, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον ανοικτής σύγκρουσης, δεν είναι κάτι απλό.

Προφανώς και η απομάκρυνση του Αντώνη Σαμαρά ήταν μια σχεδόν αναγκαστική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη και ήταν ορατή από καιρό.

Τα απόνερα όμως αυτής της εξέλιξης δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν. Μπορεί να μην έχουμε αποστασίες και ανατροπές της κυβέρνησης, όμως δεν παύει να εξασθενεί η κοινοβουλευτική ομάδα της, που πλέον αριθμεί 155 βουλευτές.

Κατά κανόνα μία τέτοια εξέλιξη λειτουργεί συσπειρωτικά, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο.

Ομως η συγκυρία δεν είναι ούτε ανώδυνη ούτε απλή.

Παρά την ισχύ της και τη συνεχιζόμενη δημοσκοπική υπεροχή της, η κυβέρνηση δεν παύει να είναι αποδέκτης δυσαρέσκειας και το «ρεύμα Τραμπ» πιθανώς να είναι καταλύτης σε μια Ευρώπη, όπου η δεξιά στροφή μοιάζει αναπόδραστη εξέλιξη σε πολλές χώρες.

Η συζήτηση αυτή ούτως ή άλλως θα γινόταν στο εσωτερικό της ΝΔ. Αλλωστε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα επιχείρησε μια αλλαγή πλεύσης, έχοντας προφανώς λάβει τα μηνύματα. Με τη διαγραφή Σαμαρά όμως, ακόμη και αν δεν υπάρξουν άλλες αποχωρήσεις ή διαγραφές, θα υπάρχει μια διαρκής αφορμή για ιδεολογικές αναζητήσεις, γνήσιες ή επίπλαστες.

Κατά μία έννοια, αυτό το «ξάναμα» προσφέρει ένα ενδιαφέρον στην κατά τα άλλα ανιαρή πολιτική καθημερινότητα. Μπορεί όμως και να κρύβει κινδύνους, λόγω της γενικευμένης πολιτικής ρευστότητας και κινητικότητας. Η απειλή πολιτικής αστάθειας στο σημερινό περιβάλλον γεωπολιτικής κρίσης δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.

Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται μια αρκετά σύνθετη πολιτική εξίσωση, αν και ήδη έχουν φύγει από τη θεωρητική συζήτηση τα ονόματα των δύο πρώην Πρωθυπουργών, δεδομένου ότι ο Σαμαράς «έκαψε» τον Καραμανλή, προτείνοντάς τον.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μάλλον θα δυσκολέψει η διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ φιλελεύθερου Κέντρου και δεξιάς ταυτότητας της ΝΔ, όπως και αν εκδηλωθούν άλλοι επίδοξοι ταραξίες.

Αυτό που προέχει είναι μια σειρά από κινήσεις που θα δείξουν και θα πείσουν ότι η κυβέρνηση δεν έχει βυθιστεί σε έναν πολιτικό λήθαργο και έχει περιθώρια ανασύνταξης. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη σαρωτικούς ανασχηματισμούς και πολιτικά παιδομαζώματα.

Περισσότερο επιβάλλει μια έμπρακτη εγρήγορση και μια συναίσθηση της πραγματικότητας. Οπως και αν την ορίσει κάποιος, αυτή κυριαρχείται από μία παράμετρο: η πολιτική και πρωτίστως η κυβερνητική της εκδοχή έχει τη βασική αποστολή να ηγείται και να καθοδηγεί, όχι να σύρεται από τις περιστάσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News