Η εικόνα της Μπρίτνει Σπίαρς, να βγαίνει με ξυρισμένο γουλί το κεφάλι και να επιτίθεται στο αμάξι ενός παπαράτσι με μια ομπρέλα, ήταν το δημόσιο breakdown διάσημου προσώπου, που σημάδεψε την προηγούμενη δεκαετία. Η Σπίαρς, από πριγκίπισσα της ποπ, είχε ξαφνικά μεταμορφωθεί σ’ ένα θυμωμένο πλάσμα, αποπροσανατολισμένο και εύθραυστο, που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον εαυτό της, ούτε φυσικά τους γύρω της.

Η εικόνα κατάρρευσης της ποπ σταρ έγινε το αγαπημένο θέμα συζήτησης των πάνελ της εποχής. Τα μίντια την κατασπάραξαν κυριολεκτικά, μιλώντας χλευαστικά για το επεισόδιο και κατακρίνοντας την γι’ αυτό. Ήταν η τρελή του χωριού που όλοι έδειχναν με το δάχτυλο και γελούσαν εις βάρος της, ξεχνώντας ότι είχαν μπροστά τους μια γυναίκα που προφανώς αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και προφανώς, χρειαζόταν βοήθεια.

Τα επόμενα χρόνια, η Σπίαρς βίωσε την απόλυτη ψυχολογική κατάρρευση, και τελικά μπήκε σε κέντρο υποστήριξης και αποκατάστασης. Έκτοτε, μιλά με ειλικρίνεια και θάρρος για τον ψυχικό κλονισμό που βίωσε, και τελικά, μπορεί να πει κανείς ότι βγήκε περισσότερο δυνατή και σοφή απ’ όλο αυτό. Ταυτόχρονα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι γίναμε κι εμείς κάπως πιο επιεικείς απέναντι στους ανθρώπους που βιώνουν ανάλογα προβλήματα και δεν τους αντιμετωπίζουμε τόσο άκομψα και σκληρά, όσο αντιμετωπίσαμε κάποτε μια κλονισμένη ποπ σταρ.

Θες επειδή οι καιροί αγρίεψαν και η ψυχοσύνθεση των περισσότερων κλονίστηκε, άρα μάθαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ψυχολογική κατάρρευση, θες επειδή η πληροφορία επεκτάθηκε βάζοντας νέα όρια σ’ αυτά που κατανοούμε για τις ασθένειες που θερίζουν το μέσα μας, το συμπέρασμα πάντως που βγαίνει είναι ότι αντιμετωπίζουμε πιο συμπονετικά τον άνθρωπο που πάσχει ψυχολογικά, τον άνθρωπο που έχει χάσει την ψυχική του ισορροπία.

Όχι ότι έχει εκλείψει η καφρίλα, αλλά σίγουρα έχει μετριαστεί. Το καταλαβαίνεις από τον αντίκτυπο που έχουν στον κόσμο δημόσια ξεσπάσματα γνωστών, τα οποία παίρνουν δημοσιότητα και σχολιάζονται από τον Τύπο, αλλά κι από τον καθένα που θέλει να έχει άποψη μέσα από το πληκτρολόγιο του. Η ποιότητα του σχολίου που κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις έχει αλλάξει. Είμαστε πιο προσεχτικοί και περισσότερο ευαίσθητοι, ακόμα κι όταν κάνουμε χιούμορ.

Μπορεί κανείς να το επιβεβαιώσει, διαβάζοντας τα σχόλια που έγιναν και στην περίπτωση του ράπερ Sin Boy. Ο οποίος, τις τελευταίες ημέρες, έχει γεμίσει το προφίλ του με ακατανόητες αναρτήσεις. Σε άλλες λέει ότι θα αλλάξει το όνομα του σε Lil Jesus για να δώσει ελπίδα, σε άλλες δηλώνει ότι τον κυνηγούν οι Ιλουμινάτοι να τον καταστρέψουν. Οι Ιλουμινάτοι, που, όπως λέει, ελέγχουν τη μουσική βιομηχανία και ευθύνονται για φυσικές καταστροφές και άλλα δεινά της ανθρωπότητας. Και μέσα σ’ όλα αυτά, μιλάει θυμωμένα και με απαξίωση για διάφορους, ζωντανούς και μη, ακυρώνει συναυλίες και φοβάται μην καταλήξει σαν τον Τζάστιν Μπίμπερ και τον Μάικλ Τζάκσον.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στον Sin Boy. Ξέρω όμως ότι πολλοί εκεί μέσα, στα σόσιαλ μίντια, στάθηκαν με ευαισθησία απέναντι στο ξέσπασμά του. Και παρόλο που οι Ιλουμινάτοι εχθροί του, οι θεωρίες συνωμοσίας και η μανία καταδίωξης που τον κατατρέχουν, έδωσαν έναυσμα για πολλά χιουμοριστικά σχόλια, το κοινό δεν τον κατασπάραξε. Τήρησε κάποια όρια σεβασμού, απέναντι σε μια προβληματική συμπεριφορά που φωνάζει, πιθανότατα: δεν είμαι καλά. Και έδειξε στον Sin Boy τον σωστό δρόμο, του είπε: αντιμετώπισέ το, ζήτα βοήθεια.

ΥΓ. Ελπίζω να τη ζητήσει. Γιατί οι Ιλουμινάτοι δεν θα προλάβουν να τον καταστρέψουν. Θα έχει πρώτα ο ίδιος καταστρέψει τον εαυτό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News