Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Γαλλία μετρούσε περίπου 8.000 θανάτους από τροχαία δυστυχήματα ετησίως. Ο τότε πρόεδρος Ζακ Σιράκ έδωσε προτεραιότητα στην οδική ασφάλεια και το 2003 τοποθέτησε κάμερες παντού. Σύμφωνα με το Politico, το αποτέλεσμα ήταν, μέχρι το 2010 ο αριθμός των θανάτων να μειωθεί από 8.000 σε 3.992. Η συμπεριφορά των οδηγών άλλαξε μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι οι κάμερες τίθενται σε λειτουργία. Το πρόγραμμα των καμερών έσωσε σε λίγα χρόνια πάνω από 15.000 ζωές και απέτρεψε περισσότερους από 60.000 τραυματισμούς.

Εδώ τι κάνουμε; Αυτό που κάνουμε είναι να περιμένουμε ματαίως μια ολοκληρωμένη παρέμβαση στα σημεία της καθημερινότητας που μας πληγώνουν. Οπως η οδική ασφάλεια και το κυκλοφοριακό. Περιμένουμε ματαίως αλλά δεν βλέπουμε το αντίστοιχο Gov.gr στο πυρακτωμένο έδαφος της καθημερινότητας, γιατί εκεί, στους δρόμους και στα νοσοκομεία μας (όπου πέφτουν τα ασανσέρ σαν το χαλάζι), πρέπει να στεναχωρήσεις κάποιους για να σώσεις ζωές. Η, τουλάχιστον, να ξεβολέψεις.

Πρέπει μερικοί τουλάχιστον (π.χ. στην τροχαία ή στη διοίκηση των νοσοκομείων) να κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται, κάτι που συνιστά την απόλυτη ιεροσυλία στο κράτος της Μεταπολίτευσης και ισοδυναμεί με «χούντα», «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα» και «οδοστρωτήρα» για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Tα τροχαία δυστυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου για τους νέους στην Ελλάδα. Ωστόσο οι κυβερνήσεις σπανίως πιέζονται αρκετά για να αναλάβουν δράση. Γιατί το φαινόμενο είναι διαρκές. Οικογένειες θρηνούν βουβά μέρα και νύχτα. Ο θρήνος απλώνεται στον χρόνο, δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ούτε κορυφαίο hashtag στα social media. Το θέμα ανεβαίνει στην επικαιρότητα μόνο όταν συμβαίνει μια τραγωδία όπως αυτή της Κρήτης, με τον 45χρονο που τον άφησε η αστυνομία να οδηγήσει το τζιπ του τύφλα στο μεθύσι και σκότωσε ένα 22χρονο παιδί.

Οταν συμβαίνουν τέτοιες τραγωδίες το… «ο υπουργός διέταξε ΕΔΕ» δεν προκαλεί απλά γέλιο, προκαλεί κύμα οργής. Το οποίο χρειάζεται τότε να κατευνάσει με την παρέμβασή του ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Το rulebook αυτό (το βιβλίο με τους κανόνες διαχείρισης) είναι γραμμένο εδώ και δεκαετίες.

Αλλά τότε πια, η «εντολή πρωθυπουργού», όταν το κακό έχει γίνει, είναι το ίδιο αξιέπαινη όσο και κενή περιεχομένου, όταν δεν βλέπεις από την επόμενη μέρα σχέδιο και συγκεκριμένη δράση.

Σωστό, λοιπόν, το ξήλωμα των αστυνομικών στην Κρήτη «με εντολή Μητσοτάκη», και αναγκαίο. Αλλά δεν αρκεί. Και αυτό τείνει πλέον να γίνει ενδημικό φαινόμενο στην παρούσα κυβέρνηση. Σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε κινηθεί δραστήρια (θυμάστε την πρώτη περίοδο της πανδημίας;) και έφερνε αποτελέσματα. Πετύχαινε νίκες κόντρα στην αδράνεια και έκανε πράξη το λεγόμενο «lead by example» (ηγεσία δια του παραδείγματος). Θετικές δυνάμεις είχαν κινητοποιηθεί και υπήρχε μετά από καιρό ελπίδα –για να το πούμε λαϊκά– ότι δεν θα μένουμε για πάντα στα ίδια.

