Τα reunion δεν μοιάζουν με καμία άλλη συνάντηση. Εχουν μια μοναδική αύρα που, συνήθως, δημιουργεί κοινά συναισθήματα στους συμμετέχοντες: περιέργεια, ενθουσιασμό, νοσταλγία, αλλά και μια πίκρα, που κρύβεται επιμελώς πίσω από χαμόγελα. Είναι η συνειδητοποίηση του χρόνου που έχει περάσει, αλλά και του κενού ζωής που έχει αφήσει μεταξύ των, άλλοτε, φίλων. 

Δεν είναι οι καλοί συνάδελφοι, οι κολλητοί συμμαθητές, οι συμφοιτητές που τα έπιναν μαζί, μέρα παρά μέρα. Αυτοί που ξαναβλέπεις ύστερα από χρόνια, είναι κάποιοι άλλοι. Οπως κι εσύ για αυτούς. Ο,τι ζήσαμε κάποτε μαζί έχει μείνει στη σφαίρα της μνήμης. Και το κενό που δημιουργήθηκε ενδιάμεσα είναι χαώδες, αγεφύρωτο. 

Πώς να μη σου προκαλεί μια πικρία αυτό; Τους φίλους δεν θες να τους βλέπεις ξαφνικά, μια μέρα, με ρυτίδες. Θες να γερνάτε μαζί.

Τα «Φιλαράκια» έχουν ένα κενό ζωής 17 χρόνων μαζί μας. Μας άφησαν το 2004, με ένα επεισόδιο, το 236ο στη σειρά, το οποίο παρακολούθησαν 52 εκατομμύρια άνθρωποι. Εκτοτε, βέβαια, δισεκατομμύρια παρακολουθούν ξανά και ξανά όλη τη σειρά-φαινόμενο, που πήρε έξι άγνωστους, νέους ηθοποιούς και όχι απλώς τους απογείωσε, τους διατηρεί στη σφαίρα της απόλυτης διασημότητας, τόσα χρόνια μετά το τέλος της. Μια σειρά που έγινε σταθμός για όλες τις επόμενες κωμικές σειρές, αλλά δεν άφησε καμία να την ξεπεράσει.

Πριν από λίγες μέρες, μας είπαν: να ‘μαστε πάλι εδώ, στα ίδια μέρη, εκείνα που κουβάλησαν τα 236 επεισόδια που λατρέψατε. Δείτε τα 104 λεπτά της επανένωσης μας. 

Κι εμείς στηθήκαμε να τους δούμε, με το δέος ενός reunion πολύ σημαντικού, με κάποιους που καθόρισαν το παρελθόν μας. Φυσικά, μας καθόρισαν αυτοί οι έξι φίλοι. Ηταν η πιο feelgood τηλεοπτική παρέα που έχει περάσει από τους δέκτες μας. Ταυτιστήκαμε μαζί τους, γελάσαμε, χρησιμοποιήσαμε τις ατάκες τους, ζηλέψαμε το δέσιμό τους. Τους βλέπουμε ακόμα, διάολε. Και παρά το γεγονός ότι έζησαν σε μια άλλη εποχή, πολύ διαφορετική από τη σημερινή, κάθονται να τους δουν και οι σημερινοί εικοσάρηδες. Αν δεν είναι αυτό φαινόμενο, τότε τι είναι;

Βέβαια, νιώσαμε περίεργα τώρα, που τους είδαμε γερασμένους. Σαν να μη θέλαμε να τους δούμε έτσι, σαν να θέλαμε να τους έχουμε στη μνήμη μας για πάντα νέους. Και στηθήκαμε με δισταγμό να παρακολουθήσουμε το νέο επεισόδιο, σχεδόν βέβαιοι ότι θα πικραθούμε και θα απογοητευτούμε. Γιατί αυτό συμβαίνει, συνήθως, στα τηλεοπτικά reunion σειρών που αγαπήσαμε. 

Οι «Friends», όμως, δεν απογοήτευσαν. Τουλάχιστον όχι τους περισσότερους τηλεθεατές. Γιατί δεν ήρθαν με μεγάλες υποσχέσεις. Ηρθαν χαλαρά. Μας έκλεισαν το μάτι, μας άφησαν να νιώσουμε και τη δική τους αμηχανία και μας επέτρεψαν να κοιτάξουμε απ’ την κλειδαρότρυπα. Το κυριότερο, δεν χάλασαν την αίσθηση που είχαμε γι’ αυτούς. 

Τα credits, βέβαια, ανήκουν στην παραγωγή που σκέφτηκε ότι αυτό το επεισόδιο, που έρχεται 17 χρόνια μετά, θα είναι έτσι. Πρέπει να είναι έτσι. Σαν μια προβολή πάνω σε ό, τι έζησαν οι συντελεστές, όσο η σειρά γυριζόταν, αλλά και σε ό,τι εισέπραξαν οι θεατές, βλέποντάς την. Δεν μπήκαν στον πειρασμό να συνεχίσουν καμία ιστορία από εκεί που είχε μείνει, ούτε προσπάθησαν να μας ταΐσουν φαντασιώσεις για φιλίες που κράτησαν, για γάμους που άντεξαν και έρωτες που έμειναν ακλόνητοι. 

Τα 104 λεπτά που παρακολουθήσαμε είναι μια ξενάγηση στη σειρά, από όσους τη δημιούργησαν και τη σήκωσαν στους ώμους. Είναι μια βόλτα στα παρασκήνια και μια γεύση από καταστάσεις που γνώριζαν μόνο στο σετ. Είναι η φωνή των ηθοποιών, αλλά και των σεναριογράφων και παραγωγών της σειράς. Είναι ένα αφιέρωμα σ’ ένα παρελθόν που έγινε σημείο αναφοράς για πάρα πολύ κόσμο. 

Τα «Φιλαράκια» του 2021 δεν έκαναν επεισόδιο, έκαναν αληθινό reunion, έτσι όπως το κάνουμε όλοι. Αφησαν εκείνα που έζησαν να πρωταγωνιστήσουν, σαν θύμησες που περνάνε στο σκηνικό και φωλιάζουν και πάλι στο backstage.

Τίμιο. Και πανέξυπνο συνάμα.

ΥΓ. Το επεισόδιο θα προβληθεί σε ελεύθερη μετάδοση από το Star, την Τετάρτη 7/6.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News