Η δήλωση που έκανε αμέσως μόλις ψήφισε για τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε μια ελαφρώς επική διάσταση. «Μέσα σε δυόμισι μόλις χρόνια συντρίψαμε τις μυλόπετρες του δικομματισμού» είπε. Πράγματι, ως επίτευγμα, όπως το θέτει, ακούγεται σημαντικό. Από την άλλη, ρίχνοντας μια ματιά στον ΣΥΡΙΖΑ, παραδίπλα, δεν μπορείς παρά να σχολιάσεις: δεν τις φτιάχνουν όπως παλιά τις μυλόπετρες.

Η δεδομένη μάλλον απόφαση της πλειοψηφίας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (το διευρυμένο πλέον κομμάτι των πάλαι ποτέ «87» συν το κλίμα Παππά) να αποτρέψει τη συμμετοχή του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές, είτε μέσω της διαγραφής του είτε με απόρριψη του φακέλου που κατέθεσε, γίνεται με συνείδηση ότι αυτό θα οδηγήσει αρχικά σε μερικά διόλου τιμητικά επεισοδιακά στιγμιότυπα και στη συνέχεια σε μια περίοδο κατά την οποία το κόμμα θα χρειαστεί να διαβεί τα Καυδιανά δίκρανα σε πολιτικό και δημοσκοπικό επίπεδο. Ωστόσο, όπως αναγνωρίζουν πλέον σχεδόν όλοι, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σωθούν τα έπιπλα στο καιγόμενο σπίτι που είναι σήμερα το κόμμα που αποτέλεσε τον σχεδόν απόλυτο πολιτικό πρωταγωνιστή της προηγούμενης δεκαετίας.

Τα στελέχη της πλειοψηφίας –ή έστω τα πιο γειωμένα ανάμεσά τους– γνωρίζουν ότι ο αποκλεισμός του Κασσελάκη από την εσωκομματική εκλογική διαδικασία θα ακολουθηθεί από κάποιες καταστροφικές εβδομάδες (στην καλύτερη περίπτωση). Αρχικά, είναι απολύτως βέβαιο ότι τόσο η Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου όσο και το Συνέδριο που ακολουθεί θα διεξαχθούν σε κλίμα εκρηκτικό, με τους υποστηρικτές του τέως προέδρου να μην είναι διατεθειμένοι να κοιτάζουν άπραγοι την παλιά φρουρά του κόμματος να εξοβελίζει τον εκλεκτό τους.

Και έπειτα, ακόμα κι αν το θέλημα της Κεντρικής Επιτροπής γίνει πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει διάφορα άλλα μαρτύρια. Δημοσκοπήσεις που ενδεχομένως θα υποστηρίζουν ότι ο Στ. Κασσελάκης θα κέρδιζε την εκλογή, έπειτα δημοσκοπήσεις που θα δίνουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (εάν παραμένει τέτοιο) να κινείται όχι απλά σε μονοψήφια, αλλά σε θανάσιμα ποσοστά της τάξης του 2, 3 ή 4%, και τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, την ίδια την εκλογική διαδικασία.

Πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν σε τυχόν αποκλεισμό Κασσελάκη; Εκτός από τους ίδιους τους οπαδούς του επιχειρηματία από το Μαϊάμι, τυχόν αποκλεισμός του θα απομάκρυνε από την κάλπη και όλους εκείνους που θα προσέρχονταν με μοναδικό κίνητρο να τον απομακρύνουν, αλλά δεν περιβάλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τόση εμπιστοσύνη ώστε να πάνε να ψηφίσουν χωρίς αυτό το διακύβευμα. Ας μη λησμονούμε, το νούμερο αυτό αντικειμενικά θα συγκριθεί με το αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ, και υπό αυτές τις συνθήκες κινδυνεύει να μείνει στο 1/10 του. Εκτός κι αν οι οπαδοί του Κασσελάκη προσέλθουν για να κάνουν επίδειξη ισχύος στις εκλογές – αλλά αυτό δεν είναι διόλου το όνειρο των αντιπάλων του.

