Το σίγουρο είναι ότι σε αυτή τη χώρα αποκλείεται να πλήξουμε· όπως και να πάψουμε να γελάμε. Και αν δεν είχαμε τις φωτιές, που καίνε ακόμη, και μαζί με τα δάση πυρπολούν τις ψυχές μας, θα σπαρταράγαμε από τα γέλια· αν δε (απίθανο) ο Στέφανος Κασσελάκης εκλεγεί, μας περιμένουν σουρεαλιστικές στιγμές. Εκτός κι αν χάσει και τα μαζέψει και φύγει νύχτα μαζί με τον Τάιλερ και τη Φρίλη, και μην τους είδατε ξανά.

Ναι, για τον νέο υποψήφιο διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα μιλάμε, που έσκασε στο πολιτικό στερέωμα σαν πυροτέχνημα από το πουθενά, ενώ όλοι ήταν μπαϊλντισμένοι από τη μουντάδα του ελληνικού ουρανού. Διότι άλλο το ότι μια ωραία ημέρα εντάχθηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ως εκπρόσωπος του απόδημου ελληνισμού, με απόφαση του αρχηγού, και άλλο να διεκδικεί τη θέση και τον ρόλο του.

Μπορεί να εμφανίστηκε στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο πριν από μερικούς μήνες, στο παρά πέντε των βουλευτικών εκλογών, αλλά τότε –όσο ωραίος κι αν ήταν– σημασία δεν του έδωσε κανείς· ή σχεδόν κανείς. Μέχρι που έκανε το μπαμ μόνος του, σαν έτοιμος από καιρό, διαμορφωμένος όχι σε πεδία πολιτικών αντιπαραθέσεων και κομματικών ζυμώσεων της ελληνικής Αριστεράς, αλλά σε δοκιμαστικούς σωλήνες αμερικανικού εργαστηρίου.

Χρόνος dt πέρασε από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το βιογραφικό του και η απαραίτητη φωτογραφία –όπου πιο πολύ και από το ατσαλάκωτο κοστούμι σε στυλ Brooks Brothers, στο μάτι χτύπησε το φωτεινό χαμόγελο (τύφλα να έχουν διαφημίσεις oδοντόπαστας, λεύκανσης και ορθοδοντικών μαζί) και η αλφαδιασμένη χωρίστρα– μέχρι το μνημειώδες «είμαι κουζουλός» με φόντο τους τάφους των Βενιζέλων στα Χανιά, και αμέσως μετά το βίντεο που τον βάζει σφήνα στην κούρσα διαδοχής ανάμεσα στους άλλους τέσσερις γνωστούς πλην όμως βαρετούς υποψηφίους του κόμματος.

Μια υποδειγματική made in USA προεδρική καμπάνια της (κυριολεκτικά τελευταίας) στιγμής, σαν instant coffee ένα πράμα, για να κάνει φραπέ τους ψηφοφόρους τους κόμματος· τόσο φραπέ ώστε να σηκωθούν από τον καναπέ υπνωτισμένοι από τα διαδηλούμενα προσόντα του υποψηφίου και να τον ψηφίσουν χωρίς να ρωτούν πολλά-πολλά.

Στην αρχή, ψηφοφόροι και μη έμειναν όλοι άφωνοι και με το στόμα ορθάνοικτο ακούγοντας την οδύσσεια ενός εφήβου που ξεριζώθηκε από την Εκάλη για να μεταφυτευτεί στο Μαϊάμι, οπότε άρχισαν να πέφτουν βροχή οι υποτροφίες ισοσκελίζοντας την χαμένη περιουσία της οικογένειας (ας όψονται τα παραδικαστικά κυκλώματα) και να ακολουθήσουν σπουδές λαμπρές και επαγγελματική διαδρομή αστρική. Αφησε όμως την Goldman Sachs και την καριέρα του αυτοδημιούργητου εφοπλιστή (στα 25 του) για να επιστρέψει στην πατρίδα και να διεκδικήσει την αρχηγία ενός κόμματος που κόντεψε να βυθιστεί στα Τάρταρα στις τελευταίες εκλογές.

Τι σημασία έχουν οι αναμασημένες πολιτικές θέσεις και το αλαλούμ του καθώς μας εκθέτει τι θα κάνει αν γίνει πρωθυπουργός, και βασικά το στυλ απολιτίκ; Πέρασαν στα ψιλά από τη στιγμή που οι απανταχού συμπατριώτες του, με τη βοήθεια του διαδικτύου, έμαθαν για τα καράβια, τον Τάιλερ και τη Φρίλι (τον σύντροφο και τη σκυλίτσα του, αντιστοίχως). Πώς τα αντιμετώπισαν όλα αυτά; Μα, με χιούμορ φυσικά, που είναι ανέκαθεν το καλύτερο όπλο της ελληνικής κοινωνίας για να αντιμετωπίζει εχθρούς και φίλους.

