Η επέλαση των κροατών χουλιγκάνων στην Ελλάδα και το φονικό της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν ένα περιστατικό που ήλθε να προστεθεί σε άλλα, τα οποία αντιμετωπίζονται κατ΄ουσίαν με μία συλλογική απάθεια.

Χαρακτηρίζονται διαπιστωτικά, εκ των υστέρων και κατ’ ευφημισμό λέγονται «παθογένειες του ελληνικού κράτους». Και κάπου εκεί ξεμπερδεύουμε. Μέχρι το επόμενο περιστατικό. Τον επόμενο εκτροχιασμό τρένου, την επόμενη πυρκαγιά ή αποκάλυψη ότι ακόμη και ο στρατός είναι «χύμα στο κύμα», την επόμενη συμπλοκή χουλιγκάνων ή άλλων ομάδων ή την επόμενη σοβαρότερη κρίση, στην οποία η πολιτική ηγεσία θα διαπιστώσει τα «απαράδεκτα», θα κάνει μία ανέξοδη αυτοκριτική (sic), ενδεχομένως θα ζητήσει και πάλι μία συγγνώμη, κενή περιεχομένου και η ζωή θα συνεχιστεί.

Τα είχε πει ο Κολοκοτρώνης, από τα πρώτα χρόνια αυτού του ιδιότυπου ελληνικού κράτους. «Τούτο το ντοβλέτι ούτε φτιάνεται, ούτε χαλιέται, αιωνίως θα σέρνεται».

Η τραγική ειρωνία είναι ότι αυτά εξακολουθούν και συμβαίνουν μόλις λίγες εβδομάδες έπειτα από τις φιλόδοξες, ωραίες εξαγγελίες, για τον «πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό».

Θεμιτές και πιθανώς καλόπιστες, όμως όταν τα παρατράγουδα επανέρχονται πεισματικά, γίνεται κατανοητό ότι αυτά είναι ο κανόνας μας, αυτά διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ζούμε και όποτε συμβαίνουν, δεν εκπλήσσεται κανείς. Απλώς τα αποδέχεται, ο χρόνος κυλά και στην ουσία χάνεται δίχως να συμβαίνει τίποτε.

Υπό αυτήν την έννοια και μόνο να μιλάμε για αξιολόγηση στο Δημόσιο και άλλα τέτοια, είναι αστείο.

Θα πει κανείς «και τι θα μπορούσε να γίνει». Δεν θέλει και πολύ και δεν είναι το κρυφό μυστικό της πυρηνικής φυσικής. Όπου διαπιστώνεται ανικανότητα, δόλος, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα ή άλλα χειρότερα, (θα έπρεπε να) πέφτουν κεφάλια και η δουλειά να ανατίθεται στον επόμενο. Ο οποίος θα πρέπει να γνωρίζει ότι αν αποτύχει, αποδειχθεί αναποτελεσματικός ή ανίκανος, θα πέσει και το δικό του κεφάλι με συνοπτικές διαδικασίες.

Στη φάση που βρισκόμαστε και έπειτα από όλες τις οδυνηρές περιπέτειες της προηγούμενης δεκαετίας, βλέπουμε ότι η αντίληψη «αυτή είναι η Ελλάδα» εξακολουθεί και κυριαρχεί, είναι εμπεδωμένη και πολύ δύσκολα αναστρέψιμη.

Το κακό είναι ότι δεν κυριαρχεί απλώς σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά είναι μία ενδεχομένως ασυνείδητη (;) παραδοχή της πολιτικής εξουσίας.

Κατόπιν αυτών, το στοίχημα δεν είναι ο πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός. Είναι πολύ πιο απλό – και δύσκολο. Να κάνει ο καθένας τη δουλειά που έχει αναλάβει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News