Πόσες φορές γράφτηκε στα πρωτοσέλιδα μερίδας του Τύπου, την περίοδο από το 2016 ως το 2019, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα παρέμενε αρχηγός της ΝΔ έως τις  εθνικές εκλογές διότι θα επενέβαιναν δύο πρώην Πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, για να αντικατασταθεί; Αμέτρητες.

Το σενάριο αυτό, την περίοδο της πολιτικής κυριαρχίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, στηριζόταν σε ισχυρισμούς ότι ο Μητσοτάκης δεν διέθετε ηγετικά χαρακτηριστικά και ότι ως εκ τούτου ήταν «ήδη αποφασισμένο» ότι το κόμμα του θα άλλαζε αρχηγό πριν από τις εκλογές -κι ενώ η ΝΔ, υπό την ηγεσία του, βρισκόταν σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Παρότι το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις, επανήλθε αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 σε μια ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή που έλεγε ότι Καραμανλής και Σαμαράς υπονομεύουν τον Μητσοτάκη, ενώ και πάλι η ΝΔ βρισκόταν και βρίσκεται σταθερά και καθαρά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Παρένθεση: Το γεγονός ότι κάποιος υποτιμήθηκε στην αρχή και δικαιώθηκε στη συνέχεια, δεν του εξασφαλίζει βεβαίως ότι θα παραμείνει πολιτικά κυρίαρχος. Στην πολιτική τέτοιου είδους σκέψεις, για όσους τις κάνουν, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Οι δύο τελευταίες εκδηλώσεις του φαινομένου που συζητάμε, το οποίο διαρκεί πλέον σχεδόν επτά χρόνια, ήταν τα πρωτοσέλιδα που ακολούθησαν την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ στις 8 Μαΐου και την ομιλία του Κώστα Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής την 1η Ιουνίου.

Τα πρωτοσέλιδα αυτά ήταν και πάλι καρμπόν, σαν να χρησιμοποιήθηκε η ίδια τυπογραφία. Καρμπόν ήταν και όσα λένε, ατύπως κάθε φορά, τα στελέχη από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου. Δηλαδή περίπου… τίποτε. Το πολύ να ακούσει κανείς χλιαρές βολές προς τον ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική ότι «ο καθένας πολιτεύεται όπως μπορεί για να κάνει αντιπολίτευση».

Μπορεί άραγε να γνωρίζει κάποιος με απόλυτη βεβαιότητα αν ο Κώστας Καραμανλής ή ο Αντώνης Σαμαράς θέλουν να ανατρέψουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη; «Κατοικεί» κάποιος από εμάς στο μυαλό τους εκτός από τους ίδιους; Όχι. Και ανεξάρτητα αν το θέλουν ή όχι (που είναι και το πιθανότερο) υπάρχουν τρία δεδομένα:

Πρώτον, δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα.

Δεύτερον, με εξαίρεση τα πρωτοσέλιδα -που είναι καρμπόν επί σχεδόν επτά χρόνια- δεν υπάρχουν άλλες ενδείξεις.

Τρίτον, δεν υπάρχει προηγούμενο πρώην Πρωθυπουργός να επιχειρήσει να ανατρέψει εν ενεργεία Πρωθυπουργό και Πρόεδρο του κόμματός του ο οποίος, εκτός των άλλων, διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και προηγείται με άνεση στις δημοσκοπήσεις.

Για να το ελαφρύνουμε, μια αναφορά στο 1993 έχει ένα ενδιαφέρον, εφόσον το σενάριο «ο Σαμαράς να ρίξει ξανά έναν Μητσοτάκη» συζητείται σε επίπεδο ανεκδοτολογικό, αυτό των χιουμοριστικών πειραγμάτων μεταξύ των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Παρότι δεν υπάρχει καμία αναλογία, ούτε σε ό,τι αφορά τις περιστάσεις, ούτε ακόμη περισσότερο σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα -οι παλαιότεροι θυμούνται την ακραία πόλωση ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη- ακόμη και τα δεδομένα είναι εντελώς ανόμοια. Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ διέθετε οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενώ στις δημοσκοπήσεις ήταν πίσω ήδη από τον Ιανουάριο του 1992.

Τριάντα χρόνια μετά, τα πρωτοσέλιδα που φαντασιώνονται σήμερα το τέλος της εποχής Μητσοτάκη, ασφαλώς, κάποια στιγμή, θα δικαιωθούν. Όχι μόνο διότι «μακροχρονίως θα είμαστε όλοι νεκροί», όπως έλεγε ο Κέινς, αλλά διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάψει κάποια στιγμή να είναι Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της ΝΔ. Και ενδεχομένως, ορισμένοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τότε ότι το είχαν προβλέψει και ότι όσα έγραφαν επί χρόνια και χρόνια ήταν τελικά έγκυρα και σωστά.

Αντιστοίχως, έγκυρη και σωστή θα μπορούσε να θεωρηθεί και η εκτίμηση ενός αθλητικογράφου ο οποίος προβλέπει ότι ο προπονητής μιας ποδοσφαιρικής ομάδας «δεν θα κάνει παρέλαση», δηλαδή ότι θα τον απολύσουν οι διοικούντες πριν από την 28η Οκτωβρίου.  Αρκεί ο αθλητικογράφος να διαθέτει την προνοητικότητα να μην διευκρινίζει στην παρέλαση ποιας χρονιάς αναφέρεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News