Το πρωί της Δευτέρας ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε μια ανάρτηση με την οποία μας έλεγε ότι ξεκινάει μια αγωνιστική εβδομάδα με το αγαπημένο του σκυλάκι, την Τρέλα. Η σχετική φωτογραφία, με τη σκυλίτσα, αποδείκνυε του λόγου το αληθές. Επρεπε να κάνει και άλλη μία ανάρτηση στο τέλος της ημέρας. Στον καναπέ, με την Τρέλα στα πόδια του, να παρακολουθεί την Πλήξη στην τηλεόραση.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο μόνος που μπαίνει, στα σίγουρα, στους κερδισμένους του debate. Δεν πήγε. Αυτό αρκεί. Οι υπόλοιποι μπαινοβγαίνουν, ανάλογα με τη ματιά που πέφτει πάνω στην πληκτική διαδικασία. Λες και δεν το ξέραμε. Ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα debate στην Ελλάδα ανοίγει το ασφαλές μονοπάτι προς τον ύπνο. Φταίνε η ατολμία των συμμετεχόντων και το πλαίσιο της διαδικασίας. Ο υποψήφιος απαντά όπως του καπνίσει και ο δημοσιογράφος δεν έχει το δικαίωμα να τον επαναφέρει στις ράγες. Γίνεται ερώτηση για τις μετεκλογικές συνεργασίες και η απάντηση ολοκληρώνεται με τις γυναικοκτονίες. Επίσης, γίνεται επίδειξη ατάκας. Εχουν ξεσηκώσει τσιτάτα από παντού ή έχουν φτιάξει δικά τους. Η Δημοκρατία που είναι σαν τον έρωτα. Οι φτερούγες της δημοκρατικής παράταξης. Και όλα αυτά, σε γαλάζιο σκηνικό φόντο.

Το ωφέλιμο της διαδικασίας βρίσκεται στη δυνατότητα του υποψηφίου να «συσκευάσει» κατά τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο τις θέσεις του και να καταφύγει σε ξεπερασμένες αμερικανιές, χρησιμοποιώντας λέξεις-κλειδιά. Μέχρις εκεί. Θα άξιζε να γίνει μία δημοσκόπηση με το δείγμα να απαντά κατά πόσο το debate παίζει ρόλο στην επιλογή του.

Τώρα, όσον αφορά την εμφάνιση των υποψηφίων, θα πρέπει να δείξουμε κατανόηση στα ασαφή περί μετεκλογικής συνεργασίας. Τι να απαντήσουν, δηλαδή; Είναι νωρίς. Kαι για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, η καλύτερη φάση ήταν όταν ο Ανδρουλάκης είπε ότι θα ορίσει τον επικεφαλής στη Βουλή σε συνεννόηση με την ΚΟ και ο Λοβέρδος του απάντησε ότι αυτό είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των βουλευτών.

Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τον Ανδρουλάκη να πετάει τη μπάλα στην κερκίδα στις ερωτήσεις για το ποιον θα αφήσει στο πόδι του όσο είναι στις Βρυξέλλες. Τόσο θολός, που λες και πίστευε ότι θα μας κάνει να το ξεχάσουμε. Είχε μία ερώτηση. Και ρώτησε τον Καστανίδη…

Ο Γερουλάνος είχε την πιο γοητευτική εμφάνιση. Αυτό το ξέραμε. Το πρόβλημα είναι ότι προσπάθησε να τη συνοδεύσει με τον λόγο του. Είχε κάποιες καλές ατάκες, αλλά ως αουτσάιντερ όφειλε να είναι πολύ πιο τολμηρός και αιχμηρός. Πολλή ποίηση μας βρήκε ξαφνικά.

Ο Καστανίδης, που ξόδεψε είκοσι δευτερόλεπτα για να μας πει ότι δεν έχει χρόνο, ήρθε με φόρα από πανεπιστημιακό αμφιθέατρο των late 70s. ΠΑΣΟΚ παλιό, το αυθεντικό. Δηλαδή αν άρχιζε να λέει παλιές ιστορίες με τον Κίμωνα τον Κουλούρη, μπορεί να συγκινούσε περισσότερο.

Ο Λοβέρδος με ντύσιμο από το «Reservoir Dogs» του Ταραντίνο. Ηταν ο πιο σαφής στις θέσεις του περιγράφοντας μια κεντροδεξιά εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Ισως και πιο δεξιά. Μας θύμισε ότι είχε υπερασπιστεί τη θανατική ποινή. Σοβαρά τώρα;

Ο Χρηστίδης, με κοστουμάκι Κούρκουλου από ελληνική ταινία, το παράκανε με τη Φώφη. Και αυτό καλύπτει όλα τα υπόλοιπα. Τον έβλεπες όμως ως ταλεντάκι που μπορεί να παίξει καλή μπάλα ύστερα από χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News