Μέσα σε μια στιγμή ο επαναπατρισθείς πρόσφερε νέο θέμα χαράς στον κατακαημένο λαό. Το ζήτημα #κασσελάκης σκίζει αυτή τη στιγμή στα social media, όπου άλλωστε δραστηριοποιείται και με πληρωμένες καταχωρίσεις ο υποψήφιος· έστειλε, μάλιστα, στον πάγκο ακόμη και τις ουρές έξω από τα ΑΤ και όσους στήνονται αχάραγα για μια παλαιού τύπου ταυτότητα, που πρόσφεραν τις τελευταίες ημέρες άφθονο γέλιο στο κοινό (και κλάμα, διότι δεν είναι πράγματα αυτά)· ξεχάστηκαν ακόμη και οι δημοτικές εκλογές, με τους μισούς Ελληνες να είναι υποψήφιοι, που θέλουν να πείσουν τους άλλους μισούς να τους ψηφίσουν. Τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά, και έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. Ετοιμαστείτε. Η υπόθεση σηκώνει τσιπς, ποπ κορν, φουντούνια, σάμαλι και κοκ. Αντε και ένα ουίσκι με μπόλικα παγάκια. Και προσδεθείτε.

Ακολουθεί μια επιλογή σχολίων στα social media, όπου κάποιοι έχουν σοβαρές ανησυχίες:

«Κανάλια, εφημερίδες, ιστοσελίδες, σόσιαλ, όπου να κοιτάξεις “Με λένε Στέφανο και έχω να σας πω κάτι”. Ομολογώ ότι αρχίζει να με ανησυχεί πώς ένα ουρανοκατέβατο πρόσωπο ξαφνικά προβάλλεται από παντού ως πολιτικός διαμετρήματος, εκείνος που θα τα βάλει επιτέλους με τον Μητσοτάκη και θα τον νικήσει επειδή, όπως μας είπε σήμερα, ξέρει καλύτερα αγγλικά και καλύτερα χρηματοοικονομικά, κέρδισε μαθηματικό διαγωνισμό, έχει περισσότερα πτυχία και είναι αυτοδημιούργητος. Κάπως αλλιώς θυμάμαι τον αριστερό λόγο, όμως μπορεί να έχουν αλλάξει οι εποχές…»

Και ενώ ο Κασσελάκης δηλώνει από τα Χανιά: «Είμαι κουζουλός, αφήνω την Αμερική για να έρθω στην πατρίδα», κάποιος καχύποπτος γράφει: «Να δεις ότι στο τέλος θα μάθουμε ότι αυτός έχει νομικά τραβήγματα στην Αμερική και γι’ αυτό θέλει να επιστρέψει άρον-άρον», ενώ άλλοι μυρίζουν στον αέρα «άρωμα Κοσκωτά».

Τα σχόλια μπορεί να είναι περιγραφικά:

«Αυτός φοράει γραβάτα και όταν κάνει μπάνιο»

«Σαν ένας συμπαθής vegetarian να βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρος των κρεοπωλών».

Μπορεί να είναι και ποιητικά, με τη μουσική να ηχεί αυτόματα στα αυτιά:

«Στα 14 έτυχε ναύλος για το Νότο / δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια / Είναι παράξενα του Μαϊάμι τα φανάρια / και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο / Πέρ’ απ’ τη γέφυρα του Μπρούκλιν, στους λεφτάδες / στην Goldman Sachs είδες του πλούτου τη μιζέρια / Μα ούτε στιγμή δεν έμεινες με άδεια χέρια / και πλοία αγόρασες με δάνειο λίγους παράδες».

Ενίοτε εκφράζουν απορίες:

«Τι Κασσελακης, δουλευόμαστε; γιος του Τέως δεν είναι;»

«Η μάνα του #Κασσελάκης άνοιξε οδοντιατρείο στη Μασαχουσέτη το 2003;;;/ Πώς λέει αυτός ότι πήγε μόνος του 14 χρονών στην Αμερική το 2002…/Μήπως εννοεί απλά ότι… ταξίδεψε μόνος του στο αεροπλάνο;»

«Μπορεί κάποιος να μου πει αν ο κύριος #Κασσελάκης έχει πάει στρατό;»

«To Kasselakis or not to Kasselakis? Το ερώτημα που συγκλονίζει (τις μέρες αυτές) το Facebook».

