Η πολιτική καμιά φορά λειτουργεί αντίθετα προς τη ζωή: ενώ όλοι, παραμονές μιας νέας δεκαετίας (η οποία γνωρίζουμε ότι ημερολογιακά ξεκινάει το 2021, αλλά αυτό είναι άνευ σημασίας) κάνουμε όνειρα για τα επόμενα δέκα χρόνια, ζητώντας από τον Θεό ή την τύχη να μας ευνοήσει να τα δούμε να πραγματοποιούνται, στην εγχώρια και διεθνή πολιτική, τείνουμε να ομφαλοσκοπούμε περί των συμβάντων και ατυχιών στα χρόνια που πέρασαν. Αλίμονο, είναι σαφώς πιο εύκολο να εντοπίσεις τα λάθη που συντελέστηκαν σε σχέση με το να προειδοποιήσεις για αυτά που θα έρθουν, πόσο μάλλον να προτείνεις ή να επικροτήσεις μια κατεύθυνση, παίρνοντας το ρίσκο της διάψευσης.

Ας προσπαθήσουμε όμως να βρεθούμε στη μέση των πραγμάτων: ας ονειρευτούμε τι θέλουμε από τη νέα δεκαετία στηριζόμενοι στο τι στερηθήκαμε τα τελευταία χρόνια.

Να ξεκινήσω από τα δικά μου: αν μια έννοια πρέπει να μπει στο συνταγματικό μας λεξιλόγιο, σε εκείνο το σημαντικό του κομμάτι που άπτεται της πολιτικής, είναι η λογοδοσία. Πρέπει να κινηθούμε άμεσα προς την κατεύθυνση ενός πιο πλούσιου «πολιτικού συντάγματος», στο οποίο η ανάληψη της εξουσίας θα σημαίνει συγκεκριμένα πλαίσια δράσης και λογοδοσίας απέναντι σε fora όπως το Κοινοβούλιο ή το εκλογικό σώμα. Δεν είναι καθόλου θεωρητική σκέψη αυτή, αν αναλογιστούμε πώς έχει χρησιμοποιηθεί ο όρος «πολιτική ευθύνη» στο παρελθόν: μια χώρα όπου η λογοδοσία διαχέεται μεταξύ ενός δαιδαλώδους κρατικού μηχανισμού και μιας ανύποπτης πολιτικής ηγεσίας, θα δυσκολευτεί να φτάσει αλώβητη στο 2030, πόσο μάλλον να ανταποκριθεί σε όλες τις μεγάλες προκλήσεις.

Ενα δεύτερο, αλλά συναφές ζήτημα πηγάζει από την έμφυτη τάση κάθε ανθρώπου να είναι αρεστός στον κοινωνικό του περίγυρο. Αναμφίβολα, το πολιτικό προσωπικό μοιράζεται αυτό το συναίσθημα και για έναν επιπλέον λόγο: αυτόν του άγχους επανεκλογής. Πιστεύω πως βαδίζουμε πολύ πιο σοφοί στη νέα δεκαετία σε αυτό το επίπεδο, κι αυτό είναι ένα δίδαγμα της κρίσης. Πολλές φορές το κοινωνικό καλό απαιτεί δύσκολες και φαινομενικά δυσάρεστες αποφάσεις, οι οποίες απαιτούν ένα διάστημα ωρίμανσης για να αποδώσουν στην κοινωνία. Με αυτή την έννοια, δεν χρειαζόμαστε περισσότερο αντιδημοφιλείς αλλά περισσότερο υπομονετικούς πολιτικούς, οι οποίοι θα έχουν την αντοχή να περιμένουν μέχρι την εμπέδωση από την κοινωνία ενός θετικού μέτρου. Πάντως, σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως χρειαζόμαστε προκλητικά αντιδημοφιλείς δηλώσεις, που καθιστούν όσους τις εκστομίζουν θέμα συζήτησης, αλλά αυξάνουν το χάσμα μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας.

Τέλος, στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, καθώς πλέουμε μεταξύ γεωπολιτικής συγκυρίας και οικονομικού κύκλου, νομίζω πως πρέπει να πιστέψουμε ότι η νέα δεκαετία θα επιβραβεύσει τις αρετές της συνέπειας που διέπουν την εξωτερική μας πολιτική. Σταθερές συμμαχίες, διεθνείς και περιφερειακές, σε συνδυασμό με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών, μπορούν να φέρουν όχι μόνο την οικονομική μεγέθυνση αλλά και την ισχυροποίηση της χώρας στη διεθνή σκακιέρα. Με μια προϋπόθεση: την υιοθέτηση μιας στοχοθετημένης δημογραφικής πολιτικής γιατί απαραίτητη για την οικονομική ανάπτυξη και την εθνική επιβίωση είναι πάντα η αύξηση του εργατικού δυναμικού, μέσω της αντίστοιχης αύξησης του πληθυσμού.

Ας είναι αυτή μια καλή χρονιά, εναρκτήρια μιας υπέροχης δεκαετίας!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News