Το «Adolesence» είναι εξαιρετικό. Είναι από τις σειρές που αποδεικνύουν ότι οι πλατφόρμες έχουν και κάτι καλό να δώσουν πέρα από ένα μενού μέτριων επιλογών, στη λογική μιας fast food οπτικοακουστικής παραγωγής που είναι κατασκευασμένη ώστε να την ξεχνάς μέχρι την επόμενη εβδομάδα.

Oχι ότι δεν θα ξεχάσουμε και το «Adolesence». Απλώς το γκελ που έκανε θα του επιτρέψει να μείνει στο προσκήνιο για λίγο περισσότερο. Του αξίζει, θα επαναλάβω. Και πρωτότυπη σκηνοθεσία έχει, και υπέροχες ερμηνείες, και σενάριο που αντλεί την πλοκή του από τη σύγχρονη πραγματικότητα και τα σκοτάδια της. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι δεν υπάρχει τοξική αρρενωπότητα σήμερα στην οποία ένα έφηβο αγόρι εκτίθεται μέσω του διαδικτύου και των προτύπων που συναντά εκεί. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η έκθεση όντως μπορεί να αποβεί καταστροφική για την εύθραυστη προσωπικότητα του.

Η σειρά δίνει τροφή για προβληματισμό πάνω στη σύγχρονη εφηβεία και ως τέτοια καλώς προκαλεί συζήτηση και σχολιασμό. Είναι και καλογυρισμένη, ασφαλώς. Αλλιώς δεν θα την έβλεπαν 24 εκατομμύρια θεατές μόλις τις τέσσερις πρώτες ημέρες από το ανέβασμά της, τοποθετώντας την στη θέση της πιο δημοφιλούς επιλογής του Netflix. Αν δεν είναι καλό ένα θέαμα, θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων, όσο αξιόλογο και αν είναι το θέμα του.

Βλέποντας, ωστόσο, το τεράστιο κύμα σχολίων και απόψεων γύρω από τη σειρά, κάπου λες «φτάνει». Αυτό θες να φωνάξεις προς όλους εκείνους που τείνουν να τη θέσουν ως οδηγό συμπερασμάτων και διαπιστώσεων για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, έχουμε φτάσει πια να διαβάζουμε και να ακούμε τα πάντα, και το κακό είναι ότι πολλά από αυτά που ακούμε με αφορμή τη σειρά παρουσιάζονται με απόλυτο τρόπο.

Πραγματικά, εδώ ξεδιπλώνεται ένα χαοτικό γαϊτανάκι απόψεων: Είναι όλα τα έφηβα έρμαια του διαδικτύου; Είναι, θα σου πει ο ένας. Είναι τα αγόρια δέσμια προτύπων επιδραστικών ατόμων όπως ο Aντριου Τέιτ, που κάνουν κήρυγμα για το πώς πρέπει να είναι ο άνδρας και πώς πρέπει να βλέπει τη γυναίκα; Είναι, θα σου πει ο άλλος. Είναι τα σχολεία ένα περιβάλλον που, αντί να βοηθάει στην αποσυμφόρηση του έφηβου πληθυσμού, εντείνει τα προβλήματα του; Βεβαίως και είναι, θα απαντήσουν όλοι παίρνοντας ως μέτρο το σχολείο του δεκατριάχρονου, που παρουσιάζεται ως ένα ανερμάτιστο και ανεξέλεγκτο περιβάλλον.

Η καταστροφολογία έρχεται με τη σειρά της να βάλει το δυστοπικό φίλτρο της στη σύγχρονη εφηβεία, παρουσιάζοντάς την ως εκ προοιμίου προβληματική και χαμένη από χέρι. Κοίτα, σου λέει, συνέβη στον Τζέιμς, ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα σε μια αγαπημένη, καθ’ όλα κανονική οικογένεια. Αυτομάτως σκέφτεσαι ότι μπορεί να συμβεί και σε σένα και κοιτάς με τρόμο τα μικρά σου αγόρια που κοιμούνται αγκαλιά με αρκουδάκια.

Ή, αντίστοιχα, κοιτάς τις μικρές σου κόρες και βλέπεις πάνω τους ένα θύμα κάποιου αποπροσανατολισμένου, μεταλλαγμένου σε δολοφόνο από κούνια, μικρού αγοριού, που χάθηκε μέσα στα μονοπάτια σκοτεινών ιστοτόπων. Και που οι γονείς του φάνηκαν εντελώς ανίκανοι να καταλάβουν τι του συμβαίνει, γιατί δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν ούτε το κρυφό νόημα ενός εικονιδίου που χρησιμοποιείται σαν σύμβολο σχολιασμού κάτω από αναρτήσεις.

Απέναντι στην απολυτότητα της καταστροφής, έχουν έρθει άλλοι τόσοι να υπερασπιστούν τη σύγχρονη εφηβεία και τους κηδεμόνες της, θεωρώντας ότι είναι άστοχο να μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. «Η σειρά στοχοποιεί τα αγόρια και την αρρενωπότητα», σου λέει ολόκληρη αρθρογράφος στον Guardian. «Υπερβάλλετε, κύριοι, δεν είμαστε όλοι οι γονείς έτσι. Κάποιοι ξέρουμε το κρυφό νόημα του εικονιδίου της μελιτζάνας και μπορούμε να προστατεύσουμε τα αγόρια μας από τον διαβολικό Aντριου Τέιτ» έρχονται να προσθέσουν έξαλλοι γονείς.

Θα δείτε ότι στο τέλος θα τσακωθούμε για το «Adolesence». Αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει τον διάλογο και έχουμε εξαντληθεί και εμείς από αυτόν, γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι είναι απλώς μια σειρά. Η οποία ναι μεν αντλεί την πλοκή της από την πραγματικότητα, και πολύ εύστοχα μάλιστα, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα. Σε αυτόν τον κόσμο, όμως, της ασυνάρτητης ανακύκλωσης της πληροφορίας, δημιουργούνται ψευδαισθήσεις. Και κάτι που κάνει γκελ αρχίζει να σχολιάζεται τόσο πολύ και με τέτοιο τρόπο, που ξαφνικά βγαίνει από τα όρια της μυθοπλασίας, όπου ανήκει, και αποκτά διαστάσεις δυσανάλογες, εξωπραγματικές, τέτοιες που του δίνει ο παραμορφωτικός προβολέας μιας εξεζητημένης προσοχής.

Μια σειρά είναι, άνθρωποι. Ας χαλαρώσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News