Στο YouTube υπάρχουν αρκετά καλοφτιαγμένα βίντεο με τις μεγαλύτερες ευκαιρίες που χάνονται στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Βλέπεις παίκτη πάνω στη γραμμή, χρειάζεται ένα φύσημα για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, αλλά εκείνος φοράει τσαρούχια και τη στέλνει πάνω από τα δοκάρια.

Και ύστερα στήνει μία παράσταση αρχαίας τραγωδίας με διάρκεια λίγων δευτερολέπτων. Κοιτάζει τον ουρανό, βάζει τα χέρια μέσα στο κεφάλι, φτύνει μερικά βρομόλογα στο χορτάρι. Δεν έχει σημασία, η ευκαιρία χάθηκε.

Αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ είναι ο σέντερ φορ που η μπάλα του σερβίρεται σαν λουκούμι. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο από μία απλή προώθηση της στα δίχτυα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. Ακόμα και αν δεν διαλυθεί, δεν θα είναι μία υπολογίσιμη μονάδα στην πολιτική αρένα. Δημοσκοπικά βλέπει μονοψήφια νούμερα. Και λόγω των ισχυρών αναταράξεων δεν αποκλείεται αύριο να μην έχει την κοινοβουλευτική ισχύ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χάνοντας τη θέση από το ΠΑΣΟΚ. Παραλλήλως, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, ο Μητσοτάκης κουνάει μαντίλι στους κεντρώους ή, πιο σωστά, αρκετοί από αυτούς παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν. Φαίνεται, άλλωστε, ότι στις ημέρες μας το ενδιαφέρον της Νέας Δημοκρατίας είναι σταθερά προσανατολισμένο προς τα δεξιά της.

Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, υπό την έννοια του οργανισμού (και όχι ως εν δυνάμει ηγέτες) έχει μία ευκαιρία που αντιστοιχεί, κατ’ αναλογία, με εκείνη του 1974. Να καλύψει, δηλαδή, ένα υπαρκτό κενό που αναζητεί επειγόντως πλήρωση και μάλιστα με συστατικά που υφίστανται στην πολιτική ταυτότητα του κόμματος. Και να εμφανιστεί ως αυτό που προορίζεται να είναι: ένα κεντρώο κόμμα με σύγχρονο προοδευτικό στίγμα και συγκροτημένη κυβερνητική πρόταση. Σε αυτό θα παίξουν ρόλο δύο κρίσιμοι παράγοντες, δύο συνθήκες που είναι ικανές και αναγκαίες για να επαναφέρουν το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Το πρόσωπο που θα ηγηθεί και η ενότητα της παράταξης.

Το πρόσωπο πρέπει να εμπνέει «κυβερνησιμότητα», αυτό δηλαδή που αυτή τη στιγμή διατηρεί την, έστω φθίνουσα, ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πολιτική σκηνή. Να είναι ελκυστικό προς το κεντρώο ακροατήριο, που κρίνει τις εκλογές, αλλά ταυτόχρονα να εκπέμπει στίγμα με εμβέλεια προς τις παρυφές της Αριστεράς.

Κακά τα ψέματα, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μετρηθεί σε αυτούς τους τομείς εκλογικά και δημοσκοπικά. Ο Χάρης Δούκας είναι έτοιμος να απευθύνει προσκλητήριο σε απελπισμένους Συριζαίους, προσφέροντας τους ένα υποκατάστατο του ΣΥΡΙΖΑ που αγάπησαν. Ο Παύλος Γερουλάνος και η Αννα Διαμαντοπούλου βρίσκονται πιο κοντά στις προδιαγραφές του προσώπου που αναζητούμε. Και εκεί υπερτερεί η Διαμαντοπούλου λόγω εμπειρίας και διεθνούς εξωστρέφειας. Αλλά όλα αυτά, όπως λέμε και στην μπάλα, πρέπει να φανούν στο χορτάρι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News