«Εδώ δεν ήρθατε ως κατήγορος, αλλά ως απολογούμενος». Ηταν μια από τις top ατάκες του Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή, την οποία  μάλιστα εκστόμισε στραμμένος προς την πλευρά του Πρωθυπουργού, με υψωμένο το δάκτυλο, ύφος οργίλο, φρύδια σμιχτά, πάνω χείλος να τρέμει και με την όλη στάση του σώματος να παραπέμπει σε άνθρωπο που κατακλύζεται από πηγαία εσωτερική αγανάκτηση. Το κοίταζα έκπληκτος με το μέγεθος της υποκρισίας του.

Ξέρετε, αυτός που πριν δυο χρόνια πήρε ένα αμάξι και παρέσυρε δυο-τρεις πεζούς, ίσως να δικαιούται να οργίζεται με έναν υπάλληλο που δεν τον εξυπηρετεί στον γκισέ ή με κάποιον ασυνείδητο που σβήνει τα τσιγάρα του στην παραλία. Δεν δικαιούται όμως να μανιάζει με τον οδηγό που από παρατιμονιά του πήρε τον προφυλακτήρα. Αυτό δεν το γράφει κάποιος ποινικός κώδικας, αλλά το υπαγορεύει η ίδια η ζωή και ο εσώτερος εαυτός μας εφόσον λειτουργεί με στοιχειωδώς λογικά κριτήρια.

Ο αλκοολικός πατέρας που έχει κάνει μαντάρα την οικογένεια του εξ αιτίας του εξάρτησης του, δικαιούται ίσως να συμβουλεύσει τον γιό του ήρεμα και στωικά να μην βάλει ποτέ ποτό στο στόμα του διότι θα καταστραφεί. Αν όμως αστράψει εξοργισμένος δυο χαστούκια στον μικρό επειδή τον τσάκωσε μ’ ένα ουίσκι μπροστά του και τον αρχίσει στις ηθικολογίες λες και πρόκειται για προαιώνιο ιεροκήρυκα της ποτοαπαγόρευσης, τότε δικαίως θα εισπράξει και την περιφρόνηση και την αντίδραση του παιδιού.

Έτσι πάει. Ο καθένας μας σε τούτη τη ζωή έχει τις μαύρες τρύπες του. Όσο τριγυρίζουμε στο υπόλοιπο στερέωμα έχουμε την ηθική άνεση να παριστάνουμε και τους κριτές και τους κατηγόρους, όταν όμως πλησιάζουμε στο χείλος της δικής μας κατακόμβης καλό είναι να σωπαίνουμε. Καθ’ ότι εκεί μέσα έχουν μπαζωθεί τα δικά μας κρίματα, που δεν μας συμφέρει να βγουν ξανά στην φόρα και να μπουν σε σύγκριση με τα λάθη ή τις παραλείψεις των υπολοίπων. Σε κείνη την άκρη, αν δεν είμαστε απύθμενοι υποκριτές, κάνουμε είτε τον φιλοσοφημένο, είτε τον μετανιωμένο, είτε το κορόιδο. Πάντως όχι τον εισαγγελέα.

Ο Τσίπρας έχει το απόλυτο δικαίωμα να κάνει κριτική στην οικονομική ή στην υγειονομική ή στην κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης. Στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, να με συμπαθά, αλλά δεν το χει το δικαίωμα. Μπορεί ίσως να συμβουλεύσει, να νουθετήσει, να προτείνει, μπορεί να θυμηθεί, να κατανοήσει ή να αναρωτηθεί, αλλά να εξοργιστεί δεν μπορεί. Η καμπούρα του βαρύνεται υπερβολικά με κλάμα και οδύνη. Κουβαλά τόσο βάρος, που αν ήταν εντάξει σαν άνθρωπος δεν θα επέτρεπε ο ίδιος στον εαυτό του να παριστάνει τον ιεροαγαναχτισμένο. 

Και ναι, όταν ο αλκοολικός πατέρας εισπράξει από τον σφαλιαρισμένο γιο του τον αντίλογο «μιλάς εσύ που έχεις πιει όλες τις κάβες της Αττικής», θα του δώσει μεν την στρεψόδικη απάντηση «είσαι τυμβωρύχος» , αλλά θα πρόκειται για πολύ, μα πάρα πολύ γελοία απάντηση δίχως το παραμικρό ηθικό έρμα και δίχως ίχνος ενσυναίσθησης. Θα είναι η απάντηση ενός κυνικού υποκριτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News