Οι μικρές νίκες ήταν τότε το μότο, οι θετικές εκπλήξεις. Ακόμη και για «μικρά» θεωρητικώς πράγματα. Για παράδειγμα, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη σταματήσαμε το κάπνισμα στους εσωτερικούς χώρους, στα καφέ και στα εστιατόρια. Το θυμάστε; Μόνοι μας το αποφασίσαμε να το τηρήσουμε, δεν κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος. Και παράλληλα, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη συνεχίζουμε να οδηγούμε ανενόχλητοι, τύφλα στο μεθύσι και με την άδεια της αστυνομίας. Είναι ή δεν είναι αυτό ένας απίθανος σουρεαλισμός;

Πριν από δυο-τρία χρόνια, λοιπόν, το «με εντολή Μητσοτάκη» περνούσε. Γιατί γύρω του υπήρχε κινητοποίηση και συντονισμός. Και προσδοκία από τον κόσμο, που έλεγε «λες;». Δεν είχαν επικρατήσει τότε τα πινακάκια με τις λίστες κυβερνητικών δράσεων που δεν έφταναν στον πολίτη, ούτε η θεωρία της «ατομικής ευθύνης» στην πιο ξεχειλωμένη της εκδοχή. Δεν έφταιγαν μόνο οι άλλοι, γινόταν να φταίει και η κυβέρνηση όταν έκανε λάθος. Γιατί έκανε και πολλά σωστά.

Σήμερα, το «με εντολή Μητσοτάκη» πάλιωσε. Γιατί δεν υπάρχει συνέχεια. Αλλά ούτε ακούγεται σε μια φάση που ο πολίτης εισπράττει κίνηση και έργο από την πλευρά της κυβέρνησης για την καθημερινότητά του. Δεν έχει ο κόσμος την εντύπωση ότι κάτι αλλάζει. Αυτή η αίσθηση έχει χαθεί.

Την επόμενη διετία, έως τις εκλογές του 2027, με αφετηρία τον ανασχηματισμό που θα προκύψει μετά την εκλογή ΠτΔ, η κυβέρνηση θα πρέπει να περάσει το μήνυμα ότι προσπαθεί κάθε μέρα «on the ground», εκεί που ζουν, ταλαιπωρούνται και κινδυνεύουν οι άνθρωποι. Και το μήνυμα να συμβαδίζει με την αίσθηση που εισπράττουν οι πολίτες. Να το λένε, με άλλα λόγια, οι ίδιοι πως κάτι πάλι κινείται, και όχι μόνο οι κυβερνητικές λίστες. Μόνο έτσι σώζεται η δεύτερη τετραετία, αλλιώς το πράγμα θα τελειώσει άδοξα.

Τι κόστος θα είχε, άραγε, ο Μητσοτάκης αν ανακοίνωνε ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει «zero-tolerance» πολιτική (μηδενική ανοχή) για την οδήγηση υπό την επήρεια μέθης; Θα αποθαρρυνθούν οι τουρίστες που οδηγούν σαν κύριοι στις χώρες τους και σαν Ελληνες στην Ελλάδα; Θα μείνουν ξενοίκιαστα μερικά Airbnb με ελενίτ και εξωτερική τουαλέτα στο Φαληράκι της Ρόδου; Θα αναγκαστούν οι Ελληνες που οδηγούν ξεμέθυστοι και προσεκτικά στο εξωτερικό να οδηγήσουν προσεκτικά και ξεμέθυστοι και στην Ελλάδα; Και θα έχει αυτό πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση; Μιλάμε σοβαρά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News