Εμοιαζε να έχω μπλοκάρει την πρόσβαση στον λογαριασμό ενός εταιρικού λογαριασμού της Εθνικής. Τηλέφωνο. Το σύστημα απαντάει. Λέει κάτι στα γιαμαμότο που ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω και καταλήγει στο καθησυχαστικό «…μπορείτε να επικοινωνήσετε με έναν εκπρόσωπό μας». Με μεγάλη χαρά. Εάν βέβαια δεν με έχει πάρει ο ύπνος περιμένοντας ένα τέταρτο ακούγοντας την ίδια μουσική.  Οι εκπρόσωποι όμως κόποις κτώνται και στο τηλέφωνο ακούγεται μια γυναικεία φωνή. Στον αυστηρό τόνο που στέλνει το μήνυμα ότι εδώ δεν είμαστε για να διασκεδάσουμε.

– Μάλιστα.

– Μπλόκαρε ο λογαριασμός.

– Οχι, δεν μπλόκαρε. Εσείς τον μπλοκάρατε.

Δέχομαι ότι έχει τα δίκια της. Και δεν έχω πρόβλημα να το ομολογήσω.

–Εχετε δίκιο. Εγώ τον μπλόκαρα. Επειδή όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι, εάν πέσω γονατιστός και ζητήσω συγγνώμη που τον μπλόκαρα, μπορούμε να συνεχίσουμε;

Το Πανούτσειο χιούμορ που γενιές το εκτίμησαν εδώ δεν έχει πέραση. Ο τόνος δεν αλλάζει και οι ερωτήσεις είναι μονολεκτικές.

– Ονομα.

– Πανούτσος.

– Επίθετο.

– Αντώνιος.

Είμαι σκληρό καρύδι. Αν μου ζητήσει να κάνω πλήρη παρουσίαση, θα συνεχίσω «Ναύτης Λιμενικού Σώματος 28326». Ομως δεν χρειάζεται.

– ΑΦΜ

– 0219…

– Αριθμός ταυτότητας;

– Χ017…

Η συνομιλία έχει γίνει αγώνας Βlitz. Είμαι έτοιμος να απαντήσω σε κάθε ερώτηση. Δεν χρειάζεται καν αυτό. Είμαι έτοιμος να πω «Διάκου, Γκουγκεσασβίλι, Bure’e» αν με ρωτήσει κατά σειρά γένος μητρός, τερματοφύλακας του Πανσερραϊκού ή το τρίτο κομμάτι στο «Stand Up» των Jethro Tull. Χτυπάει όμως εκεί που ξέρει ότι θα με γονατίσει.

– Εταιρικό ΑΦΜ.

– Εταιρικό ΑΦΜ;

Εχει καταλάβει ότι δεν το ξέρω και θέλω να κερδίσω χρόνο.

– Ναι, εταιρικό ΑΦΜ.

Δεν έχω ιδέα. Σκέφτομαι να πω εννέα αριθμούς στην τύχη και πού ξέρεις… Ούτε καν το επιχειρώ. Ομολογώ την ήττα μου.

– Δυστυχώς δεν τον ξέρω. Ξέρω όμως το όνομα της εταιρείας.

Μπορώ να υποθέσω ότι ένα πρόσωπο που έχει τα στοιχεία του και είναι εταίρος μιας εταιρείας που γνωρίζει το όνομά της, κάποια σχέση θα έχει. Επίσης ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο τραπεζικός υπάλληλος θα έλεγε «μόλις το βρείτε, πάρτε ένα τηλέφωνο στο…» ή, αν δεν μπορούσε να δώσει το τηλέφωνο, θα έλεγε «να σας πάρω σε δέκα λεπτά να μου το πείτε». Αυτά όμως γίνονταν άλλες εποχές.

– Οχι, κύριε, το όνομα δεν φτάνει. Μας χρειάζεται το εταιρικό ΑΦΜ.

Καταλαβαίνω πόσο αυτό το τατουάζ είναι απαραίτητο στην Εθνική. Τα στελέχη θα το χτυπάνε τατουάζ. Η χορωδία της τράπεζας θα το τραγουδήσει στην Eurovision. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν το ξέρω.

– Δεν το ξέρω.

– Τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Καταλαβαίνω ότι θα χρειαστεί να ψάξω να βρω το εταιρικό ΑΦΜ και να περάσω την ίδια διαδικασία για άλλη μισή ώρα. Μια σχέση που ατσαλώθηκε στον χρόνο φτάνει στο τέλος της. Δεν είμαστε παρά πλοία που διασταυρώνονται στη νύχτα.

– Μπορείτε να μου πείτε το όνομά σας;

– Στις υπηρεσίες ασφαλείας δεν λέμε ονόματα.

Πάμπα, πάμπα, πάμπα. Μπάμπα μπάμπα. Παπαπαπάμ. Aκούγεται η μουσική από τις «Επικίνδυνες Αποστολές». This tape will self-destruct in 5 seconds… Kαι η ταινία του μαγνητοφώνου παίρνει φωτιά. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξέρω τον εταιρικό αριθμό και ύστερα από μισή ώρα στο περίμενε κάποιος άλλος θα ρωτήσει «Εδρα και διεύθυνση της εταιρείας και τα επίθετα του Φίλανδρου και του Κορώνη».

Οι στιγμές που αναπολείς τις στιγμές που στην αρχή του μήνα καθόσουν στην ουρά της Εθνικής με τους συνταξιούχους που ήθελαν να περάσουν στο βιβλιάριο τους τόκους. Και οι υπεύθυνοι όχι μόνο είχαν όνομα και επίθετο αλλά και χωριό που σου έλεγαν ότι θα πάνε και θα κάνουν Πάσχα. Και δεν είμαι τεχνοφοβικός. Εχω κομπιούτερ από τη δεκαετία του ’80. Λογαριασμό στη Forthnet από την εποχή που τα γραφεία της ήταν ένα διαμέρισμα στην Καρνεάδου. Το μόνο που με ανησυχεί, η αλλοίωση των τραπεζών σε Δημόσιο του 21ου αιώνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News