Η δικαστική απόφαση για την τραγωδία στο Μάτι προκάλεσε την οργή των ανθρώπων που έχασαν μέλη της οικογένειάς τους. Ενοχοι κρίθηκαν επιχειρησιακά στελέχη της Πυροσβεστικής καθώς και ο άνθρωπος από την αυλή του οποίου ξεκίνησε η πυρκαγιά.

Ανθρωποκτονία από αμέλεια. Πλημμέλημα. Λογικά κανένας δεν πρόκειται να μπει στη φυλακή. Ο νέος Ποινικός Κώδικας, που σε στέλνει έστω για λίγο στη φυλακή για βαριά πλημμελήματα, θα ισχύει από την Τετάρτη. Ουσιαστικά το δικαστήριο έκρινε τους χειρισμούς κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς χωρίς να εντοπίσει ευθύνες στους αιρετούς πολιτικούς προϊσταμένους. Οι κατηγορούμενοι αυτοδιοικητικοί παράγοντες αθωώθηκαν. Και αυτό συνέβη επειδή το δικαστήριο εξέτασε τα αντικειμενικά στοιχεία που αφορούν την επιχειρησιακή δράση, όσα συνέβησαν δηλαδή στο πεδίο της τραγωδίας. Ολα τα υπόλοιπα, τα περί επιμελητείας και διοικητικής καθοδήγησης περιέχουν το στοιχείο του υποκειμενισμού. Για να το πούμε πιο απλά, είναι δύσκολο να τεκμηριώσεις ευθύνη του αυτοδιοικητικού άρχοντα για την επιχειρησιακή ανεπάρκεια υπηρεσιών που δεν ελέγχονται από τον ίδιο. Ακόμα και στη δίκη για τις πλημμύρες στη Μάνδρα, η Ρένα Δούρου αθωώθηκε. Καταδικάστηκαν οι έχοντες την άμεση υπηρεσιακή ευθύνη.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό από τους συγγενείς των θυμάτων. Ισως και από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Να έχουμε μπροστά μας μία εκατόμβη νεκρών και η Δικαιοσύνη να χαϊδεύει όσους βρίσκονται στο εδώλιο; Ναι. Γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, αλλά Δίκαιο. H δικαιοσύνη έχει ανθρώπινη διάσταση. Το Δίκαιο έχει κρατική. Και οι δύο έννοιες δεν συναντώνται πάντα στις αίθουσες των δικαστηρίων ή στις αποφάσεις της έδρας. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, στέκονται η μία απέναντι στην άλλη. Οταν έχεις χάσει τον άνθρωπό σου, στα μάτια σου είναι όλοι ένοχοι. Από την κορυφή μέχρι τη βάση της πυραμίδας που εκφράζει το κράτος και τους μηχανισμούς του. Ενδεχομένως να είναι και στη συνείδηση της κοινωνίας που βρίσκεται στο πλευρό σου. Ομως η Δικαιοσύνη λειτουργεί αλλιώς.

Τώρα εδώ μπορούν να ειπωθούν πολλά. Ας πούμε ότι το σύστημα διαρθρώθηκε και λειτουργεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην ξεχειλίζει το ποτήρι με τις ευθύνες, να μένει πάντα κάπου στη μέση και να προστατεύονται οι υψηλά ιστάμενοι. Οι ευθύνες να βαραίνουν πάντα τους κρίκους που βρίσκονται προς το τέλος της αλυσίδας. Η θέση αυτή δεν είναι ακριβής, αλλά δεν τη λες και εντελώς λανθασμένη καθώς αντικατοπτρίζει και την αντίληψη που έχει η κοινωνία για τις διακρίσεις στην απονομή Δικαιοσύνης.

Και έτσι έχουμε μπροστά μας ένα παράδοξο. Η δικαστική απόφαση να είναι συνεπής και ακριβής ως προς το γράμμα του νόμου, αλλά το πνεύμα της να αφήνει ένα αίσθημα πικρίας και αδικίας, να προκαλεί οργή. Ομως, αλήθεια, υπάρχει απόφαση ή ποινή που να εξάλειφε αυτά τα αισθήματα από το θυμικό των συγγενών; Οταν έχεις χάσει έτσι τον άνθρωπό σου, τίποτα δεν καταπραϋνει τον πόνο σου και καμία απόφαση δεν δικαιώνει την οργή σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News