Στη Μελβούρνη οι τοπικές αρχές είχαν να λένε, όπως εμείς, για την επιτυχή αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας. Το πρώτο lockdown έγινε εγκαίρως και λειτούργησε αποτελεσματικά. Και ακόμα και σήμερα, οι κάτοικοι που επαναπατρίζονται οφείλουν να περάσουν από καραντίνα, σε ένα από τα δώδεκα ξενοδοχεία που μίσθωσε η Πολιτεία.

Τα ξενοδοχεία φυλάσσονται από ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, με προσωπικό που εκπαιδεύτηκε ελάχιστα και στα απολύτως απαραίτητα. Αυτό ήταν το κρίσιμο λάθος. Το προσωπικό ήρθε σε επαφή με ασυμπτωματικούς φορείς. Στη συνέχεια μετέφερε τον ιό στην κοινότητα. Αυτές τις μέρες στη Μελβούρνη, που έχει τον πληθυσμό της Αθήνας, καταγράφονται 500 κρούσματα ημερησίως. Η κυβέρνηση πήρε πάλι αυστηρά μέτρα. Στην αρχή κατέστησε υποχρεωτική τη χρήση μάσκας σε όλους τους χώρους. Το μέτρο απεδείχθη αναποτελεσματικό. Και έτσι προχώρησε στη δοκιμασμένη συνταγή του lockdown. Εκλεισαν σχολεία και επιχειρήσεις, επιβλήθηκαν περιορισμοί στην κυκλοφορία. Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντιδρά. Οι περιπολίες της αστυνομίας ενισχύθηκαν από άνδρες του στρατού. Καταγράφονται περιστατικά βίας εις βάρος ανθρώπων που είτε δεν πειθαρχούν στα μέτρα είτε αρνούνται να δώσουν τα στοιχεία τους κατά τον έλεγχο στον δρόμο.

Οι τοπικές αρχές περιγράφουν τώρα μία επιχείρηση «Σοκ και Δέος» κατά του ιού, δηλαδή κατά της κανονικής ζωής. Και αυτό που έμαθαν και τώρα μοιράζονται μαζί μας είναι ότι για να λειτουργήσουν τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και προφύλαξης, θα πρέπει να πειθαρχήσει σε αυτά τουλάχιστον το 70% των πολιτών. Αν το ποσοστό είναι μικρότερο, ο ιός αναπτύσσει όλο και μεγαλύτερη δυναμική μετάδοσης.

Η ίδια ιστορία μπορεί να ειπωθεί σε αρκετές άλλες εκδοχές και διαφορετικές γλώσσες. Η χαλάρωση των μέτρων και η αύξηση των τεστ οδηγούν σε περισσότερα κρούσματα. Γι’ αυτό οι πλέον ασφαλείς δείκτες συνδέονται με τον αριθμό των διασωληνωμένων και των θανάτων.

Στην Ελλάδα είμαστε σε συναγερμό. Και προσπαθούμε να βρούμε πού έγινε το λάθος. Ας μην μπούμε σε κουβέντα για το αν ήταν λάθος το άνοιγμα του τουρισμού. Είναι αυτονόητο ότι δεν επρόκειτο για την επιδημιολογικά ορθή επιλογή. Επρόκειτο όμως για τη μοναδική, εκτός κι αν θέλαμε να φτιάξουμε μία τουριστική γέφυρα με τη Βόρεια Κορέα, που σίγουρα δεν θα γέμιζε πολλά δωμάτια. Το να λες, όμως, ότι δεν έπρεπε να ανοίξουμε τον τουρισμό, αντιστοιχεί με το επιχείρημα εγκατάλειψης του ευρώ με στροφή στη μαμά Ρωσία για ρούβλια. Κάτι αντίστοιχο ισχύει για τα μπαρ και την εστίαση. Μπορείς πάντα να τα κλείσεις, επιδοτώντας επιχειρήσεις και εργαζομένους, αλλά μετά πρέπει να στέλνεις και τα ΜΑΤ να διώχνουν τα πιτσιρίκια από τις πλατείες. Ναι, αυξήθηκε η πληρότητα στα πλοία. Αλλά αν αυτό ήταν όντως πρόβλημα, τότε θα έπρεπε να μειωθεί η πληρότητα στα αεροπλάνα. Και πάει λέγοντας.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι από τη στιγμή που η χώρα ανοίγει και επιστρέφει σε μία κανονικότητα που θυμίζει την παλιά, η αύξηση των κρουσμάτων θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και αναπόφευκτη. Οπως και μία ή και περισσότερες λάθος επιλογές. Στην Αυστραλία, τους ξέφυγε από τα ξενοδοχεία. Εδώ, αν ξεφύγει, θα είναι από κάπου αλλού. Γι’ αυτό και δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε ο Τσίπρας όταν δήλωσε ότι πήγε χαμένος ο κόπος μας. Δηλαδή τι προτείνει ο ίδιος; Τι θα έκανε και, κυρίως, τι δεν θα έκανε;

Αποτελεσματικός περιορισμός του ιού μπορεί να υπάρξει μόνο με μέτρα περιστολής των ατομικών ελευθεριών. Και αυτή είναι μία επιλογή που δεν μπορεί να σταθεί για καιρό σε δημοκρατίες δυτικού τύπου. Οταν αίρονται οι καθολικοί περιορισμοί, η ευθύνη εκ των πραγμάτων μεταβιβάζεται σε ατομικό επίπεδο. Αν θέλουμε να ανήκει όλη στο κράτος, τότε θα πρέπει να είμαστε και πρόθυμοι να υποστούμε τις συνέπειες. Το πολιτειακό περιβάλλον και οι νόρμες της κανονικής ζωής καθιστούν δυσχερή, ενδεχομένως και αφύσικη, την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ιού.

Το πιθανότερο είναι ότι βαδίζουμε, ως Δύση, προς ένα «σουηδικό» μοντέλο διαχείρισης της κρίσης, ελπίζοντας ότι οι ευπαθείς θα προσέχουν περισσότερο και το εμβόλιο δεν θα καθυστερήσει αρκετά. Ο Πρωθυπουργός επικαλέστηκε το φιλότιμο των Ελλήνων. Αυτό που δεν είπε, είναι ότι χρειάζεται το φιλότιμο τουλάχιστον του 70% των Ελλήνων. Και χρειάζεται στην πλέον καθαρή μορφή του. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News