Ας δούμε πρώτα τι λένε οι δύο πλευρές. Η ανάρτηση της οικογένειας που δέχτηκε παρατήρηση από τους υπεύθυνους beach bar στο Λαγονήσι της Χαλκιδικής, αναφέρει ότι αφού παρήγγειλαν φαγητό το οποίο βρήκαν μπαγιάτικο, αποφάσισαν να ταΐσουν το παιδί τους με φαγητό που είχαν φέρει σε ψυγείο από το σπίτι. Τότε, όπως αναφέρεται στην ανάρτηση, υπεύθυνοι του μαγαζιού τους είπαν να πάνε στο αμάξι να ταΐσουν το παιδί, γιατί απαγορεύεται. Τους προκάλεσαν, μάλιστα, να καλέσουν την τουριστική αστυνομία και τους είπαν ότι τους έκαναν χάρη που τους άφησαν να μπούνε μέσα με το ψυγείο.

Από την πλευρά της η επιχείρηση, ισχυρίστηκε ότι για τα παιδιά επιτρέπει τα πάντα (φυλάει ακομα και στο ψυγείο της τα φαγητά παιδιών για να μην χαλάσουν) κι ότι η κυρία, αντί να ταΐσει το παιδί με το παστίτσιο που έφεραν από το σπίτι, τάιζε την ίδια και τον άνδρα της. Αυτό απαγορεύεται στην επιχείρηση τους και είναι υποχρέωση των υπαλλήλων να ενημερώνουν.

Διαβάζοντας την είδηση, δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Δεν ξέρεις, επίσης, σε ποιον να δώσεις δίκιο. «Ποιος έτρωγε το παστίτσιο στο τάπερ, οι γονείς ή το παιδί;», «Τι λένε οι τριγύρω μάρτυρες;», «Επιτρέπει όντως η επιχείρηση, όπως ισχυρίζεται, να τρώνε ελεύθερα τα παιδιά φαγητό που βγαίνει μέσα από την τσάντα του πελάτη και όχι από την κουζίνα του μαγαζιού;», «Φυλάει, όντως, μέσα στο ψυγείο της, ταπεράκια για τα παιδιά των πελατών της;» Ιδού μερικά ερωτήματα που ένας επιθεωρητής Κλουζό της παραλίας θα μπορούσε ν’ απαντήσει.

Προφανώς, μια επιχείρηση έχει κανόνες και δεν είναι παράλογο να τους έχει. Σου λένε, αν κάτσεις στις ξαπλώστρες μας και θέλεις να πιεις και να φας, θα τα πάρεις από εμάς γιατί εδώ έτσι το έχουμε. Θα πρέπει, βέβαια, η επιχείρηση να ενημερώνει εξαρχής τον πελάτη για τους κανόνες της, ειδικά αν τον δει να μπαίνει με φορητό ψυγειάκι μέσα στα όρια της. Να ξέρει και ο άλλος τι τον περιμένει, γιατί δεν έχουν όλες οι οργανωμένες παραλίες απαγόρευση στο φαγητό.

Αν έχω μαζί μου ωραιότερο παστίτσιο από το σπίτι και μου πούνε «στις ξαπλώστρες μας τάπερ δεν βγαίνει», θα σηκωθώ να φύγω. Κι αν δεν φύγω, θα πάω να φάω παραπέρα για να γλιτώσω την παρατήρηση. Γιατί το να έρθει ξαφνικά ένας σερβιτόρος από πάνω σου και να σου πει μπροστά σε όλους ότι είσαι παραβάτης του τάπερ, είναι ενοχλητικό και σε κάνει ντρέπεσαι.

Για να τα λέμε όλα, πάντως, η απαγόρευση του να φας κάτι δικό σου σε μια οργανωμένη παραλία, είναι κάπως αστεία και θολή στη βάση της.

Γιατί δεν ξέρεις πού ξεκινά και πού τελειώνει. Δεν επιτρέπουν τάπερ με φαγητό ή δεν επιτρέπουν οτιδήποτε φαγώσιμο; Αν, για παράδειγμα, έχεις μπισκότα στην τσάντα και τα λιγουτευτείς, θα πρέπει να τα φας στη ζούλα; Κι αν βγάλεις το τάπερ με το φαΐ για το παιδί, που όπως λένε το επιτρέπουν, και κάνεις ότι τρως κι εσύ γιατί το παιδί έχει στραβώσει και μόνο αν δει κι εσένα και τον μπαμπά να τρώτε, θα πειστεί να δοκιμάσει, θα σκάσει ο υπεύθυνος του μαγαζιού να σε μαλώσει;

Πολλά τα ερωτήματα, επιθεωρητή Κλουζό. Τα γεννά ο σουρεαλισμός του ελληνικού καλοκαιριού, που όπως φαίνεται είναι ανεξάντλητος. Καλή επιτυχία στις έρευνές σας.

ΥΓ. Εσείς, πάντως, όταν μπαίνετε σε οργανωμένη παραλία, ρωτήστε τι απαγορεύεται και τι όχι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News