Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πάντοτε ένα θέμα με τον συγχρονισμό – αυτό που στα… νέα ελληνικά λέμε timing.

Από τα προσωπικά και τα επίσημα ραντεβού του, έως τις στιγμές που καλούνταν να λάβει λιγότερο ή περισσότερο κρίσιμες αποφάσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρχε μία έκπληξη, για την οποία δύσκολα έβρισκε κανείς εξήγηση.

Ξεκινώντας από την παραλαβή του δαχτυλιδιού από τον Κώστα Σημίτη για τη βέβαιη ήττα στις εκλογές του 2004 και φτάνοντας στην πολύμηνη πολιτική «μαύρη τρύπα» του 2009-2010, μέχρις ότου φτάσουμε στο Καστελόριζο, ο τρίτος της δυναστείας των Παπανδρέου είτε βιαζόταν είτε καθυστερούσε.

Το ίδιο ισχύει για την απόφασή του να προαναγγείλει το πολιτικό αδιέξοδο και να δώσει την ευκαιρία στον Καραμανλή να δραπετεύσει το 2009, τη σκέψη για το δημοψήφισμα που θα κατέστρεφε τη χώρα μία ώρα αρχύτερα το 2011, την παράδοση εν συνεχεία της κυβέρνησης, την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ και την ίδρυση του ατυχούς ΚΙΔΗΣΟ και διάφορα άλλα, μικρότερης σημασίας στη συνέχεια.

Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται στο ΚΙΝΑΛ με την ιδιότητα του αρχηγού του ΚΙΔΗΣΟ, του προϊόντος της διάσπασης του ΠΑΣΟΚ.

Και για μία ακόμη φορά δείχνει ότι στο θέμα του χρόνου λήψης των πολιτικών του αποφάσεων υπάρχει ένα γενικότερο ζήτημα.

Εν αναμονή των ανακοινώσεών του και του αν τελικά θα είναι υποψήφιος, ο Γιώργος Παπανδρέου επαναδραστηριοποιείται σε μία πολιτικά παράξενη εποχή.

Προ εβδομάδων έδωσε δείγματα των διαθέσεων του, σε κλειστό κύκλο. Ηταν ο μοναδικός εκπρόσωπος του κόμματος ο οποίος βρέθηκε στον κήπο της οικίας του γερμανού πρεσβευτή, το βράδυ των γερμανικών εκλογών. Προσήλθε εκεί και παρέμεινε για λίγη ώρα, αφότου είχαν γίνει γνωστά τα exit polls και φαινόταν ότι κέρδιζε το SPD. Ηθελε, προφανώς, να δηλώσει ότι εκείνος είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος της Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα (τουλάχιστον).

Τα πράγματα ήλθαν έτσι και σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου ονειρεύεται μια μεγάλη επιστροφή, παρόμοια με εκείνη του παππού του και παρεμφερή με εκείνη του πατέρα του – αν και ως προς την τελευταία, οι διαφορές είναι χαοτικές.

Υποθέτοντας ότι τελικά θα είναι υποψήφιος και κάνοντας μία δεύτερη υπόθεση ότι θα κερδίσει και την εσωκομματική διαδικασία, τα ζητήματα που πρέπει να τεθούν είναι, τελικά, πολιτικά και σχετικά απλά (όπως θα είναι και αν τελικά δεν θέσει υποψηφιότητα ή χάσει – τι θα κάνει σε αυτήν την περίπτωση).

Πρώτον: αν είναι ο Παπανδρέου ο επόμενος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, θα διατηρηθεί ενωμένο το κόμμα που φιλοδοξεί να ανακάμψει από την αφάνεια της τελευταίας δεκαετίας; Ας πούμε ότι αυτό δεν εξαρτάται απολύτως από τον ίδιο, όμως είναι κάτι που θα πρέπει να διαφυλάξει.

Δεύτερον: αν δεχθούμε ότι η συνοχή θα διασφαλιστεί, τι θα κάνει μετά τις εκλογές (της απλής αναλογικής); Θα συνεργαστεί στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, αν και εφόσον τεθεί τέτοιο ζήτημα; Εχει τη διάθεση να συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση με τον Μητσοτάκη; (Ο οποίος μπορεί να έχει πει ότι δεν τίθεται ζήτημα συνεργασιών, αλλά οι πολιτικές συνθήκες δεν μπορούν να προδιαγραφούν τόσο απλά.)

Ή μήπως ονειρεύεται απλώς τη γενική και αόριστη «προοδευτική διακυβέρνηση», για την οποία μιλάει ο Τσίπρας;

Υποθετικά τα ερωτήματα, μάλλον δύσκολες αυτή τη στιγμή οι απαντήσεις.

Ωστόσο, μόνο όταν αυτές δοθούν θα μπορέσει κανείς να κατανοήσει για ποιον λόγο ένας πρώην Πρωθυπουργός μπορεί να θέλει να εμπλακεί σε μία μάλλον ευτελισμένη διαδικασία ενός κόμματος που δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του.

Μπορεί βέβαια και να μην το καταλάβει κανείς, ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News