«Από συντροφικό ενδιαφέρον και μόνο, ρωτώ ίνβοκς τους ζαίους συντρόφους: – Εσύ με ποιον απ’ όλους είσαι? Οι περισσότεροι μου λένε: – Με τον φούφωτο. Για να τους ρωτήσω “ποιον φούφωτο” και να μου απαντήσουν αναλόγως. Αλλά δεν τσιμπάω…»

Τα σχόλια διαπιστώνουν ή υπενθυμίζουν:

«Δεν είναι η πρώτη φορά που νέος έλλην εφοπλιστής επιστρέφει στον τόπο του ίνα συμβάλει στην προκοπή του…  #Κασσελακης»

«Μεγάλο νούμερο μας προέκυψε. Ισως μεγαλύτερο και από τον… Γιάνη»

«Ο τύπος είναι ή μεγάλη ψωνάρα ή προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης»

«Εfauxπλιστής!»

«Μου δίνει αυτοπραγμάτωση…»

«Ερχεται ο νέος ριζοσπάστης από τα κατάβαθα του αμερικάνικου κατεστημένου. Κοντά δυο μήνες χρειάστηκαν για να τον πουλήσουν στον Τσίπρα οι Αμερικάνοι. Κρίμα την Γκρέις Κέλι από τα Γιαννιτσά».

«Εγώ, μια φορά που πήγα στην τράπεζα να ζητήσω δάνειο με προσωπική εγγύηση, γύρισε ο φίλος μου διευθυντής και μού΄πε: – Ρε α στο διάολο που θα μου πεις εσύ για προσωπική εγγύηση. / Ο φασίστας. #με_τον_Στέφανο»

Επίσης εμπνέουν:

«Στα 14 ξενιτεύτηκε στην Καλαμάτα / Σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ αγγειοπλαστική / Εργάστηκε ντουντουκοφόρος για 6 έτη. Του προξένησε πολλαπλή τενοντίτιδα και παραιτήθηκε. / Πήρε δάνειο με προσωπική εγγύηση για να βάλει μαούνες στη γραμμή Πέραμα-Παλούκια» και έπεται η συμπληρωματική απάντηση: «…αφότου πρώτα το παραδικαστικό κύκλωμα της Ελλάδας πτώχευσε όλο του το σόι μέχρι 13α ξαδέλφια…»

«Θα πάω το πρωί στο φούρνο να πάρω μια τυρόπιτα χωρίς λεφτά με προσωπική εγγύηση να δω τι θα μου πούνε»

Και συνομιλούν:

«Τους χαιρετισμούς μου στη Φρίλη!»

«- Κύριε Stefanos? – Παρακαλώ. – Εσείς που ξέρετε από καράβια και έχετε πολιτική άποψη, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι σημαντικό? – Ελεύθερα. – Αληθεύει αυτό που λένε πως “το μου@ί σέρνει καράβι”? – Αυτό το @ με μπερδεύει. Γίνετε πιο σαφής. Τι σημαίνει μου@ί ?– Καλά άσ’ το… #ρυμουλκά»

Βεβαίως αντιδρούν, προτείνουν και προβλέπουν:

«Να δείτε που αυτόν τον Κασσελάκη σε πέντε χρόνια θα τον έχει ο Μητσοτάκης γενικό γραμματέα σε υπουργείο»

«Για να είμαστε δίκαιοι, είναι απολύτως φυσιολογικό για όποιον πίστεψε ότι θα μπορούσαμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις με IOU να πιστέψει ότι μπαίνεις 23 χρονών σε μια τράπεζα και σου δίνει μύρια για να αγοράσεις καράβια με προσωπική εγγύηση»

«Ελα, βγάλτε τον από εκεί. Το παιδί είναι χαζό (Α ρε Τσίπρα μουχρίτσα, θέλεις να σε πεθυμήσουμε)»…

Για το τέλος σας άφησα το πιο σατανικό:

«Θυμάται κανείς τον Ρος Περό;

Ναι.

«Ρος Περό: Τεξανός δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που διεκδίκησε δύο φορές την προεδρία των ΗΠΑ, ως ανεξάρτητος. Το 1992, επωφελούμενος από τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα κατάφερε να αποσπάσει το 18,9% των ψήφων, συμβάλλοντας στην ήττα του Τζορτζ Μπους και στη νίκη του Μπιλ Κλίντον».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News