Υπό τις παρούσες συνθήκες, η χώρα, η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος είναι φανερό ότι θα βρίσκονται για μεγάλο χρονικό διάστημα στην δίνη του κορονοϊού.

Ασχέτως του τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά και πόσο θα μπορούσε να έχει ελεγχθεί η εξάπλωση της πανδημίας και σε αυτήν τη φάση (ή όχι), διαμορφώνεται μία κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα, που για την Ελλάδα έχει ιδιαίτερη σημασία.

Επειτα από δέκα χρόνια κρίσης και πολιτικής αλλοφροσύνης, η χώρα απαιτούσε ηρεμία και είχε μια υπαρξιακή ανάγκη από μεταρρυθμίσεις σε πολλούς τομείς. Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό, οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο απαιτούν συνολικές αναθεωρήσεις, αν πρόκειται η χώρα να επιβιώσει, να αναπτυχθεί και να προοδεύσει.

Σήμερα, φαίνεται πως βρίσκεται στην δίνη μίας κρίσης που απειλεί να εξελιχθεί σε τροχοπέδη για τα πάντα. Προϋποθέσεις ανάπτυξης δεν υπάρχουν, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να εξευρεθούν τρόποι επιβίωσης, εθνικής και προσωπικής.

Υπό αυτές τις συνθήκες, απαιτείται εγρήγορση και διαφορετική σκέψη.

Στην πρώτη φάση της κρίσης, φάνηκε πώς μεταρρυθμίσεις που καθυστερούσαν επί δεκαετίες, έγιναν εν μιά νυκτί.

Στην πορεία αποδείχθηκε ότι η πρώτη φάση ήταν πολύ ευκολότερη από τις επόμενες.

Πλέον, σε συνθήκες παγιωμένης αβεβαιότητας, η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι τίποτε δεν είναι εύκολο και ότι περισσότερο από ποτέ, επιβάλλεται να προχωρήσει το μεταρρυθμιστικό έργο, με έμφαση και επιμονή μεγαλύτερη.

Πόσο εύκολο είναι αυτό όμως;

Όχι και τόσο. Φάνηκε στους καλοκαιρινούς μήνες ότι οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές δεν είναι και τόσο εύκολο να αλλάξουν. Αυτό είναι δυστυχώς και το πεδίο που υποδέχεται μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις και είτε τις αποδέχεται, είτε αντιδρά με μηδενιστικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο.

Αν συνδυάσει κανείς όλα αυτά και με την διαρκή ένταση στα εθνικά μας θέματα, αντιλαμβάνεται για τι συνθήκες μιλάμε και πόσο δυσχερής είναι η πολιτική συζήτηση και οι συνακόλουθες διαδικασίες. Ίσως δε ως προς το συγκεκριμένο να υπάρχει και μία προβληματική διάσταση. Στην οικονομία ό,τι και να γίνει, κάποια στιγμή θα υπάρξει ανάκαμψη. Στην πανδημία, όλοι βράζουμε λίγο πολύ στο ίδιο καζάνι. Στα Ελληνοτουρκικά, υπάρχει ο κίνδυνος αλλαγής του status της χώρας και της ανατροπής δεδομένων.

Θα αναρωτηθεί κάποιος, υπό αυτές τις συνθήκες τι να μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, όταν όλοι έχουν άποψη για το πώς και αν θα πρέπει να λειτουργήσουν τα σχολεία;

Τι να μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό, όταν δεν έχεις δεδομένα;

Τι φορολογική μεταρρύθμιση να κάνεις, όταν δεν έχεις ιδέα για τα έσοδα και τις δαπάνες σου;

Πώς να αλλάξεις το παραγωγικό μοντέλο, όταν όλοι πάνε μέρα με τη μέρα και προσπαθούν να ανασάνουν; Τι να πρωτοπείς στους νέους, οι οποίοι σε μία περίεργη αντίφαση, είναι εκείνοι που από τη μία πλευρά διασπείρουν τον ιό ανεξέλεγκτα και από την άλλη, είναι εκείνοι που θα επωμιστούν από πολλές απόψεις τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας; Μεταξύ αυτών και τα αδιανόητα χρέη που θα συσσωρευτούν από αυτήν…

Προσφάτως ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι είπε ότι η ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον κορονοϊό θα μοιάζει με εκείνη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσε κάποιος να δει και κάτι αισιόδοξο σε αυτό. Δυστυχώς όμως, θα έχει προηγηθεί η καταστροφή.

Για την Ελλάδα, όλα αυτά θα μπορούσαν να περιγραφούν ως μία ιστορική ατυχία. Η χώρα βρίσκεται πίσω σε πάρα πολλούς τομείς, θα έπρεπε κανονικά να «τρέχει» προς το μέλλον και να αφήνει πίσω της νοοτροπίες, αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος.

Παρά ταύτα, υπάρχει μία πραγματικότητα. Ακόμη και με κορονοϊό, η ζωή δεν σταματά. Υπό αυτήν την έννοια, η πολυδιάστατη αυτή κρίση εξακολουθεί να είναι και μία ευκαιρία.

Υπό την προϋπόθεση ότι θα βρίσκεται η χώρα σε βιώσιμο σημείο, όταν έλθει η ώρα της ανοικοδόμησης.

Το κρίσιμο είναι να συνεχίσουν να αντιλαμβάνονται έτσι αυτήν την διάσταση όλοι εκείνοι που έχουν χρέος να το κάνουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News