Αυτό το bonding που γίνεται μέσω των εμβολιασμών, ασφαλώς δεν έχει προηγούμενο, και για μένα είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω βιώσει εδώ και πολλά χρόνια. Στην αρχή, μοιράζεσαι τη χαρά σου με άλλους, γνωστούς και, κυρίως, αγνώστους. Το αίσθημα της ανακούφισης, και της λαχτάρας μιας επερχόμενης ελευθερίας δεν κρύβεται. Ούτε στη φωτογραφία, ούτε στα λόγια που την συνοδεύουν.

Οι περισσότεροι που ξέρω μάλιστα, δεν τα είχαν ποτέ καλά με την φωτογραφία. Όποτε βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα, σε έναν περίπατο, σε μια παραλία, οπουδήποτε, και σήκωνε κάποιος το κινητό το, δεν ήταν λίγοι όσοι αντιδρούσαν ή δυσανασχετούσαν. Τώρα στον εμβολιασμό, όχι μόνο θέλαμε την φωτογραφία μας (σαν τεκμήριο, σαν στιγμή ιστορική για τον καθένα, σαν πιστοποιητικό ελπίδας και χαράς…), αλλά θέλαμε να την αναρτήσουμε κιόλας στα social media, να την μοιραστούμε και με άλλους.

Και κάπως έτσι, γίναμε… ευρύτερη κοινωνία. Και πλέον δεν είχαμε, και δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο ίσως να μεταδώσουμε με έναν γλυκύ κι αγαπησιάρικο τρόπο ότι «κοίτα με, είμαι καλά». Πέραν αυτού, όμως, ετούτη η «κοινωνία των εμβολιασμένων», που δεν ενώθηκε από καμιά «καθοδήγηση», μοιράζεται πια ακόμα και τις ανησυχίες της. Αυτό με ενθουσιάζει ακόμα πιο πολύ.

«Ρε παιδιά», λέει μια καλή φίλη μου στο facebook, «όποιος έχει κάνει 2η δόση AstraZeneca, πλιζ ας μας πει αν είχε και πάλι πυρετό, ρίγη κλπ, να ετοιμάζομαι ψυχολογικά».

Κι αμέσως, πήρε φωτιά όλη η γειτονιά!

«Έκανα εγώ χτες την β’ δόση. Ετοιμάσου ψυχολογικά. Κόπωση. Δέκατα. Ακριβώς όπως και με την α’ δόση. Θα περάσει όμως, ένα εικοσιτετράωρο είναι , και μετά ελευθέρας από πανικούς…».

Δεν φαντάζεστε πόσο υπέροχα επενεργούν αυτές οι κουβέντες, όχι μόνο στις δύο γυναίκες που τα λένε (σαν από βεράντα-σε-βεράντα σε διπλανά ή αντικρυστά μπαλκόνια!), αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους που τα ακούμε. Και που κάποια στιγμή, μπαίνουμε και εμείς στη παρέα.

Μια άλλη φίλη, η Ελενα Κορρέ. Πλημμυρίζει η ανάρτησή της στο facebook:

«Εμβολιάστηκα! Στο κτίριο επιχείρηση «Ελευθερία», στο μέγα εμβολιαστικό κέντρο. Ο εμβολιασμός είναι το πρώτο μας βήμα για την ζωή. Κι όση χαρά είχα όταν έκλεισα το εμβόλιο, άλλη τόση χαρά και υπερένταση έχω και τώρα. Σα να μου- μας έδωσαν ένα μεγάλο δώρο.

»Οι εργαζόμενοι εκεί ήταν εξαιρετικοί επαγγελματίες και άνθρωποι.

Με σεβασμό και απόλυτη κατανόηση για τον πολίτη. Για την υγεία, την ψυχολογία και την αξιοπρέπεια μας. Εμβολιαστείτε όλοι. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στους συνανθρώπους μας. Στην επιστήμη και στους επιστήμονες που μας πρόσφεραν το εμβόλιο. Σε όσους αγωνίζονται κάθε μέρα για μας. ( Από την χαρά μου μετά κατέβηκα στην στάση του μέτρο Πανεπιστήμιο και περπάτησα με τα πόδια μέχρι το σπίτι !)»

Καθαρές κουβέντες. Ειδικά το ανθρώπινο φινάλε, με το περπάτημα ως το σπίτι, σαν να το βλέπεις σε slow και fast motion μαζί!

«Ετσιμπήθην!! Μόνο ευχαριστώ στους επιστήμονες που το έχουν κάνει εφικτό για όλους μας! Η ανοσία θα πάρει 28 μέρες. Το αίσθημα ικανοποίησης ότι είμαι και εγώ πλέον μέρος της μεγάλης κοινής προσπάθειας για την προστασία της κοινωνίας μας, άρχισε από το τσίμπημα!»

Ξαναλέω: Με αγγίζουν, με συγκινούν πάρα πολύ, οι χιλιάδες φωτογραφίες και τα άπειρα λόγια που αναρτούν γνωστοί και άγνωστοί μου άνθρωποι τη στιγμή που εμβολιάζονται. Η ανακούφισή τους είναι δεδομένη. Την βλέπεις στα πρόσωπά τους.

Μα πέρα από αυτήν, κρατώ με πολλή υπερηφάνεια τα λόγια ευγνωμοσύνης που γράφουν και για τους άγνωστους, σχεδόν σε όλους μας, ανθρώπους που έκαναν αυτήν την στιγμή, την στιγμή που εμβολιάζεται ο κάθε ένας από εμάς, εφικτή. Είναι μια ευχαριστία και δοξασία προς την Επιστήμη και τον Ουμανισμό.

Τα πιο πάνω λόγια που αρχίζουν με το ωραιότατα κυπριακό «ετσιμπήθην», είναι της Αναστασίας Παπαδοπούλου, στην Κύπρο. Νομικός, εργάστηκε στο δικηγορικό γραφείο του πατέρα της Τάσσου Παπαδόπουλου, εκλιπόντος πρώην Προέδρου της χώρας, ενεργή σε θέματα κακοποιήσεων γυναικών και παιδιών, προσφάτως υπερήφανη μαμά. Ζητώντας την άδειά της να αναδημοσιεύσουμε την φωτογραφία της την ώρα του εμβολιασμού, μου είπε «και βέβαια, αφού η μεγαλύτερη μας ανάγκη ως άνθρωποι είναι να ανήκουμε κάπου». Και συνέχισε: «Ε, με το εμβόλιο πράγματι ένοιωσα ότι ανήκω στην τεράστια ομάδα ανθρώπων με κοινό σκοπό». Λόγια που προσυπογράφω ολωσδιόλου!

Και για επίλογο φύλαξα το πιο ωραίο απ’ όλα, από τον αμερικανό οικονομολόγο Τζέϊμς Κένι, διευθυντή τεχνολογίας και ανάπτυξης στο Κέντρο Παγκόσμιας Ανάπτυξης (Center of Global Development), που ακολουθώ στο Twitter (@charlesjkenny):

«Μόλις εμβολιάστηκα από μια γυναίκα που γεννήθηκε στο Βιετνάμ, με εμβόλιο που δημιουργήθηκε από δύο τούρκους μετανάστες που ζουν στην Γερμανία (σ.σ., Uğur Şahin και Özlem Türeci, BioNTech), και παρασκευάστηκε από μια αμερικανική εταιρεία που διευθύνεται από έλληνα μετανάστη (σ.σ. Άλμπερτ Μπουρλά, Pfizer). Ευχαριστώ κόσμε!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News