Κοντινά σε πρόσωπα που κοκκινίζουν από βάσανο. Ζουμ σε μάτια που έχουν υγρανθεί, μεγαλύτερο ζουμ σε δάκρυα που τρέχουν, σε μέτωπα που ζαρώνουν από τον πόνο, σε χείλη που σφίγγονται. Ποιος είναι ο πιο πονεμένος; Ποιος έχει τη στενοχώρια, την οργή, την απελπισία γραμμένη στο κούτελό του; Ψάξτε τον ανάμεσα στο πλήθος. Εντοπίστε τη δυστυχία και στείλτε την κάμερα να την αιχμαλωτίσει, να μας την πουλήσει.

Δεν είναι δα καινούργιο το έργο. Το βλέπουμε τόσες φορές, που σχεδόν το έχουμε συνηθίσει. Εχει φτάσει πια να μη μας αγγίζει, γιατί ξέρουμε πολύ καλά πώς σκηνοθετούνται αυτές οι πράξεις δράματος, που βλέπουμε συνέχεια σε ειδήσεις και εκπομπές. Οι πρωταγωνιστές ζουν το δράμα, φυσικά. Εχουν, όντως, τον πόνο τους όταν η κάμερα και το μικρόφωνο πλησιάζει να τους πάρει μια δήλωση, να ζουμάρει στην κακιά στιγμή τους, στην τραγωδία, την αναποδιά και την καταστροφή τους.

Αλλά, είπαμε, τα απώτερα κίνητρα των σκηνοθετών πάντα βγαίνουν στο θέαμα που προσφέρουν. Οταν κάποιος ψάχνει τον πόνο για να τον πουλήσει, φαίνεται. Πώς να συγκινηθείς με κάτι που έχει εκβιαστεί; Που το τραβάνε απ’ τα μαλλιά, που το κυνηγάνε επί τούτω, για να το κρεμάσουν στα μανταλάκια; Ασε που έχεις μπουκώσει πια από τέτοια εκβιασμένα δράματα. Είναι το ψωμοτύρι της (κακής) τηλεόρασης.

Εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι, να συναισθάνεσαι, είναι ο πόνος που έρχεται ξαφνικά και σκάει επάνω σου, πηγαίος και αυθόρμητος. Γι’ αυτό συγκινηθήκαμε τόσο με τη δημοσιογράφο Ευλαμπία Ρέβη, γι’ αυτό η στιγμή της, ως ρεπόρτερ, με τον ηλικιωμένο άνδρα στη Γαλατσώνα Ευβοίας, έκανε το αναισθητοποιημένο κοινό της μικρής οθόνης να δακρύσει μαζί της.

Η ιστορία είναι πια γνωστή. Η Ευλαμπία Ρέβη έφτασε στη Γαλατσώνα με το συνεργείο της, προκειμένου να καλύψει τις πυρκαγιές για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού Open beyond, κι εκεί συνάντησε έναν ηλικιωμένο κάτοικο που αρνούνταν να εγκαταλείψει το σπίτι του. Του πρόσφερε μάσκα, του πρότεινε να φύγει μαζί τους, να τον βοηθήσουν. Στο τέλος, η δημοσιογράφος λύγισε, καθώς τον έβλεπε να σπαράζει μέσα στο κακό που τον βρήκε.

Hταν μια αληθινή στιγμή δράματος, που έτυχε να γίνουμε θεατές της, καθώς η κάμερα και το μικρόφωνο πλησίασαν για να καλύψουν τα γεγονότα. Και ήταν μια ανακουφιστική υπενθύμιση ότι το τηλεοπτικό ρεπορτάζ δεν κυνηγά τον ανθρώπινο πόνο με σκοπό μόνο την τηλεθέαση. Υπάρχουν επαγγελματίες στον χώρο της δημοσιογραφίας, που διαχειρίζονται με σεβασμό και αίσθηση ανθρωπιάς τις δύσκολες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι. Επαγγελματίες που αφουγκράζονται τους πρωταγωνιστές των δραμάτων που καλύπτουν, χωρίς να τους εκβιάζουν ή να ζουμάρουν αδιάκριτα επάνω στις πληγές τους.

Δεν είναι μόνο η Ευλαμπία Ρέβη, είναι και οι υπόλοιποι, όλοι τους έχουν μερίδιο στους επαίνους που ακούστηκαν. Δεν θα μπορούσε ο καμεραμάν να κάνει κοντινό στα κλαμένα μάτια της δημοσιογράφου και του ηλικιωμένου πληγέντος, κάτοικου της Γαλατσώνας; Δεν θα μπορούσε ο εικονολήπτης ή ο σκηνοθέτης από το στούντιο να κάνουν τη συναισθηματική τους φόρτιση ένα τηλεοπτικό μελόδραμα, ένα από τα πολλά που βλέπουμε καθημερινά από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες;

Φυσικά και θα μπορούσαν. Δεν το έκαναν, όμως. Κράτησαν τις ισορροπίες, και κατάφεραν αυτό που, κανονικά, θα έπρεπε να είναι ο κανόνας στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και όχι η εξαίρεση. Ενα στιγμιότυπο που μας συγκίνησε πραγματικά. Γιατί ανάβλυζε αλήθεια, επαγγελματισμό και ήθος.

ΥΓ. Μικρή λεπτομέρεια σωστής επαγγελματικής ηθικής: η ρεπόρτερ βούρκωσε και απέστρεψε το βλέμμα από την κάμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News