Από τα μέσα του 2014 και μετά περίσσευαν τα κείμενα στήριξης προς τον ΣΥΡΙΖΑ με την υπογραφή εκπροσώπων της εγχώριας διανόησης. Και τότε είπαμε, εντάξει, είναι λογικό οι εραστές της Μούσας, που επισκέπτονται τον χώρο του φανταστικού, να άκουσαν πίσω από τα λόγια της Πλατείας τον καλπασμό προς μία ατίθαση ανατροπή. Οι άλλοι όμως;

Υπάρχουν καθηγητές, σοβαροί άνθρωποι της επιστήμης, εργάτες της Λογικής που ουσιαστικά συνυπέγραψαν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, έβαλαν τη φωνή τους στο «Go back κυρία Μέρκελ», άκουσαν το μνημόνιο να σκίζεται και νταούλια να παίζουν στις αγορές. Ενδεχομένως οι άνθρωποι να πλήρωναν και υψηλό ΕΝΦΙΑ, αλλά προς Θεού, αυτά τα μικρά δεν στέκονται όταν φυσάει ο άνεμος της ανατροπής. Υπήρχαν όμως και άλλα, μεγαλύτερα, που ελάχιστα απασχόλησαν αυτούς τους ανθρώπους του πνεύματος. Οι κρεμάλες στο Σύνταγμα. Η χωροταξική σύμπλευση με τους ναζί. Η ωμή βία που σκότωσε ανθρώπους στη Marfin. Ο διχαστικός λόγος.

Αυτή η αφίσα είναι από το 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το έθεσε απλά και ξεκάθαρα. Ίσως δε να ήταν η μόνη αλήθεια μέσα σε ένα σακούλι γεμάτο ψεύτικες υποσχέσεις. «Ή εμείς ή αυτοί».

Όποιος εξέφραζε την ενόχληση του για όλα αυτά είχε ένα πρόσωπο διάστικτο από τους μύκητες της σήψης, βρώμικα χέρια από τις αμαρτίες του παλιού, εκμαυλισμένη συνείδηση και εξαγορασμένες προθέσεις. Το ρεύμα και ο συρμός των καιρών δεν αναγνώριζαν καν το δικαίωμα ένστασης υπέρ του αυτονόητου. Ελεγες ότι η χώρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια αν είναι βαθιά διχασμένη, ότι αυτή η λογική δεν συνάδει με τα κεκτημένα της. Σου απαντούσαν άναρθρα. Με συνθήματα ή συναισθήματα. Με σύμβολα και εικόνες. Όχι με επιχειρήματα.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν, φυσικά, ιδεολογική. Για αυτό και η συγκυβέρνηση με την ψεκασμένη ακροδεξιά. Ήταν η νίκη του «ή εμείς ή αυτοί». Ακόμα καλύτερα: ήταν μία νίκη του «όχι αυτοί». Θα πείτε ότι η χρεοκοπία της χώρας ήταν αρκετή ως γεγονός για να οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Ενδεχομένως, αλλά όχι με αυτούς τους όρους και τα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή. Στο δημοψήφισμα φτάσαμε να συνομιλούμε με όρους Εμφυλίου. Οι γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι δεν άκουσαν κάτι ανησυχητικό. Κάποιοι ακούν τώρα. Και ανησυχούν για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται το ρεύμα κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που δεν διαβάσαμε ακόμα είναι ότι οι συριζαίοι πρέπει να χαρακτηριστούν προστατευόμενο είδος. Κάτι σαν τις φώκιες στην Αλόννησο.

Υπάρχει «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» στην κοινωνία; Ασφαλώς και υπάρχει. Θα ήταν παράλογο να μην υπάρχει. Οι προεκλογικές προσδοκίες διαψεύστηκαν από χειρισμούς που υπονόμευσαν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, έφεραν ένα σκληρό μνημόνιο, υφεσιακούς περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και υποθήκη της δημόσιας περιουσίας. Η διαχειριστική ανεπάρκεια σε κρίσιμα θέματα, η διατήρηση του πελατειακού κράτους, οι παρεμβάσεις στους Θεσμούς και στη Δικαιοσύνη έχουν επίσης ενοχλήσει μεγάλη μερίδα πολιτών. Το «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την εύλογη δυσφορία της κοινωνίας προς μία κυβέρνηση που εξάντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο. Συνέβη και με τον Σαμαρά, γιατί, δηλαδή, να μην συμβεί και με τον Τσίπρα;

Όμως για σταθείτε ένα λεπτό. Το «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο αφορά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Δεν αφορά τους πολίτες, δεν είναι αντίστοιχο του «ή εμείς ή αυτοί». Τότε, αν δεν ήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, έπαιρνες τη σφραγίδα του δωσίλογου, το κεφάλι σου εκτίθετο για να δεχθεί σάπιες ντομάτες. Τώρα, με συγχωρείτε, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο. Τώρα, αν δηλώνεις ότι υποστηρίζεις ΣΥΡΙΖΑ, το πολύ να σου πουν ότι είσαι βολεμένος.

