Οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα δεν θα υποβάλλονται σε τεστ. Κάποιοι εκπλήσσονται. Ας τους καλωσορίσουμε στον πραγματικό κόσμο. Ούτως ή άλλως, το σχέδιο για μοριακό τεστ ως και 72 ώρες πριν από την πτήση, δεν ήταν ρεαλιστικό. Ακόμα και αν αφήσουμε στην άκρη τον ψυχολογικό παράγοντα, το οικονομικό κόστος θα ήταν αποτρεπτικό.

Είναι επικίνδυνο κάτι τέτοιο; Η ερώτηση δεν έχει νόημα. Από τη στιγμή που το εμβόλιο δεν φαίνεται στον κοντινό ορίζοντα, καλούμαστε όλοι να προσαρμόσουμε τις ζωές μας σε αυτό το δεδομένο. Και επειδή ζωή στην Ελλάδα δεν υφίσταται χωρίς τουρισμό, τώρα θα βάλουμε τα πόδια στο νερό ελπίζοντας να μην παγώσουμε. Η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κλειστή χώρα.

Βέβαια επάνω σε αυτόν τον καμβά μπορούν να αναπτυχθούν πολλά σενάρια καταστροφής. Από μία επιδημία στη Μύκονο, ως την εμφάνιση κρουσμάτων σε νησί της άγονης γραμμής που έχει μόνο Αγροτικό Ιατρείο. Όμως δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς ρίσκο. Και μερικές φορές η επιβίωση απαιτεί παρακινδυνευμένες κινήσεις.

Στα social, αλλά και κύκλοι της αντιπολίτευσης, προτάσσουν το εξής ερώτημα: «μείναμε εμείς δύο μήνες καραντίνα για να έρθουν οι άλλοι να κάνουν διακοπές;» Η απάντηση είναι εμφατικά θετική. Ένας από τους λόγους που μείναμε καραντίνα (πέρα από τον προφανή) είναι για να διεκδικήσει η χώρα το πρόσημο του ασφαλούς προορισμού. Η έννοια της επιβίωσης δεν περιορίζεται μόνο στην ανθρώπινη ζωή. Και φυσικά, η χώρα δεν ανοίγει προς όλους, επισκέπτες θα γίνονται δεκτοί μόνο από χώρες που έχουν να επιδείξουν αντίστοιχες επιδόσεις στην αντιμετώπιση της πανδημίας -αυτό περιορίζει δραστικά και τις προσδοκίες. Οι πιθανότητες είναι, τουλάχιστον θεωρητικά, με το μέρος μας. Οι άνθρωποι του τουρισμού κάνουν και έναν άλλον, ανομολόγητο υπολογισμό: η μέση παραμονή ενός τουρίστα στην Ελλάδα είναι έξι μέρες. Αν μολυνθεί, το πιθανότερο είναι ότι θα εκδηλώσει τα συμπτώματα όταν επιστρέψει στη χώρα του. Το επιχείρημα βέβαια δεν απαντά και στο τι θα συμβεί με τους εργαζόμενους που θα έρθουν σε επαφή μαζί του.

Αυτή τη στιγμή υιοθετούμε το καλύτερο δυνατό σενάριο. Κλειστά σύνορα και νεκρός εξωτερικός τουρισμός συνεπάγονται απερίγραπτη, αδιανόητη οικονομική καταστροφή με εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον ανέργους. Και κάτι ακόμα: αν η χώρα δεν άνοιγε θα ήταν σαν να αρνείται την πραγματικότητα στην οποία καλείται να προσαρμοστεί. Θα έβαζε το κεφάλι της στην παχιά αμμουδιά και όταν το έβγαζε θα έβλεπε μόνο ερείπια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News