Είναι ένα θέμα που εδώ και καιρό εξελίσσεται στο παρασκήνιο, όμως ενδέχεται να κρύβει σοβαρές περιπλοκές για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούνται ή υπονομεύονται μοχλοί πίεσης και προώθησης εθνικών συμφερόντων στο εξωτερικό. Πρόκειται για τις σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, ένα ζήτημα που επανήλθε προ ημερών σε συζητήσεις μεταξύ εκπροσώπων της ομογένειας, καθώς και σε ορισμένους πολιτικούς κύκλους στην Αθήνα.

Αφορμή ήταν η παρουσία και κάποιες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος μεταξύ άλλων παρομοίωσε τον Ντόναλντ Τραμπ με τον  Μεγάλο Κωνσταντίνο, στην εκδήλωση για την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου στο Λευκό Οίκο. Ολοι γνωρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι δηλώσεις, αλλά περισσότερο ο διχασμός της ελληνοαμερικανικής κοινότητας.

Το ερώτημα είναι ένα και κρίσιμο:

Τι εμποδίζει μία στοιχειωδώς λειτουργική σχέση της ελληνικής κυβέρνησης με έναν τόσο σημαντικό παράγοντα της ομογένειας, με γνώμονα μία και μοναδική παράμετρο: το εθνικό συμφέρον.

Μία μικρή αναζήτηση οδηγεί σε κάποιες εξηγήσεις. Αυτές έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με τους διάφορους κύκλους επιρροής και συμφερόντων της ομογένειας, η οποία σε καμία περίπτωση – και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, ούτε συμπαγής και ομοιογενής είναι, ούτε κοινές επιδιώξεις έχει. Στο φόντο όλων αυτών θα ανακαλύψει κανείς ανοικτές υποθέσεις οικονομικής διαχείρισης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής από την περίοδο του προκατόχου του Ελπιδοφόρου, Δημητρίου, τις διαμάχες για το πώς αυτές εξελίσσονται, ποιοι ενδεχομένως θίγονται και διάφορα άλλα δαιδαλώδη και αξιοπερίεργα, που σχετίζονται με την ελληνική ομογένεια. Το πλέγμα των φιλοδοξιών, των αντικρουόμενων συμφερόντων και των λόγων διάσπασης της ομογένειας είναι εκτεταμένο.

Αυτά μάλλον θα πρέπει να τα δουν στην κυβέρνηση και να βρουν μία λύση.

Λίγες ημέρες έπειτα από την εκδήλωση για την Εθνική Επέτειο, και ενώ σε κάποιους κύκλους στην Ουάσιγκτον και στην Ελλάδα αντηχούσαν ακόμη οι παρασκηνιακές βολές κατά του Ελπιδοφόρου, ο Ερόλ Καρά, ένας από τους κατ’ εξοχήν εκφραστές του νεο-οθωμανικού δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας», ζητούσε την ακύρωση του τουρκικού διαβατηρίου του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, πρότεινε να του απαγορευτεί η είσοδος στην  Τουρκία, που είναι η γενέτειρά του και τον κατηγορούσε ότι ονειρεύεται μία νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Τι ισχύει εν τέλει; Είναι ο Αρχιεπίσκοπος «πράκτορας των Τούρκων», όπως ορισμένοι τολμούν να ισχυρίζονται ακόμη και δημοσίως; Είναι τόσο ισχυρά τα αντικρουόμενα συμφέροντα στους κύκλους της ομογένειας, ώστε να υποδαυλίζονται σε τέτοιο βαθμό τα πάθη;

Και, εν τέλει, ποιον εξυπηρετεί αυτό το ρήγμα ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και έναν τόσο ισχυρό πόλο της Ορθοδοξίας;

Ο,τι και αν ισχύει, η ουσία είναι μία και πιθανώς δεν της δίδεται η σημασία που θα έπρεπε.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις φαίνεται ότι διαχρονικά έχουν υποτιμήσει τις δυνατότητες, τον ρόλο και την επιρροή της Ορθοδοξίας ευρύτερα,  στις προσπάθειες προώθησης εθνικών συμφερόντων. Για α(κατα)νόητους μικροπολιτικούς λόγους, οι περισσότεροι προτιμούν να βρίσκονται σε μία άσκοπη πολιτική αντιπαράθεση με την Εκκλησία, παρά να αναζητούν τρόπους ώστε να αξιοποιηθεί η ισχύς της.

Στην παρούσα συγκυρία και με δεδομένα τα χαρακτηριστικά της αμερικανικής ηγεσίας, το αν διαθέτει η Αθήνα «γέφυρες» με την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, δεν μπορεί να θεωρείται αδιάφορο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News