Αν κάποιος ανοίγει μέτωπα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό είναι αναμενόμενο όσο και αν δείχνει ξεπερασμένο. Ενδεχομένως και κενό περιεχομένου. Δηλαδή τι προοδευτικό έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα καλεί σε συστράτευση δυνάμεων; Αν εξαιρέσουμε τις παρεμβάσεις στα κοινωνικά δικαιώματα (σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων, νομικός προσδιορισμός ταυτότητας φύλου), η πολιτεία της κυβέρνησης ταυτίζεται με τη βαθιά συντήρηση. Πού ακριβώς σημειώθηκε πρόοδος; Στον εναγκαλισμό του Κράτους με την Εκκλησία; Στις εργασικές σχέσεις; Στην μεταχείριση των προσφύγων; Στις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και στις ανεξάρτητες Αρχές; Ή μήπως στην προσπάθεια για έλεγχο της ενημέρωσης; Η δε επίλυση του Μακεδονικού υπαγορεύτηκε από εταίρους και συμμάχους.

Πριν από τις εκλογές θα πουν ότι ο Μητσοτάκης θα ξανανοίξει τα ξερονήσια. Και αν μη τι άλλο, ένα μεγάλο κομμάτι συμπολιτών μας ψηφίζει ακυρωτικά, με βάση την αντίθεση και όχι τη σύνθεση. Πάντα αυτό συνέβαινε, θα το δούμε και τώρα. Και εντάξει, ας αφήσουμε τον Πολάκη να κολυμπάει στους αφρούς του. Ο Νίκος Ξυδάκης είναι και σοβαρός άνθρωπος και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Το σχόλιο του δεν ενοχλεί κανέναν από τους ισορροπιστές των ίσων αποστάσεων;
«Οι αντίπαλοι της προοδευτικής αναγέννησης της Ελλάδας, οι πρωθιερείς της διαπλοκής και της χρεοκοπίας, λυσσομανούν για την εκδικητική τους Παλινόρθωση. Αρκετοί απ’ αυτούς δεν είναι καν απόγονοι του Δηλιγιάννη και του Γούναρη. Δεν είναι καν εχθροί του εκσυγχρονισμού. Δεν είναι καν πολιτικοί αντίπαλοι. Είναι δηλωμένοι εχθροί της δημοκρατίας. Είναι διορισμένα τσιράκια του δικτάτορα Παπαδόπουλου, φανεροί εραστές της απολυταρχίας, συνοδοιπόροι εθνικοσοσιαλιστών. Τέτοια αντηχούν στον εχθροπαθή λόγο κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Μα στους εχθρούς της κοινωνικής πλειοψηφίας, στους μασκαρεμένους λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας, αξίζει μόνο η καταφρόνια».

Στην πραγματικότητα όλη αυτή η κουβέντα περί «αντιΣΥΡΙΖΑ» εξυπηρετεί μια χαρά τον πολιτικό σχεδιασμό της κυβέρνησης. Από τη μία δαιμονοποιείται η κριτική, από την άλλη σκάβονται χαρακώματα για μία μάχη που θα χαθεί στο δοκιμασμένο πεδίο του αντιδεξιού συνδρόμου.

Σε ένα άρθρο που συζητήθηκε πολύ τις τελευταίες ημέρες, η καλή συνάδελφος Αγγελική Σπανού (που δέχθηκε επιθέσεις άδικες, καθώς αγνοούν το ήθος, την εντιμότητα και τη διαδρομή της) διαπιστώνει ότι οι «αντιΣΥΡΙΖΑ φίλοι της» δεν ενοχλούνται από τον Άδωνι και τον Βορίδη. Aυτό δεν λέγεται συχνά; Ο Ανδρέας Πετρουλάκης σχολίασε στο facebook: «Πάντως αν εξαιρέσεις Τσίπρα, Τζανακόπουλο, Παππά, Σπίρτζη, Πολάκη, Καμμένο, Κουίκ, Κατσίκη, Φωτίου, Κατρούγκαλο, Σκρέτσο, Κοντονή, Παπαγγελόπουλο, Ρήγα, Βέττα, Δούρου, Χριστοδουλοπούλου, Καρανίκα, Καρακώστα, Αυλωνίτου, Σκουρλέτη, Τόσκα, Κοτζιά, Φλαμπουράρη, Γεροβασίλη, Καρτερό,Τριανταφυλλίδη, Καβαδία, Γαβρόγλου και μερικούς ακόμα, κι εγώ απορώ που κάποιοι φίλοι μου είναι αντιΣΥΡΙΖΑ. Μυστήριο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News