Πρώτα να προλάβω τις παρεξηγήσεις. Το εγχείρημα και η διαδικασία του εμβολιασμού συνθέτουν συνθήκες πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Η αρτιότητα της υλοποίησης σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τα πάντα λειτουργούν τόσο σωστά, ώστε λες ότι οι παραισθήσεις περιλαμβάνονται στις παρενέργειες του εμβολίου. Ο ευγενικός νεαρός που επιβλέπει τον χώρο, σου λέει ότι υπάρχει ελεύθερο wifi και νομίζεις ότι παρακολουθείς σουηδική σκηνή με ελληνική μεταγλώττιση.

Oμως όταν βρίσκεσαι σε mega-Εμβολιαστικό Κέντρο αισθάνεσαι κάτι που σε παγώνει, κάτι δυστοπικό. Κάτι που βγήκε από ασπρόμαυρη ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Στον «Προμηθέα», στο Μαρούσι, όπου και εμβολιάστηκα, κύλησαν όλα με συνέπεια προς το πρόγραμμα. Το ραντεβού έλεγε ότι θα εμβολιαστώ στις 18:09. Στις 18:20 είχα τελειώσει. Μαζί με τη selfie. Oμως για να είμαι ειλικρινής, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι επάνω σε κυλιόμενο εργοστασιακό ιμάντα. Eνα ανοιχτό κουτάκι που οδηγείται να δεχθεί το καπάκι του. Προς Θεού, δεν το σημειώνω με επικριτική διάθεση. Για να λειτουργήσει κάτι αποτελεσματικά, πρέπει να έχει αυτοματισμούς και βιομηχανική οργάνωση. Αλλά επειδή πρόκειται για θέμα υγείας, συνάμα αισθάνεσαι ένα παγωμένο χέρι να σε οδηγεί.

Στήθηκα στην ουρά έξω από το Κέντρο. Για πέντε λεπτά. Eδειξα τα στοιχεία του ραντεβού από την οθόνη του κινητού και πέρασα και εγώ στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής. Κάθισα σε μία γωνιακή καρέκλα και έβλεπα γύρω μου, ως επί το πλείστον, συνομηλίκους μου. Σκέφτηκα ότι ο ένας θα βλέπει τον άλλον και θα τρέχει στο μυαλό του συγκρίσεις. Δείχνω, άραγε, μικρότερος; Eνας σεκιουριτάς μας ανακοίνωσε ότι μπορούμε να κατεβούμε, από τις κυλιόμενες σκάλες, στον υπόγειο χώρο. Εκεί μας παραλάμβαναν άλλοι. Οι μισοί πήγαν δεξιά, οι άλλοι μισοί αριστερά. Καθίσαμε πάλι σε μία σειρά από καρέκλες. Και κάθε λεπτό μας σήκωναν για να μετακινηθούμε όλο και πιο κοντά προς το επόμενο στάδιο. Oταν έφτασα να κάθομαι στην πρώτη καρέκλα της σειράς, ο επιβλέπων τον χώρο μου έκανε νόημα να περάσω στη γραμματεία και εν συνεχεία στη γιατρό. Συμπλήρωση εντύπου, μίνι συνέντευξη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αλλεργία που έχω στο τσίμπημα της μέδουσας. Και με έστειλε στο σημείο 21 για το εμβόλιο. Τρία λεπτά εκεί. Η κοπελιά με πέρασε στο tablet, μου έστειλε το μήνυμα για την επόμενη δόση και μου ζήτησε να μη φαίνεται το πρόσωπο της στη selfie.

Oλα έγιναν τόσο αυτόματα, τόσο ψυχρά και στεγανοποιημένα που αισθανόμουν ότι ήμουν σε ένα εργοστάσιο που παράγει εμβολιασμένους. Μπήκα ως πρώτη ύλη και βγήκα ως προϊόν. Δεν θα μπορούσε, φυσικά, να γίνει αλλιώς. Και ίσως αυτή η παγωνιά, με μία υποψία φόβου που αισθάνθηκα, να οφείλεται στο δικό μου μυαλό, στους δαίμονες που κουβαλάω ως ξενιστής και δεν ξορκίζονται, μήτε εμβολιάζονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News