Παρακολουθώντας κάποιος τη φαρσοκωμωδία του ΣΥΡΙΖΑ και παρατηρώντας κάποιες λεπτομέρειες του πρόσφατου παρελθόντος, μοιραία οδηγείται σε μια απορία, τουλάχιστον ως προς την ιλιγγιώδη ταχύτητα της κατάρρευσης.

Οσο ο Κασσελάκης μένει μόνος ή, έστω, με τους λίγους νεόκοπους Συριζαίους και «σολάρει», θυμάται κανείς τον αγώνα που έδωσαν για αυτόν ο Παύλος Πολάκης, ο Νίκος Παππάς, ο Γιώργος Τσίπρας και οι άλλοι, που τώρα πλακώνονται μαζί του και μεταξύ τους. Και θυμάται επίσης εκείνη τη χαριτωμένη και κάπως αμήχανη επινίκια συνάντηση του Κασσελάκη με τον Αλέξη Τσίπρα.

Και όσο τα θυμάται κανείς αυτά, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί. Τι να σκέφτεται άραγε ο Τσίπρας και κάποιοι άλλοι, παρακολουθώντας όλα αυτά τα ευτράπελα των ημερών; Μπορεί να μη σκέφτεται «Πώς μπλέξαμε έτσι με αυτόν τον σατανά»;

Και μπορεί να μην ψάχνουν να δουν πώς θα ξεμπλέξουν; Και πάντως, ό,τι κι αν σκέφτονται, ας πρόσεχαν.

Ισως κάποιοι από αυτούς, οι λιγότερο ρομαντικοί και, με πρώτον σε αυτή την κατηγορία τον Τσίπρα, να έχουν περάσει από το στάδιο της άρνησης σε αυτό της αποδοχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πεθάνει, είναι ένα περιττό πολιτικό προϊόν, αναζητεί περιεχόμενο και δεν βρίσκει, και κρύβεται πίσω από δήθεν νεωτερικές απόπειρες εκσυγχρονισμού, οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα ανάταξης και το γνωρίζουν όλοι.

Το συνέδριο που ξεκινά την Πέμπτη δύσκολα θα δώσει ουσιαστικές απαντήσεις, βασικά επειδή δεν υπάρχουν καν ουσιαστικές ερωτήσεις. Και ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του να είναι η αιωρούμενη απορία για το αν θα εμφανιστεί και αν θα μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας. (Και τι να πει, εδώ που τα λέμε;).

Με αυτές τις βάσιμες υποθέσεις δεν θέλει και πολύ για να γίνει αντιληπτό και να εμπεδωθεί ότι στην πραγματικότητα «πάνε για άλλα». Ποια θα είναι αυτά τα άλλα; Ισως και να είναι ανεξέλεγκτα και πάντως δύσκολο να τα προβλέψει κανείς με ακρίβεια, αλλά σίγουρα δεν θα εξελιχθούν γραμμικά.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει κάθε αντιπολιτευτική δραστηριότητα και χαρίζει στην κυβέρνηση όλες τις πιθανές ευκαιρίες αντιπερισπασμών. Προσφέρει τόσο θέαμα και παράγει τόσο θόρυβο, που ο Μητσοτάκης μόνο ευγνωμοσύνη θα πρέπει να αισθάνεται και απλώς να συνεχίσει να κάνει ό,τι κάνει και όπως να ’ναι.

Ακόμη και αν φθαρεί στις ευρωεκλογές, δεν θα απειληθεί από κανέναν και πάντως όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια άλλη δύναμη της αντιπολίτευσης, όσο λείπει η αντιπρόταση και ένα σχέδιο, έστω στοιχειωδώς καλύτερο και πιο αξιόπιστο από το δικό του. Μπορεί να αποδοκιμαστεί, αλλά δεν θα επιβραβευθεί και κανένας άλλος.

Υπό αυτές τις συνθήκες και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, όσο εξελίσσονται έτσι τα πράγματα, θα γίνεται εντονότερο το ερώτημα. Τι σκεφτόταν ο Τσίπρας με τον Κασσελάκη (τον οποίο, έστω και διά της σιωπής του, «ευλόγησε»);

Η απάντηση θα δοθεί, με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News