Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκλεισε την τελευταία ανάρτησή του στα social media με μια αναφορά στο ΟΑΚΑ. «Η απομάκρυνση των πολυκαρβονικών με αυτούς τους ρυθμούς θα επιτρέψει την επαναλειτουργία του Σταδίου από τα τέλη Μαρτίου ή το αργότερο από τα μέσα Απριλίου. Ετσι, θα μπορέσουν να διεξαχθούν κανονικά πριν ή αμέσως μετά το Πάσχα αθλητικές αλλά και πολιτιστικές εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων η συναυλία των Coldplay». Εκλεισε με το «And everything’s not lost… When you thought that it was over» των Coldplay. Αλλά το ΟΑΚΑ θα υπάρχει και μετά τη συναυλία των Coldplay.

Και εδώ έρχεται και δένει το «What now, what next, where to», του Elvis Pristley. Το OAKA ήταν και παραμένει ο λευκός ελέφαντας για τις ελληνικές κυβερνήσεις. Σαν κάτι παλιές ντουλάπες της γιαγιάς που τις κουβαλάμε από σπίτι σε σπίτι σαν την άδικη κατάρα γιατί δεν έχουμε καρδιά να τις πετάξουμε.

Τον Ιούλιο του ’21 ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε παρουσιάσει το πρόγραμμα «ΟΑΚΑ 2.0». Δεν υπάρχει λόγος αναφοράς στις λεπτομέρειες του προγράμματος στο οποίο έλειπε η «ατμομηχανή». Το έργο που θα τραβήξει μπροστά τα υπόλοιπα. Το οποίο προφανώς δεν ήταν ούτε το κολυμβητήριο ούτε τα 16 γήπεδα τένις που θα έδιναν κέρδος 100.000 ευρώ τον χρόνο, όταν η συντήρηση του ΟΑΚΑ στοιχίζει εκατομμύρια, ούτε οι ποδηλατόδρομοι και το «πράσινο αποτύπωμα».

Αυτές ήταν οι τακτικές κινήσεις. Από το σχέδιο έλειπε η στρατηγική: Θα γίνει χώρος επαγγελματικού και πρωταθλητισμού, χώρος μαζικού αθλητισμού, μνημείο των Ολυμπιακών του 2004, χώρος αναψυχής και περιπάτου ή λίγο από όλα; Κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις σήμαινε γκρέμισμα. Των δομών που δεν ταίριαζαν με τη στρατηγική. Λίγοι θα έχουν παρατηρήσει ότι ο τρόμος του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι να γκρεμίσει.

Από τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Φάληρο μέχρι τα άχρηστα κουτιά για τις κάμερες στη Μεσογείων, η Αθήνα είναι γεμάτη από άχρηστα αντικείμενα. Τα οποία κάποια στιγμή αγοράστηκαν, κάθε κυβέρνηση αφήνει την επόμενη να λύσει το πρόβλημα και το πρόβλημα διαιωνίζεται μέχρι να πέσει κάποιο στέγαστρο και να τα ξαναθυμηθούμε.

Από πλευράς κυβέρνησης δεν χρειάζεται παρά θάρρος. Πρώτα να προχωρήσει σε μια καταγραφή. Το οποίο είναι και το εύκολο. Και στο ποδόσφαιρο αυτό έγινε για δύο μήνες που έκλεισαν τα γήπεδα –γινόταν καταγραφή και σχέδια για το τι πρέπει να γίνει. Και μετά οι μεγάλες αποφάσεις. Τι πρέπει να γκρεμιστεί, τι να επισκευαστεί και κυρίως τι είναι για επισκευή και τι για πέταμα. Κάποιος που στο χάος του ελληνικού δημοσίου «knows when to hold ’em, knows when to fold ’em, knows when to walk away and know when to run» που θα έλεγε και ο Gambler στο τραγούδι του Kenny Rogers.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News