Η υπόθεση των Τεμπών απέχει μακράν από το να κλείσει, όμως γίνεται πλέον φανερό ότι εκ των πραγμάτων τίθεται σε μία άλλη, ρεαλιστική βάση.

Αφότου κλόνισε την κυβέρνηση με έναν πολιτικά ανεξήγητο τρόπο (ή μάλλον εξηγήσιμο, λόγω σπασμωδικών και αχρείαστων χειρισμών), προκάλεσε έναν ανασχηματισμό και την άρον άρον σύσταση μία επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης, πλέον πολλά πράγματα σχετικά με την υπόθεση έρχονται σε μία νέα διάσταση, πιο κοντά στην αναζήτηση της αλήθειας.

Οι πολυπληθείς, πρωτοφανείς και εν πολλοίς δικαιολογημένες αντιδράσεις και διαδηλώσεις των πολιτών ήταν ένα προειδοποιητικό μήνυμα. Ομως η μαζικότητά τους δύσκολα θα επαναληφθεί· το ξέσπασμα δεν είναι διαρκές, εκτός αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί περί της «χούντας Μητσοτάκη» – που δεν αληθεύουν. Είτε το θέλουν ορισμένοι, είτε όχι, η λύτρωση δίνεται μόνο από τη Δικαιοσύνη και όχι από τα κοινωνικά δίκτυα και τις υστερόβουλες προσπάθειες καπήλευσης μίας τραγωδίας.

Οσο θα εξελίσσονται αυτά όμως, γίνεται φανερό κάτι άλλο. Με έναν αλλόκοτο τρόπο ισχύει το καβαφικό «και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». (Οπου «βάρβαροι» μία υπόθεση που, δίχως κανείς να γνωρίζει την αλήθεια και αφότου λησμονήθηκε το γιατί συγκρούστηκαν δύο τρένα, παγίδευσε την κυβέρνηση σε μία μονοθεματική αντιπαράθεση επί μήνες, πυροδοτώντας αντιδράσεις για όλα τα άλλα πιθανά, υπαρκτά και σημαντικά προβλήματα).

Τώρα και με τα Τέμπη να εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτά τα άλλα, τα υπαρκτά και σημαντικά της καθημερινότητας, που απαιτούν επειγόντως λύση.

Πρέπει να δει πώς θα αντιμετωπίσει το στεγαστικό, όχι με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, στατιστικές παρουσιάσεις και αναντίστοιχες με την πραγματικότητα προτάσεις, αλλά με ουσιαστικές παρεμβάσεις.

Πρέπει να εξετάσει πώς θα έχει πραγματικό αντίκρισμα η αύξηση του κατώτατου μισθού και δεν θα είναι απλώς μία εξαγγελία, που αφήνει τους περισσότερους αδιάφορους.

Πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν πετυχαίνει τίποτε με το «προσεχώς ανακοινώσεις» για τις φοροελαφρύνσεις και τις αλλαγές στις κλίμακες, τις οποίες προγραμματίζει και φυλάσσει στα συρτάρια έως τη ΔΕΘ. Εχει ένα στοιχείο πολιτικού σουρεαλισμού να περιμένεις έξι μήνες για κάτι τόσο θεμελιώδες.

Πρέπει επίσης να οργανωθούν οι απαιτούμενες παρεμβάσεις στη ρίζα του προβλήματος της ακρίβειας, που είναι ο στρεβλός ανταγωνισμός και όχι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Περιττό να επαναλαμβάνεται, τα αντίστοιχα πρέπει να προχωρήσουν για τα νοσοκομεία, για τον αγροτικό τομέα και για πόσα άλλα.

Πρέπει, την ίδια στιγμή, να ετοιμαστεί εγκαίρως και να καταστρώσει σχέδια για την αντίδραση στη δασμολογική καταιγίδα του Τραμπ. Οσο και αν η Ελλάδα δεν παράγει αυτοκίνητα και δεν είναι εξαγωγική δύναμη, είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι δεν θα πληγεί από το ευρωπαϊκό ντόμινο.

Πρέπει επίσης να μελετήσει με προσοχή τις τάσεις του τουρισμού σε όλες τις διαστάσεις τους, ξεκινώντας από τις ενδείξεις για τις αφίξεις και φτάνοντας στις τιμές των καταλυμάτων και την αγορά εργασίας στον κλάδο.

Και, μιλώντας για την τουριστική περίοδο, πρέπει να καταστρώσει επειγόντως ένα σχέδιο για την συγκράτηση των τιμών και της κερδοσκοπίας στα  ακτοπλοϊκά εισιτήρια, τα οποία τείνουν να αποκλείσουν την πρόσβαση των Ελλήνων στην ίδια τους τη χώρα – και όχι, η αντίληψη «κάντε τόπο να περάσουν οι τουρίστες και προσκυνήστε τους» δεν θα περάσει και πολύ εύκολα.

Σε κάτι λιγότερο κρίσιμο για τη ζωή των πολιτών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να δει και ορισμένα άλλα, δευτερεύοντα, όπως οι φιέστες στο προαύλιο του Πενταγώνου για την φαραωνική Κιβωτό Εθνικής Μνήμης, που συγκέντρωσε όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, παλαιούς, τωρινούς και επίδοξους.

Ολα αυτά είναι μόνο μερικά στοιχεία της πραγματικότητας που θα πρέπει να δει κατάματα η κυβέρνηση – αν μπορεί.

Και θα την  βοηθούσε μία διαπίστωση των τελευταίων ημερών: Ενώ συνεδρίασε εν χορδαίς και οργάνοις το υπουργικό συμβούλιο για την αύξηση του κατώτατου μισθού, ακολούθησαν ανακοινώσεις, δημοσιεύτηκαν πίνακες και παραδείγματα, ξεχύθηκαν υπουργοί και στελέχη σε κανάλια και ραδιόφωνα, δεν «πέρασε» σχεδόν τίποτε. Ακόμη και εκείνοι που τους αφορά άμεσα το μέτρο, έμειναν απαθείς.

Το δίδαγμα δεν είναι σύνθετο. Το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος» δεν πείθει από μόνο του. Το καταπίνει το ερώτημα «τι κάνει ο Μητσοτάκης».

Το μόνο που έχει αξία είναι η πειστική απάντηση σε αυτό. Στο σημείο που βρίσκεται η κυβέρνηση, η επικοινωνία δεν θα την σώσει. Το πολύ πολύ να αποδειχθεί μία περιττή σπατάλη ενέργειας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News