710
| CreativeProtagon/Shutterstock

To νέο topless είναι το πρόσωπό μας

|CreativeProtagon/Shutterstock

To νέο topless είναι το πρόσωπό μας

Το σοκ που συχνά προκαλεί το ξεγύμνωμα κάποιων προσώπων από τη μάσκα μού θυμίζει εκείνο το θρυλικό βιβλίο-παιχνίδι των 50s από τις εκδόσεις «Αστήρ»: «Γελάτε 8.192 φορές». Παίρνεις το κεφάλι, το σώμα και τα πόδια από 32 χαρακτήρες και τα ανακατεύεις κατά βούληση π.χ. το  κεφάλι του λαγού, τον κορμό της Χιονάτης και τα πόδια του Καραγκιόζη.

Το έπαθα προ ημερών στον φούρνο, όταν για πρώτη φορά αντίκρισα γυμνό το πρόσωπο της κοπέλας που με εξυπηρετεί εδώ και μήνες (ήταν καινούργια υπάλληλος, τουτέστιν δεν την είχα δει ποτέ δει προ κορονοϊού). Είχα συνηθίσει το ζευγάρι καλοσυνάτα μάτια και τη ζεστή φωνή. Tώρα, ποια ήταν αυτή η  άγνωστη με το σκληρό στόμα και τον ελαφρύ προγναθισμό; 

Θυμήθηκα έναν γιατρό που μου είχε επισημάνει αυτή την τάση κομπογιαννίτικης «ευγονικής», πριν ακόμη καταργηθούν επισήμως οι μάσκες: «Κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν πολύ με όλο αυτό. Για μερικούς λες “Οχι, ρε, αυτός έπρεπε να έχει άλλο χαμόγελο, δεν του ταιριάζει!” ή “Πόσο παράταιρη είναι πάνω του η μύτη!”. Στο νοσοκομείο είχα έναν αναισθησιολόγο, φαινόταν σοβαρός άνθρωπος… Μια μέρα όμως έβγαλε τη μάσκα και από κάτω ήταν ένας…κλόουν!».   

Το ότι οι μάσκες θα διαστρέβλωναν τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να «διαβάζουμε» τo ανθρώπινo πρόσωπo ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο. Δύο χρόνια τώρα σταματήσαμε να προπονούμαστε, με αποτέλεσμα όλοι, σε έναν βαθμό, να «πάσχουμε» από μια μικρή δόση προσωπαγνωσίας, όπως λέγεται η ανικανότητα του να αναγνωρίζεις  ανθρώπινα πρόσωπα (ακόμα και τον εαυτό σου στον καθρέφτη).

Ο μακαρίτης ο Ολιβερ Σακς –ο διάσημος βρετανός νευρολόγος που είχε μελετήσει αυτή την πολύ σπάνια πάθηση– θα έκανε πάρτι αν είχε προλάβει την Covid-19. Μπορεί να μας είχε κάνει όλους πειραματόζωα. Ισως να μας αφιέρωνε και τίτλο βιβλίου του, όπως έκανε με τον «Ανδρα που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο».

«Θύμησέ μου, πού σε ξέρω;»

Σίγουρα, αν πριν από την πανδημία μπέρδευες πρόσωπα ή δυσκολευόσουν να θυμηθείς τη φυσιογνωμία κάποιου, ειδικά όταν τον έβλεπες σε διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που είχες συνηθίσει (π.χ. τον φοροτεχνικό σου, όταν τον συναντάς ξαφνικά σε πλαζ του Αλίμου), μετά την πανδημία, η κατάστασή σου θα έχει ολίγον τι επιδεινωθεί.

 «Είναι αυτό το πολύ αγχωτικό που χαιρετάς κάποιον, σου λέει “Πώς πάει;” και εσύ μέσα σου λες “Πού στο διάολο τον ξέρω;”» μου αναφέρει μια φίλη ηθοποιός. «Hμουν πάντα κακή σε αυτό, ίσως τώρα να έχω χειροτερέψει, δεν ξέρω. Από την άλλη, είδα προ καιρού στο αεροδρόμιο έναν άνθρωπο που είχα να συναντήσω 30 ολόκληρα χρόνια και τον γνώρισα αμέσως, ενώ φορούσε μάσκα! Δεν είναι πολύ περίεργο;». 

Κάποιοι ασφαλώς ταλαιπωρήθηκαν περισσότερο από άλλους και θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν στο «topless» του φετινού καλοκαιριού. Φτάνει να σκεφτεί κανείς πόσα φιμωμένα πρόσωπα αντίκρισαν τους πρώτους μήνες της ζωής τους τα παιδιά ηλικίας δυόμισι-τριών ετών. Μια καθηγήτρια μου εμυστηρεύτηκε ότι κάποιους μαθητές της (π.χ. της Α’ Γυμνασίου) δεν τους είχε δει ποτέ χωρίς μάσκα. 

Τα  ίδια και χειρότερα μου είχε εξομολογηθεί προ μηνών μια εντατικολόγος του «Σωτηρία»: «Κοντεύω να ξεχάσω τα πρόσωπα συναδέλφων, ακόμα και στην ενημέρωση είμαστε συνέχεια με τις μάσκες… Οταν, δε, έρχεται καμιά καινούργια νοσηλεύτρια, περιμένεις στην κουζίνα μήπως καταφέρεις και δεις πώς είναι…».

Iδιαίτερα επώδυνη και η χρόνια έκθεση στα πρόσωπα α λα Zoom. Εδώ το πρόβλημα δεν είναι η μάσκα, αλλά η συνθήκη, π.χ. το ότι όλη την ώρα κοιτάς ένα πνιγηρό close-up ή η αίσθηση ότι δέκα ζευγάρια μάτια σε «καρφώνουν» διαρκώς. 

Προσωπικώς, έτσι συναντώ (στο πλαίσιο ενός ψηφιακού σεμιναρίου) δύο φορές την εβδομάδα, επί δύο χρόνια, έξι συγκεκριμένους ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Υποτίθεται ότι τους έχω δει πολλές φορές. Και όμως, δεν έχω ιδέα πώς είναι η επιδερμίδα τους, αν τα μάτια τους λάμπουν,  ποια είναι η αύρα που κουβαλούν όταν μπαίνουν μέσα σε ένα δωμάτιο.

Αν μη τι άλλο, η πανδημία μάς έκανε να επανεκτιμήσουμε τα θεόγυμνα (και σάρκινα) ανθρώπινα πρόσωπα. Οπως έγραφε ο Ολιβερ Σακς στον New Yorker το 2010: «Οσο και να θαυμάζουμε τα μπράτσα και τα πόδια, τα στήθη και τα οπίσθια, είναι το πρόσωπο, πάνω από όλα, που θα κριθεί όμορφο αισθητικά, εκλεπτυσμένο ή ξεχωριστό με την ηθική ή την πνευματική έννοια. Και, ουσιαστικά, είναι από τα πρόσωπά μας που αναγνωριζόμαστε ως άτομα. Τα πρόσωπά μας φέρουν τη σφραγίδα των εμπειριών και του χαρακτήρα μας»

Ας είναι αυτά που θα κάνουν πάταγο στην πλαζ το φετινό καλοκαίρι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...