Χτισμένος πάνω στο γιγάντιο ψέμα πως για τριανταμία ολόκληρες ημέρες δεν υπάρχουν ειδήσεις, ο Αύγουστος έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα του διαλείμματος: κάθε πρώτη του μήνα λες και όλη η χώρα πατάει παύση, για να γεμίσει τις μπαταρίες της για τον χειμώνα. Τίποτα δεν έχει τόση σημασία όση η ουρά στο λιμάνι του Πειραιά.

Ακόμα και τις πιο δύσκολες χρονιές της τελευταίας εικοσαετίας, η βεβαιότητα του Αυγούστου λειτουργούσε καταπραϋντικά, συνεκτικά, σαν αόρατος σύνδεσμος ανάμεσα σε όσους γνωρίζουν την δύναμή της. Στις αρχές της κρίσης, η προσμονή του Αυγούστου έδιωξε τους Αγανακτισμένους από τις σκηνές τους στην πλατεία Συντάγματος. Μετά το δημοψήφισμα και τις ολονύκτιες ψηφοφορίες του 2015, ένα αυγουστιάτικο βράδυ οι φίλοι που τσακώθηκαν εκείνο το καλοκαίρι έκαναν το πρώτο βήμα και κάθισαν ξανά στο ίδιο τραπέζι. Επί μια διετία, όσο ζούμε παρέα με τον κορoνοϊό, ο Αύγουστος έκανε τα πάντα να μεταμορφώσει την χώρα για να μοιάζει σε κάτι κοντινότερο στην παλιά μας ζωή -ακόμα και στην ελληνοτουρκική κρίση του «Oruc Reis». Αυτές του οι ιδιότητες κρατούν και φέτος. Αν κανείς δεν έριχνε δεύτερη ματιά, θα έμενε με την ψευδαίσθηση πως όλα βαίνουν κανονικά. Ούτε πανδημία, ούτε πόλεμος, ούτε ένα βουνό από απλήρωτους λογαριασμούς. Αύγουστος: πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό ξέφωτο. Κι ας είσαι από εκείνους που ξέμειναν στην Αθήνα, έχει άλλη ομορφιά χωρίς κίνηση.

Ο φετινός Αύγουστος είναι πολύτιμος, γιατί έχει εμπεδωμένη ημερομηνία λήξης. Κανείς δεν ξεγελιέται πια: η αισιοδοξία θα τελειώσει όταν μπουν τα πρώτα κρύα -ο χειμώνας που έρχεται όχι μόνο δεν θα είναι εύκολος, θα είναι παράξενος και πρωτόγνωρος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το είπε ανοιχτά: «κρατάμε εφεδρείες στήριξης». Ενώ ακόμα αργεί να νυχτώσει, βγαίνουν στην επιφάνεια σενάρια συσκότισης για διασφάλιση ενέργειας. Τα τηλεφωνικά κέντρα των παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας προειδοποιούν τους πελάτες τους πως «θα κάνουν ό,τι μπορούν», αλλά «ξέρετε πώς είναι η κατάσταση». Αυτή η αδιόρατη κοινωνική ανησυχία, που μετριάζεται από τον ήλιο και τα μπάνια του λαού, θα έρθει αναπόφευκτα στην επιφάνεια. Θα μπλεχτεί με τις φωνές της κοινής γνώμης επί παντός επιστητού, με το cancel culture-χαρακτηριστικό της εποχής, με την πολιτική αντιπαράθεση που θα πηγαίνει από την ακρίβεια στο Predator και πάλι πίσω σε χρόνο dt, με τις εκλογές που πλησιάζουν και προσδίδουν έξτρα δόση τοξικότητας στις διαφωνίες. Στην πραγματικότητα, ο χειμώνας θα είναι χειμώνας κρίσης. Μιας ακόμα, από αυτές που πια έχουμε συνηθίσει να εναλλάσσονται, που ήρθαν πια για να μείνουν.

Μέχρι τότε, όμως, μέχρι ο χρόνος του να τελειώσει για φέτος, υπάρχει ο Αύγουστος. Δεν θα είναι απαραίτητα ανέφελος –η άλλη πλευρά του Αιγαίου αναδεύεται διαρκώς ανήσυχα, οι πυρκαγιές είναι αστάθμητος παράγοντας και ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν κοιτάει διακοπές, ούτε φωτογραφίσεις δια χειρός Αν Λίμποβιτς. Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι ένας Αύγουστος με γεμάτα καταλύματα, που θα βοηθήσουν στο ρεφάρισμα. Ενας Αύγουστος με κανονικές γκρίνιες για το αντιηλιακό που δεν απλώνεται έγκαιρα και την ώρα του φαγητού, που όλο και καθυστερεί. Με μια γεμάτη πανσέληνο, για να εξομαλύνει κάπως τα πνεύματα. Ενας Αύγουστος τεμπέλης, που λειτουργεί ως υπενθύμιση πως ό,τι κι αν συμβαίνει η Γη συνεχίζει να γυρνάει ίσα για να έρθει ο επόμενος. Και οι κρίσεις έχουν τις σταθερές τους -τριανταμία ολόκληρες ημέρες διάλειμμα, ένα δώρο προετοιμασίας μέχρι την επόμενη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News