Αμέσως μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, μία πολιτικός είχε δηλώσει ότι η οικονομία της Ελλάδας θα καταστραφεί. Ανέφερε ότι οι Αγώνες θα μπουν μέσα ένα εξωφρενικό ποσό. Είχα γράψει το ποσό στην εφημερίδα που δούλευα, συνοδευόμενο από την ανάλογη κριτική. Με πήρε τηλέφωνο για διευκρινίσεις. Είχαμε το ελεύθερο.

«Μα αφού το ξέρετε ότι ο αριθμός δεν ισχύει, γιατί το λέτε;».

«Εγώ το ξέρω, εσύ το ξέρεις, σαράντα χιλιάδες ψηφοφόροι μου στην Β’ Αθήνας το ξέρουνε;».

Το θυμήθηκα διαβάζοντας την ερώτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον Πιερρακάκη για το ban των 30 ημερών από το Facebook στον λογαριασμό της Ελενας Ακρίτα και για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση. Προφανώς και ο ίδιος ήξερε ότι το Facebook δεν είναι παρά ένα βήμα που παρέχεται από ιδιώτη, που με την εγγραφή του ο χρήστης αποδέχεται τους κανόνες του. Προφανώς ήξερε ότι το ban στο Facebook δεν εμποδίζει την Ακρίτα να ανεβάζει κείμενα της σε όποιο άλλο Μέσο. Σε αυτό το σημείο στην εξίσωση όμως μπαίνουν οι 47.000 ψηφοφόροι του Γιουκλίντ στη Β’ Αθήνας. Το ξέρανε; Δεν έχω ιδέα, με την ερώτηση όμως αυτή επιβεβαιώνεται η πλήρης ένταξη του Γιουκλίντ στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Πέραν όμως του πολιτικάντικου, η ερώτηση είναι τροφή για σκέψη. Το Facebook, κατά πρώτον, δεν είναι βήμα ελεύθερου λόγου. Είναι ένα αυστηρά λογοκριμένο Μέσον όπου τα γραπτά των χρηστών κρίνονται με ένα βιβλιαράκι που το 2019 είχε 40 σελίδες, που είναι οι ιεροί «κανόνες της κοινότητας» και το ερμηνεύουν 15.000 moderators ανά τον κόσμο. Για τους οποίους το ζητούμενο δεν είναι καμία ελευθερία του λόγου, αλλά η αύξηση των 2,3 δισ. χρηστών και η ανεύρεση λόγου και εικόνας που δεν θα προσβάλλει κανέναν. Και εάν αυτό σημαίνει ότι ενήλικοι θα λένε τη νηπιακή γλώσσα «νινί» και «μεμέ» και θα γράφουν μ@λ@κί@, για να μην τους πιάσει το σύστημα, αυτό είναι το μαγαζί και έτσι δουλεύει. Ακόμα και αν στους κανόνες γίνεται πιο συντηρητικό από την Αμερική της δεκαετίας του ’50, όταν οι έφηβοι για να δουν γυμνό γυναικείο στήθος αγόραζαν το National Geographic αν είχε αφιέρωμα στις φυλές του Αμαζονίου. Μια φωτογραφία με γυμνά μέμε είναι λόγος για ban. Φυσικά μπορείς να τα μαυρίσεις στις ρόγες και να τη γλιτώσεις, όπως έκαναν οι αδελφοί Σαμούχοι, των βιβλιοπωλείων, στο Playboy τη δεκαετία του ’60.

Επίσης το Facebook, χάρη στα fake news, όπως τα κρίνει, μπορεί να ασκεί πολιτική. Λευκή, δυτική και φιλελεύθερη, όπου κάποια γκρουπ πρέπει να στηριχθούν περισσότερο από άλλα. Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος είναι η αντίληψη ότι το Facebook αλλά και τα υπόλοιπα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι τα κύρια Μέσα επικοινωνίας ανάμεσα στους πολιτικούς και τους πολίτες. Τα ΜΚΔ θα μπορούν να φιμώσουν έναν αρχηγό κράτους περισσότερο αποτελεσματικά από κάθε ηλεκτρονικό jamming.

Τα ΜΚΔ έκαναν τον κόσμο να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος στις απόψεις του. Φτάνει βέβαια να είναι αποδεκτές από τους «κανόνες της κοινότητας». Τώρα το ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι το κράτος από τη στιγμή που οι κανόνες της κοινότητας του Facebook είναι αυστηρότεροι από τους νόμους, το ξέρετε, το ξέρω και κατά πάσα πιθανότητα ο Γιουκλίντ το ξέρει. Ελπίζω οι 47.000 ψηφοφόροι του στην Β’ Αθήνας να μην το ξέρουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News