Και τότε γιατί η πλειοψηφία της ΚΕ δεν επικεντρώνει τις δυνάμεις της στο να κερδίσει την εκλογή από τον Κασσελάκη, αποφεύγοντας όλα τα υπόλοιπα; Γιατί είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Μετά από έναν μήνα κατά τον οποίο η στάση τους απέναντι στον τέως πρόεδρο ήταν επαμφοτερίζουσα και η αντίδραση του ίδιου και της ομάδας του συνεπής στην υπηρεσία της εικόνας του λαϊκιστή ηγέτη που πορεύεται με το πλήθος ενάντια στις ελίτ (μοτίβο που επαναλαμβάνεται σταθερά, με τον ίδιο τον ηγέτη να προέρχεται από τα ανώτατα κοινωνικά στρώματα), η ήττα του Κασσελάκη μοιάζει αδύνατη. Και τούτο γιατί ο χαρακτήρας της διαμάχης είναι τέτοιος ώστε, όσο διαιωνίζεται, οι μεν υποστηρικτές του φανατίζονται και συσπειρώνονται κι άλλο, οι δε υπόλοιποι τρέχουν να φύγουν μακριά από όλον τον πίνακα. Ποιος εχέφρων άνθρωπος, πέρα από τα στενά μέλη του κόμματος, θα ήθελε να αποτελεί μέρος αυτού που είναι σήμερα η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι κάπως έτσι που, όσο περνούν οι μέρες, δικαιώνεται η άποψη του βετεράνου νομικού Γιάννη Μαντζουράνη (συνεργάτη κατά το παρελθόν τόσο του Ανδρέα Παπανδρέου όσο και του Αλ. Τσίπρα), ο οποίος θεωρούσε ότι η διαγραφή του Κασσελάκη έπρεπε να γίνει επιθετικά, αμέσως μετά την έκπτωσή του και τις αναφορές του σε κουκουλοφόρους. Σε αυτή την περίπτωση η πλευρά του τέως προέδρου θα έδινε τις μάχες της από πολύ δυσμενέστερη θέση και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρισκόταν σε πορεία εξισορρόπησης, αντί να έχει το χειρότερο κομμάτι μπροστά του.

Τώρα πλέον, με τους στρατούς ανασυγκροτημένους και παραταγμένους, τα κουκιά είναι μετρημένα. Η Επιτροπή Δεοντολογίας είναι το πιο θετικά διακείμενο στον Κασσελάκη όργανο και η εξεύρεση πλειοψηφίας 2/3 για τη διαγραφή του είναι δύσκολη υπόθεση. Η ΚΕ έχει ισχυρή αντι-κασσελακική πλειοψηφία, αλλά καθώς ο τέως πρόεδρος δεν είναι μέλος της, δεν έχει αρμοδιότητα να τον διαγράψει. Μπορεί μόνο να τον αποκλείσει από υποψήφιο, αλλά τότε είναι πολύ πιθανό να πρέπει να ξαναδώσει τη μάχη συσχετισμών στο συνέδριο. Εκεί η πλειοψηφία της ΚΕ θεωρεί ότι θα έχει το πάνω χέρι επειδή έχει πιο οργανωμένους μηχανισμούς. Ωστόσο το μητρώο μελών του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο καρναβάλι. Ενα παλιό ανέκδοτο στην Κουμουνδούρου λέει ότι είναι σαν το Hotel California, στο διάσημο ομώνυμο τραγούδι: «You can check-out any time you like, but you can never leave». Ποιος μπορεί να προβλέψει ποιοι θα μαζευτούν για να ψηφίσουν συνέδρους;

Οταν τα λύσει όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να ξαναγίνει κόμμα. Θα έχει διαθέσιμη μέχρι τις εκλογές κρατική χρηματοδότηση κόμματος του 18%, θα έχει δικά του Μέσα, θα έχει επίσης δίπλα του τη Νέα Αριστερά, με την οποία θα πρέπει να οριοθετήσει τις σχέσεις του. Και κυρίως, θα έχει να αναμετρηθεί πιο έξυπνα από την τελευταία με το πραγματικό πρόβλημα αυτού του χώρου: κανείς –ή σχεδόν κανείς– στην Ελλάδα δεν νοσταλγεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του ’15-’19 και κανείς δεν τον θεωρεί την καλύτερη δυνατή αντιπολίτευση στη ΝΔ. Δεν είναι ούτε αρκετά αριστερός ούτε αρκετά δεξιός, ούτε αρκετά λαϊκός ούτε αρκετά συστημικός για κάτι τέτοιο.

Οταν οι φρουροί του παλιού ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιήσουν αυτό το πρόβλημα, θα αναρωτηθούν ίσως τι θα απογίνουν χωρίς τον Κασσελάκη. Ο άνθρωπος αυτός ήταν μια κάποια λύσις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News