Αυτές τις ημέρες και έπειτα από το δήθεν ηχηρό μήνυμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου, αιωρούνται διάφορες πολιτικές αυταπάτες.

Κατά παράδοξο τρόπο, οι μεγαλύτερες από αυτές αφορούν την αντιπολίτευση.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, δίχως πλήρη συνείδηση για το τι τον έχει βρει, υποδύεται έναν ρόλο σε ένα έργο δίχως σενάριο. Ο αρχηγός του τον διαλύει αργά αλλά σταθερά, με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και ερμηνείες τους από τους εκπροσώπους του.

Το δε ΠΑΣΟΚ βγάζει και πάλι τα εσώψυχά του, με πρόφαση την ανεπαρκή ηγεσία του, αλλά πραγματική αιτία την απουσία πολιτικού σχεδίου και πρότασης.

Και τα δύο κόμματα, που ορισμένοι θεωρούν ότι κάποια στιγμή θα συγκολληθούν και θα ανατρέψουν τα δεδομένα, κινούνται με μία μηχανιστική και ατελέσφορη λογική. Λες και τα έχουν όλα λυμένα, αναζητούν τον μεσσία, το πρόσωπο που θα κηρύξει την επανάσταση και άμα τη εμφανίσει του θα ανατρέψει τον Μητσοτάκη και θα σαρώσει στις εκλογές.

Η λογική αυτή έχει εμφανιστεί αρκετές φορές και στο παρελθόν.

Ζητούμενο ήταν και παλιαιότερα το «ποιος θα κερδίσει τον Ανδρέα», «ποιος θα κερδίσει τον Σημίτη» ή ποιος τον Καραμανλή. Και κατά περιόδους, όλοι έμοιαζαν προς στιγμή «άχαστοι», αλλά όλοι κάποια στιγμή τελικά έχαναν σε κάποιες εκλογές (με εξαίρεση τον Σημίτη, ο οποίος φρόντισε να αποχωρήσει εγκαίρως).

Τι σημαίνουν αυτά, σε συνδυασμό με τη σκληρή λογική των εκλογικών αριθμών;

Ότι η στιγμή που ο Μητσοτάκης θα χάσει δεν έχει έλθει ακόμη. Η ΝΔ κέρδισε πέρυσι τις εκλογές, βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο διακυβέρνησης, φθείρεται, κρίνεται, εφαρμόζει ένα κάποιο σχέδιο και έχει μπροστά της τα δύσκολα, αφού και προβλήματα υπάρχουν και η φτώχεια ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας κάποια στιγμή θα παράξει αποτελέσματα.

Το πρόβλημα όλων εκείνων που αναζητούν αυτόν που θα κερδίσει τον Μητσοτάκη, είναι ότι δεν ασχολούνται με το πώς αυτό θα συμβεί. Ούτε αντιπροτείνουν κάτι, ούτε και δείχνουν ικανοί να καταστρώσουν και να εφαρμόσουν ένα σχέδιο, ούτε εμφανίζουν κάποιο έστω διαχειριστικό πλεονέκτημα.

Πρόκειται για μία συνθήκη πολιτικής αδράνειας, η οποία προφανώς και δεν θα είναι αιώνια. Πλην όμως, για εκείνους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να την αντιμετωπίσουν ισχύει το γνωστό: Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε (πολιτική) σαρξ ασθενής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News