Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ασλεϊ Ραντέλ από τη Βοστώνη άρχισε να δίνει συνεντεύξεις για το σκοτεινό παρελθόν του πατέρα της, που και η ίδια αγνοούσε παντελώς (δημιουργώντας και ολόκληρο podcast). Ηταν τον Μάρτιο του ’21 όταν, ετοιμοθάνατος, της αποκάλυψε ότι στα 20 του είχε ληστέψει μια τράπεζα στο Οχάιο και πως το αληθινό του όνομα ήταν Τεντ Κόνραντ (και όχι Τεντ Ραντέλ). Την παρακάλεσε, δε, θερμά να μην το γκουγκλάρει, εντολή που η ίδια, φυσικά, παράκουσε.

Ο Τεντ Κόνραντ δεν υπήρχε απλά στο Google, ήταν… το μισό Google. Η Ασλεϊ δεν άργησε να πληροφορηθεί ότι ο γλυκός μπαμπάκας της ήταν μεγάλος φαν του Στιβ ΜακΚουίν και της ταινίας «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1968). Από αυτήν εμπνεύστηκε τη ληστεία που διέπραξε στις 11 Ιουλίου 1969, φεύγοντας σαν κύριος από τη Society National Bank του Κλίβελαντ, όπου εργαζόταν, σφίγγοντας μια χάρτινη σακούλα με 215.000 δολάρια. Οι Αρχές το φυσούσαν και δεν κρύωνε, τον αναζητούσαν 50 ολόκληρα χρόνια, είχε γίνει και ολόκληρο επεισόδιο σε true crime σειρές («Αmerica’s Μost Wanted» και «Unsolved Μysteries»).

Τελικά, δεν είναι μόνο η γονεϊκότητα ένα εκ προοιμίου ταξίδι στο άγνωστο (γιατί κάθε παιδί είναι ένας καινούργιος, ανεξερεύνητος κόσμος για τον πατέρα και τη μητέρα του ή, για να είμαστε πιο κοντά στο πνεύμα των ημερών, για τους μπαμπάδες ή τις μαμάδες του). Και το να είσαι παιδί κάποιων συνιστά επίσης ένα ταξίδι σε ένα ενδεχομένως –ακόμη μεγαλύτερο– άγνωστο. Σε έναν κόσμο εις το διηνεκές ημιφωτισμένο, κρυψίνου, θολό.

Βλέπεις π.χ. τη μάνα σου να ζευγαρώνει κάλτσες στον καναπέ βλέποντας «Ηλέκτρα» και δεν μπορείς να διανοηθείς ότι αυτός ο άνθρωπος (με τα τόσο σαφή όρια, ο απόλυτα «καθαρός» και «προβλέψιμος» για σένα) μπορεί κάποτε να είχε μια άλλη, κρυφή ζωή, που εσύ το πιθανότερο είναι να μη γνωρίσεις ποτέ. Με λαθραία ζευγαρώματα, προδοσίες, αποξέσεις, καταχρήσεις, καβγάδες για κληρονομικά κ.λπ.

Τα ίδια και με τον 80άρη πατέρα σου, που σε έχει ζαλίσει τελευταία «να μην τρως συνέχεια σκατολοϊδια απ’ έξω». Μπορεί μέσα από ψιλοκουβέντες ή σε κάποιες σπάνιες στιγμές κομπασμού «για τις τρέλες της νιότης» να έχεις «πιάσει» θραύσματα αλήθειας, ναι, ίσως να πυκνώνουν οι υπόνοιες ότι ο τύπος μπορεί στην τελική να ήταν «βίος και πολιτεία». Αλλά όχι, καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα μάθεις ποτέ για νεανικές αλητείες, «τσιγαριλίκια», εξώγαμα τέκνα, απατεωνιές και παντιλίκια στην Εθνική.

Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για σένα, που μπορεί πλέον να βρίσκεσαι στη θέση της μάνας που ζευγαρώνει τις κάλτσες στον καναπέ ή του πατέρα που ζαλίζει τα τέκνα του να μην τρώνε συνέχεια τρανς λιπαρά. Πώς να το κάνουμε. Τα παιδιά δεν τα μαθαίνουν ποτέ όλα. Διότι δεν πρέπει να τα μαθαίνουν όλα.

Ακατάλληλον δι’ ανηλίκους

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μικ Τζάγκερ για να αντιληφθείς ότι οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη μέχρι τώρα ζωή σου δεν ενδείκνυνται για small talk με τα παιδιά σου. (Με την ευκαιρία, ο ίδιος ο Τζάγκερ είχε κάποτε δηλώσει ότι αν μάθαινε πως κάποιο παιδί του έχει κάνει τα μισά από αυτά που είχε διαπράξει ο ίδιος στην ηλικία του, θα… αυτοκτονούσε!)

Ολοι οι γονείς έχουμε ένα Top 10 με πράγματα που ποτέ, μα ποτέ δεν θα θέλαμε να μάθουν τα παιδιά μας. Ακόμα και όταν θέλεις να δώσεις παραινέσεις και συμβουλές –στο οικείο γονεϊκό mode «been there, done that», ελληνιστί «κι εγώ στην ηλικία σου…»–, κάποια στοιχεία καλό είναι να τα απαλείφεις.

Ακόμα και όταν έχεις εφήβους που έχουν αρχίσει πανηγυρικά την αποδόμησή σου και δεν χάνουν την ευκαιρία να σου υπενθυμίζουν πόσο «ξενέρωτος/η» είσαι και «εδώ το ‘χεις» να τους πεις τα ακατονόμαστα που διέπραξες στο απώγειο της ξέφρενης νιότης σου, οφείλεις να δείχνεις αυτοσυγκράτηση.

