Ηταν αναμενόμενο και μέχρις ενός σημείου αναγκαίο: το δυστύχημα της προηγούμενης εβδομάδας έγινε αφορμή για να γεμίσουν σελίδες εφημερίδων και ιστοτόπων, προγράμματα καναλιών και ραδιοφώνων, με αποκαλύψεις και στοιχεία για το χάλι των σιδηροδρόμων, τη σαπίλα σε όλα τα επίπεδα του ΟΣΕ και τα παρακλάδια του σε βάθος δεκαετιών και τις ευθύνες, τις αμέλειες για όλα αυτά και πόσο μας κόστισαν. Σε χρήμα και σε ανθρώπινες ζωές.

Κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο κορεσμού, εκείνο το στάδιο της ειδησεογραφικής διαδικασίας, όπου κάποιοι θα αρχίσουν να βαριούνται να μιλούν και να γράφουν και κάποιοι άλλοι θα βαριούνται να διαβάσουν και να ακούσουν. Όμως το θέμα αυτήν τη φορά είναι κάπως διαφορετικό. Είναι πολύ σοβαρότερο και όλοι πλέον ξέρουν ή διαπιστώνουν πολλά. Έχουν σκοτωθεί άνθρωποι και κάποιοι φταίνε γι’ αυτό.

Αν δει κάποιος μία κοινή συνισταμένη όλων αυτών των χρήσιμων ρεπορτάζ και κειμένων των ημερών, θα βρεθεί μπροστά σε μία ξεκάθαρη αλήθεια. Την ήξεραν όλοι και πρωτίστως οι αρμόδιοι, αλλά σφύριξαν αδιάφορα. Το πρόβλημα στον ΟΣΕ είναι βαθύ, στην όξυνσή του συνέβαλαν όλοι και το κόστος το πλήρωσε όλη η χώρα και το πληρώνει ακόμη. Τα χρέη του οργανισμού πρέπει να είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους που έριξαν τη Ελλάδα στα βράχια και στα μνημόνια – με ευθύνες συγκεκριμένες, προφανώς.

Κατόπιν όλων αυτών και αφού κάποιοι κατόρθωσαν να φέρουν δύο τρένα σε μετωπική σύγκρουση και να σκοτωθούν αδίκως 57 άνθρωποι, όλη η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το δικό της «τρενάκι του τρόμου».

Αν κοιτάξει κανείς το χάρτη του σιδηροδρομικού δικτύου της Ελλάδας θα κατανοήσει τις δυσαναλογίες. Μιλάμε για μία (1) γραμμή, που με τα χίλια ζόρια έγινε διπλή τα τελευταία χρόνια και διατρέχει κατά βάση την ανατολική και βόρεια Ελλάδα, ουσιαστικά κατά μήκος των βασικών (και ακριβών και σύγχρονων) οδικών αξόνων.

Σε αυτή τη γραμμή, με τις 12-13 διασταυρώσεις όλες κι όλες, ανεβοκατεβαίνουν κάθε μέρα λίγα, πολύ λίγα τρένα, με λίγους επιβάτες και κάποια ακόμη με εμπορεύματα.

Για αυτό το «πράγμα», αυτή τη σιδηροδρομική γελοιότητα, γίνεται όλη η φασαρία. Αν θα μπει και αν θα λειτουργήσει ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης της κυκλοφορίας (ποιας κυκλοφορίας δηλαδή;), αν θα δοθούν κι άλλα εκατομμύρια και αν θα συνεχίζουν να οργιάζουν εκεί μέσα και στα πέριξ όλοι οι ενδιαφερόμενοι και εμπλεκόμενοι.

Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η κυβέρνηση βρίσκεται σήμερα σε ένα σημείο καμπής και έχει ήδη δημιουργήσει υπερβολικές προσδοκίες για την εξυγίανση (sic) του σιδηρόδρομου. Είναι πάντως απλό: Αν δεν λάβει τολμηρές αποφάσεις, θα έλθει η ώρα που ετούτη η κυβέρνηση όχι απλώς θα σηκώσει το βάρος όλων των προηγούμενων, αλλά θα θεωρηθεί και η κύρια υπεύθυνη επειδή δεν έπραξε τα δέοντα.

Ποιες μπορεί να είναι οι τολμηρές αποφάσεις; Πολλές. Από το ακραίο να κλείσει ο ΟΣΕ και να καταργηθεί το τρένο (δεν είναι λίγοι οι συγκοινωνιολόγοι που επιμένουν: έτσι όπως είναι διαρθρωμένο το δίκτυο μεταφορών της χώρας, το τρένο είναι περιττό), έως το να ξηλώσει με συνοπτικές διαδικασίες τους πάντες, να ξεριζώσει τον συνδικαλισμό, να, να, να…

Πόσο πιθανή είναι η επίδειξη τόλμης εν όψει εκλογών; Αυτό πρέπει να το απαντήσουν άλλοι, αν και δεν θέλει και πολλή σκέψη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News