Για ρίξτε μια μακροσκοπική ματιά στο ΚΙΝΑΛ, απαλλαγμένη από τη συναισθηματική φόρτιση που δημιούργησε η απώλεια της Φώφης. Το 2009, ως ΠΑΣΟΚ, είχε 43,9%. Δέκα χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 2019, ως ΚΙΝΑΛ πήρε 8,1%. Στο ενδιάμεσο φλέρταρε ως και με την πλήρη πολιτική ανυπαρξία, να μην μπει καν στην Βουλή. Το γλίτωσε. Στις δημοσκοπήσεις σήμερα βρίσκεται κάπου στο 6% με 6,5%. Έχασε αιφνιδίως την αρχηγό του μέσα σε κλίμα γενικής συμπάθειας και έξι υποψήφιοι διεκδικούν την αυριανή ηγεσία του. Απ’ αυτούς, τρεις είναι οι πιθανότεροι διεκδικητές. Παπανδρέου, Ανδρουλάκης, Λοβέρδος. 

Αυτή είναι μια στατιστική ακτινογραφία του ΚΙΝΑΛ. Η πολιτική ακτινογραφία του δεν είναι το ίδιο εύκολη και σαφής. Το ΚΙΝΑΛ είναι η εκπληκτική περίπτωση κόμματος του οποίου τον μητρικό σχηματισμό διεκδικούν ευθέως και απροκάλυπτα άλλα κόμματα. Στον ελληνικό πολιτικό βιότοπο, το ΚΙΝΑΛ μοιάζει με δέντρο που άλλα διπλανά και ανταγωνιστικά έκαναν γιουρούσι για να φορέσουν τις ρίζες του και να διεκδικήσουν τη συνέχειά του. Πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο. Είναι το μόνο κόμμα που διεκδικεί το αυτονόητο. Τη συνέχειά του από τον πατέρα του. 

Επίσης το ΚΙΝΑΛ είναι η εκπληκτική περίπτωση κόμματος που οι αντίπαλοί του πρώτα το λεηλάτησαν και στη συνέχεια αγάπησαν το απομεινάρι του. Οσο ήταν μεγάλο και κραταιό, το μισούσαν, τώρα που μίκρυνε, γέρασε και κάτσιασε, το ηράσθησαν σφόδρα και θέλουν να το νυμφευθούν. Πώς κατά την εθνικοαντιστασιακή ηρωική μυθολογία (την οποία ο Eudes και ο Χαριτόπουλος μετέτρεψαν σε Ιστορία) ο Βελουχιώτης για να προστατέψει μια χήρα, την είχε παντρέψει με τον αντάρτη από την ομάδα του που είχε σκοτώσει άδικα τον άντρα της; Ετσι και με το ΚΙΝΑΛ. Πρώτα το ακρωτηρίασαν φρικτά και μετά θέλουν να παντρευτούν το ΑμεΑ που άφησε πίσω ο κυνισμός τους.   

Αλλά και το ίδιο το ΚΙΝΑΛ ως πολιτικό απομεινάρι της παλιάς δόξας, αυτοταλανίζεται από έναν απίθανο ετεροπροσδιορισμό. Ο Τσίπρας πήρε το ένα τρίτο των παλιών ψηφοφόρων και στελεχών του. Ο Μητσοτάκης πήρε το άλλο ένα τέταρτο των ψηφοφόρων του και το άλλο ένα τρίτο των στελεχών του. Και οι εναπομείναντες στο ΚΙΝΑΛ πολιτευτές και υποψήφιοι αρχηγοί (αλλά και οι ψηφοφόροι του εν πολλοίς) έχουν χωριστεί σε ομάδες υποστήριξης των θυτών τους. Σε φιλοτσιπρικούς και φιλομητσοτακικούς. Πώς η μετά την απελευθέρωση Ελλάδα είχε αγγλόφιλο, γαλλόφιλο και ρωσόφιλο κόμμα; Ετσι κατέληξε και το ΚΙΝΑΛ σήμερα, παρά τις λεκτικές διαβεβαιώσεις όλων περί «αυτόνομης πορείας». Στα κρατικά προτεκτοράτα και στα πολιτικά απομεινάρια δεν υπάρχουν περιθώρια για αυτόνομες πορείες. Ούτε υπάρχουν αυτόνομες πορείες δίχως αυτόφωτες πολιτικές αντιλήψεις και σαφείς κοινωνικές αντιστοιχίσεις τους. 

Οι έτοιμοι να κατασπαραχθούν υποψήφιοι, ομνύοντας πλέον όλοι και στην «κληρονομιά της Φώφης», έχουν πολύ περισσότερα να κάνουν απ’ όσα νομίζουν για να βγάλουν στο ξέφωτο το πολλαπλώς στριμωγμένο κόμμα τους. Στην πολιτική τίποτα δεν αποκλείεται, να ξέρουν όμως ότι παλεύουν για τη σπάνια ιστορική έκπληξη. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News