Το λένε και οι ειδικοί. Τoo much information για τον πρότερο «έκλυτο» βίο σου μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ωρολογιακή βόμβα σε μια στιγμή έντονης αντιπαράθεσης ή, το σπουδαιότερο, να λειτουργήσει ανασταλτικά για τις σκληρές κόκκινες γραμμές που παλεύεις με νύχια και με δόντια να βάλεις (π.χ. «Μακριά από ουσίες», «Ποτέ μην οδηγείς μεθυσμένος» κ.λπ.).

Οπότε, εκείνο το πεντακάβαλο Θησείο-Ψυρρή ή εκείνο το ολονύχτιο μεθύσι στο «Fuzz» των ’90ς (μ’ εσένα να ξερνάς μέσα στο κλαμπ και ύστερα έξω στο πεζοδρόμιο, σε όλο το μήκος του ρείθρου) ας παραμείνουν στο παλμαρέ που μοιράζεσαι με τους συνομήλικους φίλους σου, και όχι με τον δεκαπεντάχρονο γιό σου.

Μυστικά γονέων

Εξυπακούεται ότι κάποιες ουσιώδεις αποκαλύψεις για το παρελθόν σου πρέπει κάποια στιγμή να γίνουν, όταν τα παιδιά είναι ώριμα (ώριμα, όχι ραμολί), π.χ. το ιατρικό ιστορικό σου. Αλλά όχι μόνο.

Δεν θέλεις σε καμία περίπτωση τα παιδιά σου να βρεθούν στη θέση του 16χρονου τότε Αλεξ και του 21χρονου τότε Τιμ Χίθφιλντ εκείνο το απομεσήμερο της 27ης Ιουνίου 2010. Οταν μόλις είχαν γυρίσει με τους γονείς τους από ένα ινδικό εστιατόριο στο σπίτι, στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, για να ανοίξουν μια σαμπάνια για τα γενέθλια του Τιμ. Και πάνω που τσούγκριζαν τα ποτήρια, μπούκαραν από παντού ομάδες μαυροφορεμένων ενόπλων που ούρλιαζαν «FBI!»

Οι γονείς του Τιμ και του Αλεξ συνελήφθησαν ως «illegals», όπως ονομάζονταν οι «αμερικανοποιημένοι πράκτορες» της Σοβιετικής Ενωσης, αυτοί που ζούσαν σαν αμερικανάκια αλλά στην πραγματικότητα ήταν μέχρι τα μπούνια KGB (για όσους θυμούνται, η σειρά «Αmericans» ήταν εμπνευσμένη ακριβώς από τέτοιους πράκτορες· ούτε τα ίδια τα παιδιά τους δεν γνώριζαν ποιοι πραγματικά ήταν).

Ουσιώδεις λεπτομέρειες που δεν έχουν εγκαίρως αποκαλυφθεί μπορεί να βγουν στο φως κατά λάθος και να αποβούν εξόχως τραυματικές. Γνωρίζω ανθρώπους που σε μεγάλη ηλικία έμαθαν για τους γεννήτορές τους πράγματα που τους έκαναν να χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Μεσήλικες που έμαθαν ότι ο γονιός τους ήταν άλλος από αυτόν που ήξεραν τόσα χρόνια. Και βγήκαν στο φως χρέη, κρυμμένα ερωτικά γράμματα, άγνωστα ετεροθαλή αδέλφια, εθισμοί (π.χ. στον τζόγο), άλλος σεξουαλικός προσανατολισμός κλπ.

Τι γίνεται όταν κλείνει η πόρτα

Καλό είναι σε γενικές γραμμές τα παιδιά σου να μάθουν αυτό που υποψιάζεσαι χρόνια τώρα και εσύ. Οτι πίσω από την κλειστή πόρτα, το υπνοδωμάτιο των γονιών (εκεί που καμιά φορά ακούγονται κάτι πνιχτά γέλια ή και κλάματα) είναι μια άγνωστη σφαίρα. Γεμάτοι κρυφούς κώδικες, μυστικά και «πτυχές» ή επιλογές ζωής που έχουν (συχνά χάριν των παιδιών) παραγκωνισθεί  ή λησμονηθεί. Ουδεμία σχέση με το  αποστειρωμένο, ναι, και ξενέρωτο γονεϊκό κουκούλι που βλέπουν συνήθως τα παιδιά (στο «Saturday Night live» υπάρχει για το θέμα το  ξεκαρδιστικό βίντεο «Just like you»).

Θυμάμαι πριν από χρόνια τον 20χρονο ανιψιό μου να με ρωτάει να του πω πώς ήταν ο πατέρας του νέος. Είδα στα μάτια του αυτή τη σκληρή νεανική λάμψη «Θέλω να μάθω πράγματα που δεν ξέρω» και ένιωσα να πατάω πάνω σε γυαλιά. Δεν επιτρεπόταν το παραμικρό στραβοπάτημα.

Επιστρατεύοντας σύνεση, αρκέστηκα σε δυο κουβέντες που φαντάστηκα ότι θα ικανοποιήσουν έναν εικοσάχρονο που επιθυμεί διακαώς να μάθει για το τυχόν «σκοτεινό παρελθόν» του μπαμπά του: «Και καλό παιδί και παιδί “της πιάτσας”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News